Σχετικά με τη φιλία...

Πολύ λόγος έχει γίνει τώρα τελευταία για την έννοια της φιλίας, κάποιοι πληγώθηκαν από φίλους, κάποιοι προδώθηκαν, κάποιοι ένιωσαν άβολα, κάποιοι νιώθουν απίστευτη τύχη που έχουν ελάχιστους αλλά αληθινούς φίλους... Και επειδή προσπαθούσα χθες με μηνύματα να αναλύσω αυτή την έννοια, αλλά όλοι γνωρίζουμε πως αυτό είναι αδύνατον... Ξύπνησα σήμερα και πριν ξεκινήσω τη μέρα μου σκέφτηκα να γράψω λίγα από αυτά που στριφογύριζαν στο μυαλό μου όλη νύχτα...

Το να έχει κάποιος αληθινούς φίλους, είναι μεγάλη υπόθεση. Πότε όμως είναι μια φιλία αληθινή, προορισμένη να αντέξει στις τρικυμίες του χρόνου, και πότε είναι απλά και μόνο μια “παρέα”, που σήμερα είναι και αύριο δε θα είναι; Το βασικό που πρέπει κάποιος να κοιτάξει για να διαχωρίσει αυτές τις δύο καταστάσεις, είναι τα κίνητρα πίσω από το συναπάντημα. Σε μια αληθινή φιλία, βρίσκομαι μαζί με τον άλλο άνθρωπο για να μοιραστούμε την ίδια τη ζωή, τις χαρές και τις λύπες της. Ο αληθινός φίλος είναι συνοδοιπόρος μου, όχι μόνο στις εύκολες και ευχάριστες στιγμές, αλλά επίσης στις αναπόφευκτες περιόδους θλίψης και δυσκολίας. Σε μια γνήσια φιλία υπάρχει ο αμοιβαίος σεβασμός, ώστε να υπάρχει ώρα και χώρος για να εκφραστούν όλοι. Ο καλύτερος φίλος είναι αυτός που δε φοβάται να μας πει την αλήθεια, αν πιστεύει ότι σε κάτι έχουμε παρεκτραπεί. Είναι όμως παράλληλα έτοιμος να σεβαστεί τις επιλογές μας, έστω και αν διαφωνεί, χωρίς να φύγει από το πλευρό μας.

Σε αντίθεση, όταν μιλάμε για “σκέτη παρέα” τα κίνητρα είναι διαφορετικά: Εδώ δεν συναντιόμαστε για να μοιραστούμε τη ζωή στην ολότητά της, αλλά μόνο για να ευχαριστηθούμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα, πρόσκαιρα πράγματα, που τυγχάνει να μας αρέσουν και των δύο. Σε τέτοιες σχέσεις γνωρίζουμε – κατά βάθος – ότι υπάρχουν όρια στο τι μπορούμε να μοιραστούμε με τον άλλο. Όταν πια ο ένας από τους δύο βαρεθεί τη συγκεκριμένη απόλαυση που τους ένωνε, ή αν προκύψει εν τω μεταξύ κάποια διαφωνία, η “φιλία” αυτή εξανεμίζεται.  

Ο Ισοκράτης είπε για τη φιλία: " Στις ευτυχείς περιστάσεις οι φίλοι πρέπει να εμφανίζονται μόνο ύστερα από πρόσκληση, στις στιγμές δυστυχίας, χωρίς κάλεσμα.."

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε άμεσα το σωστό διαχωρισμό.. Οι περισσότεροι "φίλοι" εξαφανίζονται όταν διανύουμε μια περίοδο δύσκολη. Πόσοι είναι αυτοί που μένουν; Αυτοί είναι οι φίλοι μας. Οι αληθινοί φίλοι μας. Ίσως τώρα είναι πιο εύκολο να αντιληφθεί κανείς γιατί εγώ τους ονομάζω 'δοκιμασμένους ανθρώπους' της ζωής μας...

Το να είναι κανείς φίλος δεν σημαίνει ότι μπορεί να μας βοηθήσει πάντα σε κάτι που μας συμβαίνει.. Αυτό που αρκεί είναι να ξέρουμε πως είναι εκεί όταν τον χρειαζόμαστε, απλά να μας ακούσει και να μας κρατήσει στην αγκαλιά του μέχρι να ηρεμήσουμε... Πόσες φορές δεν παίρνουμε έναν φίλο να του πούμε τι μας συμβαίνει απλά για να το βγάλουμε από μέσα μας; Πολλές φορές μας αρκεί να του στείλουμε ένα μήνυμα κι ας ξέρουμε ότι κοιμάται... Είναι η δική μας η ανάγκη απλά να το πούμε σε κάποιον που ξέρουμε ότι θα μας νοιαστεί, θα μας καταλάβει, ότι θα μας πει τη γνώμη του και θα μας ακούσει...Όχι να μας κατακρίνει, ακόμα και στα χειρότερα λάθη μας... Απλά να μας ακούσει και να μας καταλάβει...

Θα μπορούσα με τις ώρες να αναλύω την έννοια της φιλίας, γιατί όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου έχουν περάσει ουκ ολίγοι "φίλοι" και έχω πια μέτρο σύγκρισης... Για αυτό όταν ένα βράδυ συνειδητοποίησα ότι υπήρξε ένας άνθρωπος στη ζωή μας, που πολύ μεθοδικά δημιούργησε έναν "κύκλο εμπιστοσύνης" θέλησα να τον ευχαριστήσω για αυτό... Γιατί μέσα σε αυτόν τον "κύκλο", όσοι βρισκόμαστε νιώθουμε ασφαλείς... Νιώθουμε ελεύθεροι... Μπορούμε να είμαστε απλά ο εαυτός μας... 

Και αυτό είναι φιλία... Να μπορείς να βρίσκεσαι με κάποιους χωρίς να υποκρίνεσαι και χωρίς να φοβάσαι τι θα πεις και τι θα νιώσεις... Για αυτό λοιπόν αυτός ο "κύκλος εμπιστοσύνης" περιλαμβάνει πια τους 'δοκιμασμένους ανθρώπους' της ζωής μου...