Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Την ψυχή σου να γνωρίσω

Σου μιλώ από μακριά 
Απ' τα όνειρα μου τα θολά 
Σου μιλώ χωρίς φωνή 
Με το βλέμμα της σιωπής 

Στα όνειρα μου σε αντικρίζω 
Σε κοιτώ μα δεν σ' αγγίζω 
Στα όνειρα μου πάλι φεύγεις 
Την αγάπη δεν αντέχεις 

Μα, άλλα όνειρα θα φτιάξω 
Στα ουράνια να πετάξω 
Μα, σ' άλλα όνειρα θα ζήσω 
Την αγάπη να γνωρίσω 

Νέα όνειρα, μεγάλα 
Στην ζωή μου μια στάλα 
Νέα όνειρα θα φτιάξω 
Στην ζωή σου να φωλιάσω 

Μα, άλλα όνειρα θα φτιάξω 
Στα ουράνια να πετάξω 
Μα σ' άλλα όνειρα θα ζήσω 
Την ψυχή σου να γνωρίσω

Είμαι δυνατός......


Έρχονται οι νύχτες και περνάνε αδιάφορα χωρίς μια σου λέξη
Ο άνεμος σφυρίζει κι εγώ..περιμένω από κείνη να ακούσω
Ότι δεν λένε τα χείλη σου..ότι η καρδιά σου κρύβει ..
Ο ήλιος φέρνει στο φως τα ερείπια κάποιων ονείρων..που
Κάνουν τα μάτια μου να δακρύζουν..δάκρυα που πρέπει
να στεγνώσουν πριν στάξουν, και να κρυφτεί η αλήθεια
εκεί που μόνο η ψυχή μου θα νιώθει τον πόνο
αδιαφορώντας για τις αντοχές της..

Είμαι δυνατός..σηκώνω το κεφάλι υψώνω το ανάστημα μου,
ντύνομαι.. χαμογελώ στο είδωλο μου στον καθρέφτη,
και βγαίνω.. Φορώντας το τέλειο χαμόγελο μου..ξεγελώ ακόμα και μένα..
Είσαι μια χαρά μου λες.....ούτε καν εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις;;
Εσύ που ξέρεις;; Η απόγνωση φαίνετε στα μάτια μου..
αλλά δεν μπήκες καν στον κόπο να κοιτάξεις
σε βολεύει η ευτυχία της βιτρίνας μου

Δεν νιώθεις ένοχη;;; όχι ..φυσικά και όχι εσύ δεν φταις..
Δικό μου είναι το λάθος και αυτό όπως και όλα τα άλλα..
Είσαι μια χαρά μου λες ναι είμαι..γιατί μοιάζω με την θάλασσα..
Που άλλοτε ήρεμη και γαλήνια κρύβει την θλίψη στου ονείρου της 
Τον κόσμο..και άλλοτε..φουρτουνιασμένη και αγριεμένη..

Ξεσπά διεκδικώντας μια θέση έστω και μικρή..στο όνειρο της ζωής..
Μέχρι λοιπόν οι θάλασσες των ματιών σου μου δώσουν λόγο
για να είμαι στ' αλήθεια μια χαρά.. μέχρι τότε
εγώ θα είμαι η δική σου θάλασσα ..

Της γαλήνης και της φουρτουνιασμένης σου ζωής...

Μια βραδιά κάτω από τ'αστέρια

Μια βραδιά κάτω από τ'αστέρια ... σε μια παραλία που την αγκαλιάζει..
Κάθησε μόνη, αναπολώντας στιγμές που της λείπουν,ένα δάκρυ κύλησε
Και χάθηκε παίρνοντας μαζί του ότι πιο πολύτιμο.. την ίδια την ψυχή της ...
Της είπαν πως έπρεπε να είναι δυνατή ...;και αυτό προσπαθούσε να είναι ...
Αφήνοντας πίσω τον εαυτό της ...
Κοιτούσε το είδωλο της στον καθρέφτη και μονολογούσε ...είμαι δυνατή..θα τα καταφέρω..αγνοώντας πεισματικά τα δάκρυα, που δεν μπορούσε να ελέγξει
καμία δύναμη..
<Θυμάμαι> ...ψέλλισε η καρδιά της ...
<Ξέχνα> ... της υπαγόρευσε η λογική της..δεν σου επιτρέπεται ούτε καν αυτό..
Όταν εσύ θυμάσαι ...ο νους τρέχει πίσω,σε λάθη που πονάνε ... και τότε δεν μπορείς να μ'ακούσεις ... κι εγώ θέλω να σε σώσω.. εσένα.. ή.. ότι απέμεινε από σένα ...
Μην αφήσεις εσένα στη σκιά κανενός ...
Μα η καρδιά της πάντα θα θυμάται ... τα φιλιά, τα χαμόγελα, τα πειράγματα,
Την αγκαλιά, τη μορφή του ... και πιο πίσω ... τον πόνο ... το δάκρυ ...
Και μπορεί να ξεχάσει τα πάντα ... εκτός απ'την μορφή του ...
Ξέρει ... μα αυτό δεν την εμποδίζει να τον αγαπάει ...
Αυτό είναι δύναμη ...
Είναι δυνατή τελικά ...επέλεξε να τον κρατήσει στην καρδιά της ... 
αφήνοντας τον πίσω ...όσο κι αν πονάει ...

Κάποιοι ... θα έλεγαν πως είναι θύμα ....

Εγώ λέω ... πως έχεις ψυχή ...

Αφιερωμένο.......Για σένα ...... Ξέρεις εσύ ......

Μη φύγεις ποτέ απ'τα όνειρα μου ...

Δώδεκα και μισή το βράδυ, ο ήχος του κουδουνιού 
εκκωφαντικός στη σιωπή της νύχτας ... 
Ανοίγω δειλά την πόρτα και το βλέμμα μου 
πέφτει στην ανθοδέσμη που αφημένη προσεκτικά 
στη πόρτα μπροστά περιμένει τον παραλήπτη της!! 

