Η στιγμή που Χάνεται???

Απλά ζήσε αυτό που δίνεται την στιγμή. 

Η στιγμή φέρνει την ευτυχία στην πόρτα σου. Εσύ απλά την ανοίγεις και την καλωσορίζεις μέχρι …την επόμενη στιγμή. Τόσο απλά.

Κάθε μια σκέψη ακολουθείται από μια δεύτερη πιο περίπλοκη και μια τρίτη που έχει διακλαδώσεις και συνδυασμούς που σε πηγαίνουν μπρος πίσω χωρίς τελειωμό.

Χωρίς ανάσα, για να καταλάβεις και να δεις την στιγμή που σου χαμογελάει και σου κρατάει ανοιχτή την πόρτα των χρωμάτων από εκεί που ήρθες και εκεί που καταλήγεις.

Και εσύ αναρωτιέσαι πως πέρασε ο χρόνος, πως φεύγουν οι μέρες, οι ώρες και πως βρέθηκες να βλέπεις το παρελθόν σου σαν να παρακολουθείς ταινία προφανώς βαρετή και να ονειρεύεσαι ένα μέλλον που ενδεχομένως να μην είσαι εσύ πρωταγωνιστής αλλά κάποιος άλλος. Αυτός που απελπισμένα θα ήθελες να είσαι.

Αλλά δεν είσαι και δεν θα γίνεις ποτέ όταν δεν ζεις την στιγμή. Όταν δεν βλέπεις την στιγμή σου. Την δική σου, την μοναδική. Αυτή που σου ξεδιπλώνει το είναι σου, που σου δείχνει τις επιλογές σου, που σου απλώνει μπρος τα πόδια σου την ομορφιά του να υπάρχεις απλά. Χωρίς ερωτηματικά, χωρίς αγωνίες, χωρίς αναμονή ή προσμονή.

Γιατί χωρίς την στιγμή το αύριο δεν ξημερώνει ποτέ για σένα και το χτες παραμένει μια κενή σελίδα στο ημερολόγιο ενός απόντα ταξιδευτή.

Σκέψεις για το Μεγαλείο της Στιγμής που τις κατέγραψα καθισμένος στο καφέ Star Bucks στην Θεσσαλονίκη βλέποντας τον κόσμο να έρχεται και να φεύγει βιαστικά. Μαγεμένος από την ομορφιά της θάλασσας και της ζωής.

Απολαμβάνοντας την στιγμή μου, με ένα φραπεδάκι.…
Απλά το να είμαι εκεί!!!




Γράφει ο Θεραπευτής 
Προκόπης Προκοπίου

Γαλάζια όνειρα ...

Ότι γίνεται ξεχνιέται
μες το χρόνο λησμονιέται
ότι φεύγει δεν γυρνάει
χάνεται σε προσπερνάει.

Μια μικρή γραμμή στο δρόμο
σύνορό μας μες τον πόνο
της ζωής λαθρεπιβάτες
μες σε μάταιες αγάπες.

Στο γαλάζιο ταξιδεύεις
λόγια εφήμερα γυρεύεις
κι ο καθρέπτης σπάει πάλι
κι η αλήθεια σε ξεχνάει.

Μες το στόμα ξεχασμένο
ένα ονειρο χαμένο
μιά λεξούλα που δεν είπες
κι ένα θαύμα που δεν είδες.

Συγνώμη που σ' αγάπησα

Απόψε αποφάσισα να αλλάξω
την καρδιά μου άλλο για εσένα να μην χάσω,
έτσι και αλλιώς δεν μου αξίζεις
την παρουσία μου δεν υπολογίζεις..

Συγνώμη που σ' αγάπησα τόσο πολύ 
και τι έμεινε, μόνο ένα, γιατί.

Σ' αγάπησα πάρα πολύ, σου αφιέρωνα
κάθε κομμάτι από την δική μου την ζωή,
έφτασες σε σημείο να με κοροιδεύεις
τώρα ότι και να κάνεις δεν επιστρέφεις.

