Ας πληρώσει ο καθένας τις συνέπειες των επιλογών του...

Υπάρχουν στιγμές που απορείς με τον εαυτό σου... Κάποιες άλλες που θαυμάζεις τις αντοχές σου... Κάποιες άλλες που αναρωτιέσαι πόσο ακέραιος χαρακτήρας είσαι όταν αναιρείς τόσο εύκολα αυτά τα οποία έχεις αποφασίσει με πολύ κόπο και πολύ σκέψη, μέσα σε μία στιγμή... Κι εκεί έρχεται μία πολύ σοφή πρόταση που μου είπε μία ψυχή για κάτι άσχετο, αλλά έδεσε πάρα πολύ με την ψυχολογία μου εκείνη τη στιγμή... "... εκεί που έρχονται οι αναμνήσεις χτυπάνε στο κέντρο του συναισθήματος, και χάνεται κάθε ίχνος λογικής..."

Καλές ή κακές αναμνήσεις δεν έχει σημασία... Επαναφέρουν μνήμες ξεχασμένες, θαμμένες για πολύ πολύ καιρό, κι εκεί που νομίζεις πως έχεις ισορροπήσει ως άνθρωπος, συνειδητοποιείς πως μπορεί σε μια στιγμή, με ένα γεγονός, να ξαναβρεθείς εκεί που ήσουνα, χάνοντας όλες τις ισορροπίες σου... Κι εκεί που σκέφτομαι "α ρε δάσκαλε, κάτι δεν δουλέψαμε καλά... θέλει πολύ δουλειά ακόμα..", εκεί αντιλαμβάνομαι πως οι ισορροπίες μου δεν έχουν χαθεί... απλά παραπάτησα... αλλά ξαναστάθηκα πολύ γρήγορα όρθια... Εκλογίκευσα τα πράγματα - όχι συνειδητά, προφανώς γίνεται αυτόματα πια - και επανήλθα, συνειδητοποιώντας πως απλά έτσι είναι η ζωή...!!! Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και δεν είμαι εγώ εδώ για να λύσω τα προβλήματα κανενός! Όλοι ζούμε με τις επιλογές μας. Καλώς ή κακώς. Κι εγώ έχω πληρώσει πολύ ακριβά κάποιες επιλογές μου, αλλά ήταν δικές μου! Δεν είχα την απαίτηση από κανέναν να πληρώσει για τις δικές μου επιλογές. Γιατί απλά εγώ έχω ισορροπήσει σαν άνθρωπος πια - με πολύ κόπο - έχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου και για αυτόν τον λόγο δεν ψάχνω για εξιλαστήρια θύματα... Δυστυχώς υπάρχουν κάποιες φορές που άθελά μας, χωρίς να το έχουμε επιλέξει, μπαίνουμε σε έναν κυκώνα προβλημάτων, τα οποία στα αλήθεια δεν μας αφορούν... Αλλά δεν μας επιτρέπει ούτε η ηθική μας, ούτε τα συναισθήματά μας να απέχουμε... Γιατί τότε γινόμαστε σκληροί. Όχι από πεποίθηση, αλλά από αυτοάμυνα... Και τότε χάνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας κι ίσως τελικά αυτό είναι που μας πονάει περισσότερο...Όπως είπα και σε μία ψυχή όμως, ποτέ δεν μου άρεσε η ευθεία γραμμή, ακόμα κι αν κάποιες φορές την αποζητούσα απεγνωσμένα... Γιατί έτσι είναι η ζωή... Γεμάτη συναισθήματα... Και πονάμε και κλαίμε και γελάμε και πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε...Και σε μία παλαιότερη ανάρτηση "στην απολογία μου", είχα υποσχεθεί σε μία φίλη πως δεν θα την ξαναφήσω έξω από τη ζωή μου ποτέ και εγώ όταν υπόσχομαι κάτι, το τηρώ... Και ξέρεις καλά πως όταν με πρωτοπήρες τηλέφωνο δεν κατάλαβες τίποτα... έχω μάθει να κρύβομαι καλά... αλλά κράτησα την υπόσχεσή μου... Δεν σε άφησα απέξω και να στο πω πιο ψύχραιμα όταν θα μου έχει περάσει... Για αυτό τα έχασες και μου είπες πως δεν με έχεις ξανακούσει έτσι... Γιατί δεν έχω συνηθίσει να εκφράζομαι όταν είμαι σε ένταση... αφήνω να μου περάσει λίγο καιρό και μετά το συζητάω... Αλλά στο είχα υποσχεθεί... Και δεν έχω τίποτα χειρότερο από ανθρώπους που δεν κρατάνε τις υποσχέσεις τους...Τώρα όμως με μία πιο ψύχραιμη ματιά, έχω ήδη ηρεμήσει και βλέπω τα πράγματα όπως ακριβώς είναι... 


Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ... ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ...


Εγώ τις δικές μου τις πληρώνω... Ας πληρώσουν κι οι άλλοι τις δικές τους...