Κίτρινα τριαντάφυλλα δεμένα αρμονικά με λευκά, 
δημιουργούν μια υπέροχη σύνθεση ... 
Η καρτούλα που το συνοδεύει ...; Άγγιγμα ψυχής !!!! 
«Κίτρινα γιατί είναι το χρώμα που μου αρέσει ... 
Λευκά γιατί μοιάζουν με την ψυχή σου ... 
Όμορφα και αγνά ... 

Σ'ευχαριστώ για ότι η παρουσία σου με έκανε να ζήσω!! 
Σ'ευχαριστώ που υπάρχεις κι έχω λόγο να ονειρεύομαι!! 
Απόψε τα όνειρα σου ας ενωθούν με τα δικά μου 
και ας δώσουμε ζωή σ'εκείνο το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ 
που τότε δεν τηρήσαμε ... Σ'αγαπάω!!» 
Λόγια που φωτίζουν τις εικόνες της ψυχής μου ... 

Η αγάπη μου απάντηση σε πράξεις 
και τα γιατί που με στοιχειώνουν ... 
Εγώ σ'ευχαριστώ που έγινες ελπίδα 
στο ψεύτικο χαμόγελο μου.. 
Σ'ευχαριστώ που ξεπρόβαλλες σαν ουράνιο τόξο 
στον ουρανό μου κι έδιωξες μακριά τα σύννεφα 
που μαύριζαν την ψυχή μου ... 

Μη φύγεις ποτέ απ'τα όνειρα μου ... 
Να είσαι πάντα εδώ να στολίζεις το είναι μου 
Με την μαγεία της αλήθειας σου!! 
Όπως τότε που σου είπα αγάπησε με 
Κι εσύ διέλυσες την σιωπή με πράξεις 
Που φώναζαν ....Σ'αγαπάω!!!

Αν μπορείς ....

Είναι φορές που μιλάς και δεν ακούγεσαι .... 
Δεν είναι γιατί δεν έχει δύναμη η φωνή σου ... 
Ούτε γιατί είναι αδύναμα τα θέλω σου ... 
Είναι γιατί ...;. Κανείς δεν νοιάζεται ... 
Για όσα λες και όσα θέλεις ... 
Και είναι πιο εύκολο να μην σε ακούν ... 
Από το να σου πουν τα ψέματα που ζητάς ... 
Και τότε εσύ τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις;;; 
Να μαζέψεις όσα σκόρπισες .... 
Να σκορπίσεις όσα ένιωσες ... 
Να κρατήσεις ένα χαμόγελο.. 
Από εκείνα που σου χάρισε ... 
Να αφήσεις στα χέρια της ... 
Την δανεική ελπίδα ... 
Και απλά να φύγεις ... 
Να εξαφανιστείς .... 

Αν μπορείς ....

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

H ανάγκη μου να γράψω

Ίσως , η ανάγκη μου να γράψω ό,τι τόσο καιρό κρατώ μες στα στενά δρομάκια του μυαλού μου , ίσως πάλι το χθεσινό βράδυ ... Δύσκολο βράδυ . Ο πόνος ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα ξαφνικά και πριν προλάβω να του πω ό,τι δεν ήμουν εκεί μπήκε μέσα απότομα και έφερε βροχή στα μάτια μου και μια φωνή , την δική μου φωνή , να μου λέει σκουπίζοντας με τα τρεμάμενα δάχτυλά μου το δάκρυ που κύλαγε αργά στο παγωμένο δέρμα μου : " 'Έλα , ηρέμησε ... Τι , μου έπαθες τώρα ; Έλα , άσε τις μαλακίες και γέλα όπως τόσο καιρό κάνεις και κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα ... Έλα , πάρε τα 'πάνω σου ... " .

Δεν ξέρω πως άφησα τον εαυτό μου χθες να τρέξει πίσω με τόσο μεγάλη ταχύτητα που όσο κι αν έτρεχα ξωπίσω της φωνάζοντας να γυρίσει στο τώρα μου , εκείνη δεν μ΄άκουγε καν κι ολοένα απομακρυνόταν από ΄μένα αφήνοντας πίσω ένα παράξενο άρωμα , κάτι που θύμιζε παλιό ... κάτι , που θύμιζε εσένα ...

Εσένα , όταν σχολούσες από την δουλειά κι εγώ σε ένιωθα να ανεβαίνεις τις σκάλες και σήκωνα το σώμα μου από τον καναπέ , ανοίγοντας την πόρτα και πέφτοντας με δύναμη στην αγκαλιά σου φωνάζοντας : " Ψυχούλα μου ! " κι ακούγοντας την δική σου φωνή να συμπληρώνει : " Αγάπη μου ! " .

Μα ευτυχώς , δίχως να γνωρίζω το πώς , κατάφερα και έδιωξα τον πόνο μακριά μου βάζοντας ένα μαξιλάρι δίπλα μου στην μοναξιά μου να αισθάνομαι άνετα όπως παλιά που κούρνιαζες μέσα στην αγκαλιά μου . Το συνήθισα βλέπεις το μαξιλάρι. 

Προκόπης....

Περασμένα μεσάνυχτα

Περασμένα μεσάνυχτα λοιπόν κι εγώ βρίσκομαι γι΄ άλλη μια φορά μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή να αφήνω σκέψεις ... Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ο ήχος από το " Αντίο " μου κάνουν συντροφιά κι αυτό το βράδυ .

Πάνε μόλις λίγες ημέρες από εκείνο το βράδυ που μιλούσα για εσένα ή καλύτερα για εμάς σε κάποιο άτομο ... Θα ΄ταν τέτοια ώρα περίπου αν θυμάμαι καλά . Ίσως λίγο νωρίτερα , ίσως λίγο αργότερα ... Άλλο ένα βράδυ που πέρασε με το κρασί να κυλά στις φλέβες μου και τα χείλη μου να υφαίνουν λέξεις γεμάτες πόνο ενώ το μυαλό γέμιζε από εικόνες εμάς των δυό μαζί ... Με ρώτησαν για εσένα κι εγώ άρχισα να μιλώ ... Θυμάμαι , να λέω " 

Ξέρω , πώς όσος καιρός κι αν περάσει , ακόμη κι αν περάσουν χρόνια ολόκληρα εκείνη θα ψάξει να με βρεί , να μου μιλήσει ... Δεν ξέρω , τον τρόπο που θα το κάνει , μα , θα το κάνει και ξέρω πώς αν δεν το ΄χει κάνει κάνει ακόμη είναι λόγω των οικογενειών μας ίσως αλλά και γιατί μας είναι δύσκολο ... αφάνταστα , τρομαχτικά δύσκολο ... " .