Συγνώμη που σ' αγάπησα τόσο πολύ 
και τι έμεινε, μόνο ένα, γιατί.

Δεν θα μετανιώσω ...

Σε είδα ξανά
και το μυαλό σταμάτησε,
τα πόδια μου κοπήκαν
και η καρδιά τρελάθηκε!

Η μορφή σου φυλακτό
στο στήθος μου βαθιά,
η ματιά σου με ξενάγησε
στα μονοπάτια τα παλιά!

Δεν ήθελα με τίποτα
και πάλι να σ' αφήσω
μακριά από σένα,
τι να κάνω, πως να ζήσω;

Η ζωή όμως έχει αλλά σχέδια
και πάλι να μας χωρίσει,
πληγή μου φέρνει στην καρδιά
που αμφιβάλλω αν θα κλείσει!

Εγώ θα περιμένω,
εσένα να γυρίσεις
γερή και δυνατή
την πόρτα να μου χτυπήσεις!

Να μου πεις πως ήρθες
σφιχτά να σε κρατήσω,
στην αγκαλιά μου να χωθείς
ποτέ να μη σ' αφήσω!

Και αν αυτό δε γίνει
δε το μετανιώνω,
γιατί έκανα ότι πρόσταζε
η καρδιά και μόνο!

Δεν θα μετανιώσω ...
Εύχομαι μόνο ευτυχισμένη να είσαι...

Η παγωμένη σου ακινησία πόσο με τρομάζει...

Πως η ζεστασιά ενός βουβού έρωτα

να αγγίξει την ψυχή μου..

μακριά απ' τις φωνές κρύφτηκε

η δική μου τώρα αγάπη.

Πως ο ήχος της φωνής μου
να περάσει την αδιάσπαστη σιωπή σου,
κάθε τρόπος μάταιος,
να κερδίσω το άγγιγμά σου...

Πως οι μέρες περνούν βασανιστικά
πάνω στο δικό μου σώμα,
ξένους ήχους από τις ιαχές μίας νέας μάχης
μπαίνουν στην ζωή μου.

Πως οι κραυγές τούτης της μάχης
φανερώνουν τον ερχομό σου
και στολίζομαι ακόμα,
για να ζέψω την αβυσσαλέα σου ψυχή.

Πως ρίχνομαι για ακόμα μια φορά
στο πέπλο της σιωπής σου
και ως άνδρας ερωτευμένος ανοίγω,
πάλι τα πέπλα του καημού μου.

Η παγωμένη σου ακινησία πόσο με τρομάζει
νωχελικά ακουμπώ την αγάπη μου,
στην δική σου πια νωθρότητα
τα αποστάγματα ζωής σε 'σένα βρήκαν το τέλος τους!!

Η παγωμένη σου ακινησία πόσο με τρομάζει...

Λόγια απ΄την καρδιά μου ...

Αν μπορούσα τη ζωή μου να ανταλλάξω
για να 'μαι μαζί σου μια στιγμή,
να είσαι σίγουρη ότι θα το 'κανα
γιατί η ζωή μου δεν αξίζει όσο εσύ.

Έχω ανάγκη να σε δω,
να σ' αγκαλιάσω, να σε νιώσω,
δεν αντέχω άλλο αυτό το σκηνικό...
Πες μου τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;

Πώς να προσπαθήσω να σε κερδίσω
όταν δε μπορώ ούτε καν να σου μιλήσω,
που να βρω δύναμη να συνεχίσω;
Δίχως εσένα δε θα ζήσω.

Μεσ' τα χέρια σου κρατάς μια καρδιά.
Μη τη κάνεις να πονά. Δώστης λίγη χαρά,
αφού ξέρεις πως για 'σένα χτυπά.
Άστη να σου δείξει πόσο σ' αγαπά.