Προκόπης.

Θέλω , να είσαι χαρούμενη

Θέλω , να είσαι χαρούμενη κι ας μη μοιράζεσαι την χαρά σου μαζί μου ... Θέλω , να γελάς ... Να ζείς την κάθε στιγμή της καθημερινότητάς σου λες και πρόκειται να είναι η τελευταία ... 

Και , να με σκέφτεσαι που και που εκεί τα βράδια της μοναξιάς σου ή τα πρωινά που θα ξυπνάς και το μαξιλάρι θα είναι άδειο από εμένα ... Το καλοκαίρι , πέρασα από το σπίτι σου ... Πέρασα από εκείνη την μεγάλη ευθεία που περνούσαμε μαζί με το αμάξι ... Την τελευταία φορά σου είπα πως ένοιωθα λες και δεν θα περνούσα από ΄πάνω της ποτέ ξανά κι εσύ μου είπες πως θα την περάσω πολλές φορές ακόμη ... 

Και την πέρασα δυο φορές ... μα δίχως εσένα ... Μακάρι , να με έβγαζες ψεύτη κάποτε ... Μακάρι , τα όνειρα που κάναμε μαζί να γίνουν κάποτε μια μικρή - μεγάλη αλήθεια σε εκείνο το σπίτι που λέγετε γραφείο μου ... Σε εκείνο το μικρό σπιτάκι να μείνει μια αγάπη μεγάλη σαν και την δική μας γιατί είναι μεγάλη παραδέξου το όσο κι αν πονάει ... 

Είδες ; Ακόμη , ελπίζω κι ας είπα στο Άγγελο πως πέθανες για εμένα ... Λένε , πως υπάρχει ζωή μετά θάνατον ... Ελπίζω , λοιπόν πως εάν δεν είναι σ΄ αυτή θα είναι σε εκείνη ... Θα είναι σε εκείνη η φορά που θα έρθεις να με ρωτήσεις σε ένα κατάστρωμα ενός πλοίου αν κρυώνω κι εγώ αυτή τη φορά δεν θα σου πω απλά ένα " ναι " μα θα σου ζητήσω να με ζεστάνεις γιατί πέρασε καιρός και κρύωσα μακριά σου ... 

Καλά να περνάς και συ και η οικογένεια σου ... Ξέρεις, πως οι φωτογραφίες σου θα υπάρχουν πάντα στην καρδιά μου ,και σου λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ που υπήρξες στην ζωή μου ...

Προκόπης.

Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι

Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι τώρα που δεν σε κρατώ ; Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι να σε έχω μέσα μου και να μη σε έχω δίπλα μου ; Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι σχεδόν ένα χρόνο να προσπαθώ να σε ξεριζώσω από μέσα μου και να πονάω που το κάνω κι εσύ να έρχεσαι έτσι ξαφνικά κι απρόσκλητα όπως πάντα και να μου λές με τον τρόπο σου πως είσαι ακόμη εδώ ... ; 

Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι ένα χρόνο να με κρατάει στη ζωή μια ελπίδα κι εσύ να μου λές πως δεν ελπίζω ;;; Απόψε , θέλω να σου πώ όλη μου την αλήθεια ... Μα , δεν θα το κάνω ... Όχι , απόψε ... 

Θα το κάνω την επόμενη φορά που θα νοιώσω πως θέλω να γράψω ... να αδειάσω ... και θα είναι εκείνη η τελευταία μου ... Θα είναι η τελευταία φορά που θα αδειάσω γιατί δεν είναι δίκαιο να ξέρεις και να μη ξέρω ...

Γιατί , πονάει η αλήθεια για να την πώ τόσο εύκολα ... πονάει όπως και τούτος ο χρόνος μακριά σου ...

Προκόπης...

Έλα στην σκέψη μου ξανά

Έλα στην σκέψη μου ξανά 
Σαν ένα δώρο της καρδιάς 
Μείνε εκεί παντοτινά 
Να μην φοβάμαι άλλο πια

 

Να θυμηθώ τα όνειρα 
Που κάναμε μαζί 
Την μέρα που μου έλεγες 
Σ' αγαπώ πολύ.

 

Την νύχτα που καθόμασταν 
Κοιτώντας το φεγγάρι 
Και έλεγες παντοτινά μαζί 
Κανείς δεν θα σε πάρει....

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Ποτέ στη ζωή μου

Ποτέ στη ζωή μου, δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να αγαπήσω τόσο πολύ έναν άνθρωπο. Δεν ήταν η πρώτη ματιά, αλλά ένα εκατομμύριο μικρές λεπτομέρειες, που έκαναν το κάθε δευτερόλεπτο μαζί σου ξεχωριστό.
Πολλές φορές γελάσαμε, κλάψαμε, θυμώσαμε, αλλάξαμε. Από τότε που η αγάπη μας δυνάμωσε και δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο αλλά κάτι το διαφορετικό, κάτι το αλλιώτικο. Σου προσέφερα απλόχερα την αγάπη μου, μοιράστηκα μαζί σου, τις σκέψεις μου και τα προβλήματα μου και δε δίστασα να σου εκφράσω τα συναισθήματα μου.

Εσύ, τους έδωσες αξία και μου έδειξες πόσο ωραία μπορεί να είναι η ζωή. Περάσαμε από πολλές δοκιμασίες και στεναχώριες όμως η αγάπη μας άντεξε! Μαζί σου έμαθα να εκτιμώ αυτό που έχω.

Τώρα πια ξέρω, μια αγκαλιά κι ένα χαμόγελο, είναι αρκετά να με κάνουν να νιώσω υπέροχα, μοναδικά!

Κι αν οι καιροί έχουν αλλάξει ,αφου έφυγες μακρυά μου , θα μας μείνουν οι αναμνήσεις. Σε αγαπώ με όλη την έννοια της λέξης. Σε έχω ανάγκη. Πραγματικά σε χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ. Σε παρακαλώ μην αργήσεις και με αφήσεις να περιμένω πολύ......

Σ΄αγαπώ έτσι όπως είσαι

Σου γράφω αυτό το γράμμα στο πάτωμα, για να μπορώ να βλέπω γύρω μου όλα τα δικά μας πράγματα που σε φέρνουν νοσταλγικά, ρομαντικά, αισθησιακά στο μυαλό μου. Στο μυαλό μπαινοβγαίνουν σκέψεις και αναμνήσεις, όνειρα, όνειρα που έκανα μικρός και μαζί σου τα νιώθω για πρώτη φορά. Νιώθω ότι αυτό που κάποτε ήταν για μένα φαντασία απλησίαστη, αυτό που σαν μικρό παιδί έμοιαζε αδύνατο, αυτό που θα με έκανε να νιώσω ότι όλος ο κόσμος είναι δικός μου.τότε δεν ήξερα πως λεγόταν, ήξερα απλά ότι υπήρχε. Και δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τον έρωτα, τον απόλυτο έρωτα. Εσύ μου πρωτοέμαθες τι σημαίνει, εσύ μου έδειξες τον δρόμο για να καταφέρω να τον βρω.

Από τη πρώτη στιγμή που σε είδα, ακόμα έχω στο μυαλό μου το πρώτο βλέμμα, τότε που νόμιζα ότι κάπου σε είχα ξαναδεί(τώρα κατάλαβα που, στα όνειρα μου) έως το τελευταίο μας φιλί.πάντα σε αγαπούσα. Ποτέ δεν έχω πάψει να σε αγαπάω.

Σου γράφω αυτό το γράμμα και ήδη έχω βουρκώσει. Μπροστά στο τζάκι θυμάμαι «εκείνη» τη φορά που κάναμε έρωτα. Τότε που είχα βάλει τα κλάματα, ενώ εσύ αγκάλιαζες με πάθος στο κορμί μου. Τότε που κατάλαβα ότι όλα όσα αισθανόμουν δεν ήταν ενθουσιασμός. Ήταν η ζεστασιά σου μέσα στην καρδιά μου, ήταν το κορμί σου που γινόταν ένα με το δικό μου. Ήταν η απόλυτη ευτυχία, έτσι όπως λίγοι άνθρωποι στη γη έχουν την τύχη να τη ζουν. Και όταν είμαι μαζί σου, αισθάνομαι ότι ανήκω σε αυτούς τους λίγους. Με κάνεις να αισθάνομαι μοναδικός, σαν το ηλιοβασίλεμα που χαζεύαμε αγκαλιά στη βεράντα σου, όταν ερχόταν το ξημέρωμα και δεν νυστάζαμε, γιατί θέλαμε να ζήσουμε όλη τη στιγμή.

Σ΄αγαπώ γι' αυτό που είσαι, σε αγαπώ γι' αυτό που είμαι εγώ όταν είμαι μαζί σου, σ' αγαπώ γιατί μέσα από εσένα ανακάλυψα εμένα. Σ΄αγαπώ έτσι όπως είσαι............

Η ζωη εχει πικρη γευση

Το να γραφω αυτα που νιωθω ειναι για μενα ταξιδι..Το ταξιδι ομως της επιστροφης η μηπως της φυγης??? Τα συναισθηματα μου χανουν την εννοια τους οταν γινονται λεξεις... Η μεταφραση χανει. Και η αληθεια ειναι οτι ποτε δεν ημουν ιδιαιτερα καλος στα λογια,τωρα ομως περισσοτερο.. Απλα μεγαλωνουν οι αμφιβολιες μου,γεννιουνται νεα ερωτηματικα και δε θελω αλλα. Ηδη ειναι πολλα. Θελω καθαρα πραγματα. Ξεκαθαρα. Ποιος ειμαι? Ουτε εγω ξερω. Τι με χαλαει? Ουτε εγω ξερω.
Αληθεια,ποιος και τι ειμαι??? Που χαθηκε ο εαυτος μου και ποτε???Αυτες οι ψυχρες λεξεις δεν μπορουν ν'αποτυπωσουν το μεσα μου. Κι οσο δε μπορω να τα βγαλω σωστα απο μεσα μου τοσο πιο πολυ νιωθω να χανομαι. Ποτε θα μαθω να μην τρεχω μακρια??? Να μην υποτασσομαι??? Δεν ειμαι πια παιδι. Αλλα ακομη και να 'μαι θα πρεπει επιτελους να μαθω να παιζω και με αλλους. Αν και μονον αν εγω επιδιωκω αυτο που ειμαι.. Αλλα αληθεια πως γινεται να επιδιωκω κατι που σιχαινομαι τοσο πολυ??? Αυτο φοβαμαι. Και να μη χασω το μυαλο μου. Αλλα οσο παει ολο και χανομαι πιο πολυ. Μπορω να πω πως παραλογιζομαι. Ισως γι'αλλη μια φορα να φοβαμαι υπερβολικα. Γι'αλλη μια φορα ν'αφηνω τις σκεψεις μου να με καταβαλουν.
Ισως φταιω κι εγω που δεν ειδα τοτε την πλανη. Που μπορεσα να πιστεψω πως εχω κι εγω το δικαιωμα να κανω κατι τετοιο. Αλλα ηρθε η μοιρα και μου δειξε απλα τη θεση μου. Μια θεση που εγω ειχα ξεχασει. Το ειχα ξεχασει κι αυτο ηταν η τιμωρια μου. Ετσι κι αλλιως ομως δεν μου αντιστοιχει κατι περισσοτερο. Δεν μου αξιζει γιατι εγω ημουν αυτος που προτιμησα ν α κρυφτω και να κρυψω την αληθεια. Γιατι αρνηθηκα να την κοιταξω καταματα κι επειτα να την πω. Κι εχασα. Εκατσα να περιμενω αυτο που ηξερα πως θα ερχοτα,μα δε θελησα ποτε να το αντιμετωπισω ουσιαστικα. Δε θελησα να δω ποσο δειλος ημουν τελικα μπροστα στην αληθεια. Προτιμησα να ξεχαστω παρα να αναδιοργανωθω.

Τωρα τα πραγματα θα ηταν διαφορετικα. Τουλαχιστον δεν θα χα τετοιο βαρος πανω μου. Οχι,δεν ηθελα να το μοιρασω στα δυο..απλα να απαλυνω την "αμαρτια". Να ξερω πως θα ταν διπλα μου. Μακαρι να ηξερε την αληθεια,μακαρι...

Ναι! Η ζωη εχει πικρη γευση...Επρεπε να το ηξερα ως τωρα...

Η ζωη ειναι ολο επιλογες.

Η ζωη ειναι ολο επιλογες.
 
Δεν υπαρχει σωστο και λαθος φτανει να ξερεις οτι το παρελθον χτιζει το μελλον.
Μια σπιθα κανει φλογες και μια σταγονα βροχη.
Μια μονο επιλογη αλλαζει ολη την πορεια της ζωης μας.
Και σιγουρα δεν υπαρχει πεπρωμενο οσο εμεις παιρνουμε αποσπασματα απο το τραγουδι της ζωης.
Πεπρωμενο σημαινει απραξια στις αποφασεις.
Ο δρομος μου εισαι εσυ,σωστος η λαθος,πυρκαγια η πλημμυρα.
Εγω σε ψαχνω στα τραγουδια μου.
Σ'αυτα που βαζουμε στο δισκο της ζωης για να γινουμε σταρ της αγαπης.
Μαζι αλλα και χωρια θ'αγαπιομαστε για παντα......

...γινεται ν'αγαπας χωρις να εξαρτασαι ???...
...γινεται ν'αγαπας χωρις να τρεμεις να μη χασεις ???...
...γινεται ν'αγαπας χωρις να λαχταρας να σ'αγαπαει κι ο αλλος ???...

Ξέρεις γιατί σ'αγαπάω?

Ξέρεις γιατί σ'αγαπάω?
 

Για την καλοσύνη στα μάτια σου και τη ζεστασιά στη φωνή σου...
Για την ειλικρίνεια των λέξεών σου και τη σιωπή του χαμόγελού σου...
Για όλα εκείνα που ταιριάζουμε και για όλα αυτά που είμαστε διαφορετικοί...
Για την κατανόηση και την καρδιά σου...
Για την απλότητα του αγγίγματος σου και τη δύναμη της υπόσχεσής σου...
Για το χιούμορ και την αποφασιστικότητά σου...
Γιατί είσαι ο μοναδικός άνθρωπος σ'αυτόν τον κόσμο με τον οποίο θελω
να περάσω τη ζωή μου!!! τις λύπες μου, τις επιτυχίες μου και τα όνειρά μου!!!

Σ'αγαπώ για χίλιους άλλους λόγους!

Ο πιό σημαντικός όμως απ'όλους είναι γιατί: απλά γιατί είσαι ΕΣΥ!!!

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Όνειρα ξενιτεμένα...


Δεν θα χαθώ, θα σου μιλώ,
Μέσα από τις ώρες της σιωπής,
μέσα από την θλίψη της ψυχής
μέσα από όνειρα θολά
από χάδια πια παλιά ...

Ποτέ δεν θα χαθούμε,
σε στιγμές του παρελθόντος θα ζούμε.
Στιγμές που το χάδι γινόταν φωτιά
και στο σώμα μας κυλούσε, έκαιγε,
μας έπαιρνε μακριά.
Σε μονοπάτια που μόνο ο έρωτας γνωρίζει
και με αγάπη τις ψυχές γεμίζει.
Σε βράδια που τα κορμιά μας ήταν ένα
και τα φιλιά μας παθιασμένα.
Σε νύχτες που η ανάσα μας ακουγότανε βαριά
και η αγκαλιά σου με έστελνε μίλια μακριά.
Σε χίλιες στιγμές θα ζω,
από αυτές θα σου μιλώ ...
Από τα χάδια τα φθαρμένα,
από όνειρα πια ξενιτεμένα.

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Χωρίς Αγάπη θα χαθείς

Βλέμματα καρφωμένα στην ζωή σου 
Κρίνουν θέλουν την ψυχή σου 
Σε σκοτώνουν σε απειλούν 
Για το μέλλον σου δεν ρωτούν

Άλλοι παίρνουν αποφάσεις 
Κι η ζωή σου αλλάζει φάσεις 
Μπαίνεις, βγαίνεις και ρωτάς 
Που είναι ο εαυτός μου να τον βρω; 

Αυτοί κρατάνε τα σχοινιά σου 
Και μαχαιρώνουν την καρδιά σου 
Άλλοι ελέγχουν την ζωή σου 
Την θαμμένη παιδική ψυχή σου

Άγνωστοι στο έργο σου πρωταγωνιστούν 
Τα ηνία του εαυτού σου τα κρατούν

Κομπάρσα στην δική σου την ζωή 
Αναζητάς τρόπους διαφυγής...

Χωρίς Αγάπη θα χαθείς....

Αφιερωμένο ....

Όλα υποκρισίες

Έφυγες και εσύ σαν άνεμος, σαν περαστικός αγέρας, σαν μια βροχή στα ξαφνικά, σαν έρωτας στο ψέμα... Και η φυγή με σκότωσε, με έκανε κομμάτια, σαν τότε που χανόμουνα μες τα γλυκά σου μάτια... 

Μα τον χρόνο πίσω δεν γυρνάς, βλέπεις το παρόν σου, μ' άφησες πίσω και νικάς το άσχημο παρελθόν σου... Κάθε στιγμή που πέρναγε την έβλεπες σαν ψέμα, ποτέ σου δεν κατάλαβες τι ένιωθα για εσένα...

Ποτέ σου δεν μ' άφησες να ζήσω εγώ κοντά σου και μόνο μια στιγμή να κλέψω τα όνειρα σου. Μια τρέλα η αγάπη μου που έφτανε για δυο, και μέσα σε μια νύχτα την έκανες κομμάτια... 

Την πέταξες σαν να 'τανε σκουπίδι, σαν ένα λάθος της στιγμής, σαν ψέμα στο σανίδι. 

Μα θέατρο δεν έπαιζα, σ' ήθελα κοντά μου, μα το μαχαίρι στην καρδιά, έδιωξε τα όνειρα μου... Το μόνο που κατάφερες ήταν να με πληγώσεις και μια αγάπη δυνατή σε ερείπια να τελειώσεις...

Και για φινάλε όμορφο χωρίς ευαισθησίες,

"ποτέ σου δεν μ' αγάπησες, όλα υποκρισίες."

Έψαξα μέσα μου βαθιά

Άλλη μια νύχτα στο ταξίδι των αναμνήσεων και τα θέλω μου αυτή την φορά πιο προσιτά, πιο λίγα, πιο εύκολα...

Η ζωή μου , 'συναισθηματικά' έντονη... και τώρα κουρασμένος από ερωτικά μπερδέματα θέλω να βρω και πάλι τον εαυτό μου.... 

Αυτόν που έχασα στις σχέσεις που έδινα ότι είχα, στις σχέσεις που με πλήγωσαν, σ' αυτές που η μόνη εικόνα που έμεινε ήταν μια πόρτα να κλείνει, σ' εκείνες που μου έκλεψαν τα όνειρα και μπροστά μου τα ποδοπάτησαν λες και δεν ήτανε τίποτα. Μα πιο πολύ σ' εκείνες που με καταπίεσαν, με βίασαν, με χτύπησαν...συναισθηματικά... 

Θέλω να χτίσω και πάλι τα όνειρα μου, με χρώμα να ζωγραφίσω την χαρά μου. Πίσω μου ν' αφήσω τις σχέσεις της 'στιγμής', σχέσεις που έδινα όσα είχα, όσα μπορούσα αλλά ποτέ γι' ένα ευχαριστώ δεν αρκούσαν... Πολλές φόρες η ειλικρίνεια μου τους πονούσε, τους τρυπούσε και για όσα έλεγα, τίποτα δεν τους αρκούσε...

Η αγάπη μου για σένα μ' άφησε στάσιμο για χρόνια και οι σχέσεις μου έφευγαν σαν τα πουλιά...Δεν μετάνιωσα, στ' αλήθεια... Η καρδιά μου έμαθε να αγαπά σαν στα παραμύθια... 

Τώρα άλλη μια αρχή θα κάνω... Εσένα μοναχά στην ζωή μου θ' αφήσω και ήρεμα θα ζήσω... Δεν θα κάνω σχέσεις περαστικές, ψεύτικες, ύπουλες, μικρές...

Θα ζήσω μ' εσένα στην καρδιά μου, με το χαμόγελο σου συντροφιά μου...

Έψαξα μέσα μου βαθιά κι είδα μονάχα ερημιά...

Έστω και αν είσαι ΑΠΩΝ

Δεν έχω να πω πολλά απλά νιώθω την ανάγκη να μιλήσω... 

Τις τελευταίες ώρες δεν νιώθω και πολύ καλά... Αλήθεια... 

Ο κόσμος μου καταρρέει ή μάλλον έχει ήδη καταρρεύσει ... Σήμερα είδα ανθρώπους που θεωρούσα σημαντικούς για μένα να με απογοητεύουν... Να μου γυρνούν την πλάτη για ακόμη μια φορά ... Αλλά αυτή η φορά θα είναι και η τελευτα
ία ... 

Δεν μπορώ να συγχωρώ ανθρώπους που δεν αξίζουν την συγχώρεση μου... 

Τώρα απλά τους έχω διαγράψει απ' την ζωή μου κι αυτό ίσως είναι και το καλύτερο...

Απόψε, μετά απ' όλα αυτά σ' έχω ανάγκη ... Έχω ανάγκη να σ' ακούσω, να σου μιλήσω, να σε δω... Είσαι η μόνη με την όποια θέλω να μιλήσω, η μόνη που μπορεί να με κάνει να ξεχάσω και να ξεχαστώ... Δεν σε νιώθω κοντά μου όμως και αυτό με φοβίζει... Δεν ανταποκρίνεσαι πια στα σ' αγαπώ μου και κάθε φορά τρέμω ... Είσαι εδώ αλλά απών ... Τα σ' αγαπώ σου πιο απών και απ' το απών ...

Λόγια δίχως νόημα ... Λόγια χαμένα ... Δεν ξέρω τι πληκτρολογώ ... Όλα πάνε από μόνα τους, όλα κυλάνε κάπως διαφορετικά .... 

Θέλω να προσπαθήσω να κοιμηθώ... Έχει μέρες που δεν μπορώ να κοιμηθώ ήρεμα, καλά... Θέλω να κοιμηθώ και αύριο όταν ξυπνήσω να είναι όλα καλά 

Όλα καλά έστω μαζί σου... Δεν αντέχω και την δική σου απουσία ... Σε θέλω εδώ ... 

Σ' αγαπώ κι αυτό τίποτα δεν θα το αλλάξει...

Να προσέχεις.... Σε χρειάζομαι...

 
Έστω και αν είσαι ΑΠΩΝ ...........

7/8/2010 ημέρα Σάββατο

Όλα τα καλά που έχω ζήσει ... ΌΝΕΙΡΟ ΉΤΑΝΕ ... Ψες είδα την τελευταίες στιγμές που περάσαμε μαζί να περνάνε από μπροστά μου... Τόσο αληθινές ... 

Μα τόσο μακρινές... 

Την ώρα που η κοπελιά άρχισε να τραγουδά το 'όνειρο ήτανε' συνειδητοποίησα πως εκείνη η τελευταία μέρα που ήμασταν μαζί ...

όνειρο ήτανε... 

Όχι δεν το ονειρεύτηκα, το έζησα στα αλήθεια ... Σκέφτηκα όλα τα γεγονότα εκείνης της νύχτας όλες τις λεπτομέρειες... Πόσο όμορφα ένοιωθα και πώς όλο αυτό ξαφνικά εξαφανίστηκε ... Σαν το όνειρο που έχει σβήσει...

Ήμασταν αγκαλιά , ένοιωθα το κάθε σου άγγιγμα... τα φιλιά σου... Όταν αποκοιμήθηκες έμεινα ξύπνιος , δεν ήθελα να χάσω ούτε λεπτό χωρίς να σε κοιτώ ... Τα συναισθήματα μου όμως όσο ξημέρωνε γίνονταν ανάμικτα ... Ήμουνα μπερδεμένος ... Χαμένος ... Με το ένα πόδι στα σύννεφα και το άλλο στην κόλαση ... Ήξερα πως αυτό θα τελειώσει όταν ξημερώσει... Δεν θα έχω πια αυτά τα ωραία συναισθήματα ... Δεν θα έχω εσένα... 

Έτσι κι έγινε ... Ξημέρωσε... Έφυγες...Έφυγες μ' ένα απλό 'γεια'...Χωρίς φιλί , χωρίς αγκαλιά... Κι ίσως αυτό να με πόνεσε περισσότερο... 

Το όνειρο μου χάθηκε... Όλα έγιναν ξανά τα ίδια... 

'Ο ουρανός ανάβει τα φώτα τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα, ξημέρωσε πάλι. Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο, μην ξημερώνεις ουρανέ...Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις. 

Μην ξημερώνεις ουρανέ ...

Σ' αγαπώ ψυχή μου... κι ας δεν είσαι εδώ...

Αφιερωμένο 

 
7/8/2010 ημέρα Σάββατο ...

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Εμένα Δεν Με Κλέβεις

Νύχτα παράξενη που πάλι δεν ξημερώνεις 
Κρύβεις θηρία μέσα σου και την καρδιά παγώνεις 
Νύχτα απρόσωπη σε δίχτυα με τυλίγεις 
Καρδιές τρυπάς και όνειρα πια σβήνεις

Απόψε με έπνιξες ύπουλη μοναξιά μου 
Μαζί με την νυχτιά σκότωσες την καρδιά μου 
Έδιωξες τις ελπίδες μου και ότι με κρατούσε 
Τώρα φωνάζεις μέσα μου πως δεν με πονούσες

Νύχτα πικρή, που μυστήρια είσαι γεμάτη 
Φουντώνεις τους φόβους μου και κλείνεις το μάτι 
Νύχτα παράνομη, που εγκλήματα έχεις κριμένα 
Χαμένη γυρνάς, δεν ξέρεις τίποτα για μένα

Και πάλι γύρισες αδέξια μοναξιά μου 
Μόνη σου δεν μπορείς χωρίς την ζεστασιά μου 
Έρχεσαι και με τρυπάς, τα όνειρα μου παίρνεις 

Μα να θυμάσαι πάντοτε...

Εμένα Δεν Με Κλέβεις

Βάλε την μάσκα σου.

Είναι κάποιες φορές που καθώς βυθίζομαι στις σκέψεις μου αρχίζω να αναρωτιέμαι πως τα πράγματα μπορούν ν' αλλάξουν... Πως εμείς οι ίδιοι τα αλλάζουμε ή αλλάζουν χωρίς την θέληση μας... Έρχονται στο μυαλό μου στιγμές της ζωής μου, εικόνες περνάνε από μπροστά μου σαν κινηματογραφική ταινία...


Βλέπω πόσα είχα και πόσα έχασα, 
πόσα η ίδια μου έδιωξα... 
Πόσα δεν κατάφερα καν να αγγίξω... 
Και πως η καρδία μου πολλά ζητάει πίσω... 

Αρκετές στιγμές δεν είμαι πια εγώ... 
συμβιβάζομε σε ένα ψεύτικο παρόν... 
Αφήνω μέσα μου όλες τις στιγμές μου, 
λόγια που μαχαιρώνουν τις πνοές μου.... 
Ζω σ' ένα κόσμο που δεν μπορώ να δείξω τι είμαι αληθινά , τι νιώθω να με καίει σαν φωτιά... 
Όλα γύρω μου επιφανειακά 
και οι άνθρωποι δεν σου λένε ούτε γεια... 
Ένα ρόλο παίζουμε όλοι 
Και όταν το τελειώσουμε μένουμε πια μόνοι... 
Σαν κλείσει του θεάτρου η αυλαία 
Το ψέμα σβήνει σαν τον προβολέα... 
Η ζωή μας πια μια κωμωδία 
Αυτό ζητά η κοινωνία, 
Ανθρώπους στην υποκριτική να έχουν εμπειρία

Γέλα και εσύ!! ΤΙ;;;; Δεν ξέρεις να το κάνεις;;; 
Πως θα επιβιώσεις; Την ζωή σου θα την χάσεις... 

Κανείς δεν νοιάζεται τι κάνεις πως περνάς 
Φτάνει να σε βλέπει καλά, να του γελάς 

Τώρα που κατάλαβες ο κόσμος τι σου ζητά 

Βάλε την μάσκα σου, Αυτήν που σου γελά...

Χωρίς Αγάπη θα χαθείς


Βλέμματα καρφωμένα στην ζωή σου 
Κρίνουν θέλουν την ψυχή σου 
Σε σκοτώνουν σε απειλούν 
Για το μέλλον σου δεν ρωτούν

Άλλοι παίρνουν αποφάσεις 
Κι η ζωή σου αλλάζει φάσεις 
Μπαίνεις, βγαίνεις και ρωτάς 
Που είναι ο εαυτός μου να τον βρω; 

Αυτοί κρατάνε τα σχοινιά σου 
Και μαχαιρώνουν την καρδιά σου 
Άλλοι ελέγχουν την ζωή σου 
Την θαμμένη παιδική ψυχή σου

Άγνωστοι στο έργο σου πρωταγωνιστούν 
Τα ηνία του εαυτού σου τα κρατούν

Κομπάρσα στην δική σου την ζωή 
Αναζητάς τρόπους διαφυγής...

Χωρίς Αγάπη θα χαθείς....

Αφιερωμένο ....

Όλα υποκρισίες

Έφυγες και εσύ σαν άνεμος, σαν περαστικός αγέρας, σαν μια βροχή στα ξαφνικά, σαν έρωτας στο ψέμα... Και η φυγή με σκότωσε, με έκανε κομμάτια, σαν τότε που χανόμουνα μες τα γλυκά σου μάτια... 

Μα τον χρόνο πίσω δεν γυρνάς, βλέπεις το παρόν σου, μ' άφησες πίσω και νικάς το άσχημο παρελθόν σου... Κάθε στιγμή που πέρναγε την έβλεπες σαν ψέμα, ποτέ σου δεν κατάλαβες τι ένιωθα για εσένα...

Ποτέ σου δεν μ' άφησες να ζήσω εγώ κοντά σου και μόνο μια στιγμή να κλέψω τα όνειρα σου. Μια τρέλα η αγάπη μου που έφτανε για δυο, και μέσα σε μια νύχτα την έκανες κομμάτια... 

Την πέταξες σαν να 'τανε σκουπίδι, σαν ένα λάθος της στιγμής, σαν ψέμα στο σανίδι. 

Μα θέατρο δεν έπαιζα, σ' ήθελα κοντά μου, μα το μαχαίρι στην καρδιά, έδιωξε τα όνειρα μου... Το μόνο που κατάφερες ήταν να με πληγώσεις και μια αγάπη δυνατή σε ερείπια να τελειώσεις...

Και για φινάλε όμορφο χωρίς ευαισθησίες,

"ποτέ σου δεν μ' αγάπησες, όλα υποκρισίες."

Έστω και αν είσαι ΑΠΩΝ

Δεν έχω να πω πολλά απλά νιώθω την ανάγκη να μιλήσω... 

Τις τελευταίες ώρες δεν νιώθω και πολύ καλά... Αλήθεια... 

Ο κόσμος μου καταρρέει ή μάλλον έχει ήδη καταρρεύσει ... Σήμερα είδα ανθρώπους που θεωρούσα σημαντικούς για μένα να με απογοητεύουν... Να μου γυρνούν την πλάτη για ακόμη μια φορά ... Αλλά αυτή η φορά θα είναι και η τελευταία ... 

Δεν μπορώ να συγχωρώ ανθρώπους που δεν αξίζουν την συγχώρεση μου... 

Τώρα απλά τους έχω διαγράψει απ' την ζωή μου κι αυτό ίσως είναι και το καλύτερο...

Απόψε, μετά απ' όλα αυτά σ' έχω ανάγκη ... Έχω ανάγκη να σ' ακούσω, να σου μιλήσω, να σε δω... Είσαι η μόνη με την όποια θέλω να μιλήσω, η μόνη που μπορεί να με κάνει να ξεχάσω και να ξεχαστώ... Δεν σε νιώθω κοντά μου όμως και αυτό με φοβίζει... Δεν ανταποκρίνεσαι πια στα σ' αγαπώ μου και κάθε φορά τρέμω ... Είσαι εδώ αλλά απών ... Τα σ' αγαπώ σου πιο απών και απ' το απών ...

Λόγια δίχως νόημα ... Λόγια χαμένα ... Δεν ξέρω τι πληκτρολογώ ... Όλα πάνε από μόνα τους, όλα κυλάνε κάπως διαφορετικά .... 

Θέλω να προσπαθήσω να κοιμηθώ... Έχει μέρες που δεν μπορώ να κοιμηθώ ήρεμα, καλά... Θέλω να κοιμηθώ και αύριο όταν ξυπνήσω να είναι όλα καλά 

Όλα καλά έστω μαζί σου... Δεν αντέχω και την δική σου απουσία ... Σε θέλω εδώ ... 

Σ' αγαπώ κι αυτό τίποτα δεν θα το αλλάξει...

Να προσέχεις.... Σε χρειάζομαι...


Έστω και αν είσαι ΑΠΩΝ ..........

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Για ένα σ' αγαπώ.

Μπορώ για σένα πολλά 
Στο κόσμο αυτό να κάνω 
Ακόμα και χωρίς μιλιά 
Να κλάψω και να φωνάξω

Να ποθήσω, να θελήσω 
Κάθε τι που θες 
Στα χέρια σου να φέρω 
Όλες τις χαρές.

Μπορώ τα πάντα να κάνω 
Αφού σε αγαπώ 
Μα κοντά μου να σε φέρω 
Είναι λίγο Δύσκολο

Μπορώ να ικετεύσω 
Αλλά και να παρακαλέσω 
Τα άνω κάτω να φέρω 

Για ένα σ' αγαπώ.

Στον καθρέφτη (Δεν μπορώ)


Στο δωμάτιο γυρνώ 
Στον καθρέφτη στέκομαι και κοιτώ 
Τα μάτια μου κόκκινα, θολά 
Απ' τα δάκρυα που τρέχουν σαν νερά

Δεν ξέρω αν μπορώ 
Τον εαυτό μου πια να βρω 
Δεν ξέρω αν μπορείς 
Απ' το μυαλό μου να χαθείς

Σ' αγάπησα πολύ 
Απ' τα όνειρα μου πως να βγεις; 
Μεγάλη η αγάπη αυτή 
Κουράγιο θέλει να ξεχαστείς.

Δεν ξέρω αν μπορώ 
Να σ' αφήσω μονό εδώ 
Η καρδιά μου θα προδωθεί 
Αν φύγω κι αγάπη που σου έχω πια χαθεί

Μπορεί η αγάπη να χαθεί 
Όμως δεν θα ξεχαστεί 
Η καρδιά και αν προδωθεί 
Η αγάπη θα την κυριαρχεί.