κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυό σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ’ ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν’ οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ’ τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί...
Ό,τι αγαπώ... είναι η ζωή που χουμε ζήσει μαζί...
και ας μην θυμάσαι τώρα τίποτα εσύ
Δε θα ξεχάσω εγώ...
Ότι ζητώ... είναι κρυμμένο σε ότι πήρες μαζί...
Μα όσα παράτησες κοντά μου εσύ
δε θα πειράξω εγώ...
Και θα μαι εδώ
μ' ένα παράπονο που πάει μακριά
και κουβαλάει την δική μου σκιά
μες στον δικό σου βυθό
Και θα μαι εδώ
γεμάτος όνειρα, γεμάτος φιλιά
να περιμένω μια δική σου αγκαλιά
για λίγο να αναστηθώ
μες στον δικό σου βυθό...
Ότι μισώ... είναι όσα αφήσαμε στην μέση μαζί...
Αυτά που έσβησες απότομα εσύ
και τα προσέχω εγώ...
Ότι κοιτώ θυμίζει όσα έχουμε κάνει μαζί
και άλλα τόσα που θα κάνεις εσύ
χωρίς να μάθω εγώ...
Το Γιατί ?
Εσύ, βρίσκεσαι στα άτομα που δεν θέλω να χάσω... Οι στιγμές μαζί σου ελάχιστες... Σχεδόν ανύπαρχτες ... Νιώθω σαν όλα να μας κυνηγάνε... Δυστυχώς για μας ο χρόνος πάντα ήταν ελάχιστος και η απόσταση κάτι το αναπόφευκτο ...
Πριν μια βδομάδα βρήκαμε αυτό τον χρόνο μετά από μήνες... Βρήκαμε λίγες ώρες... 'Για μας' ... Ήτανε ξημερώματα... Είχες εξαντλητική μέρα... Μετά από ώρες αποκοιμήθηκες... Έμεινα ξύπνιος... Δεν ήθελα να χάσω ούτε ένα λεπτό δίχως να σε κοιτάω... Ήμουνα πολύ κουρασμένος αλλά έμεινα εκεί κοντά σου... Ήξερα πως σε λίγο θα έφευγες και η επόμενη φορά που θα σε έβλεπα θα αργούσε πολύ... Δεν ήθελα να χάσω λεπτό γιατί κάθε φορά που σε κοιτώ φοβάμαι ότι μπορεί να είναι και η τελευταία... Φοβάμαι πολύ ... Η επόμενη φορά πάντα αργεί και εγώ φοβάμαι , φοβάμαι γιατί ο χρόνος παίζει περίεργα παιχνίδια...
Σ' αγαπώ πολύ... Το μόνο που θέλω είναι να προσέχεις...
Πριν γραφτεί το φινάλε μας υπήρχαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής. Μιας σιωπής που πάντα με φόβιζε με τρόμαζε. Μια μικρή στιγμή σιωπής που άκουγα την ανάσα σου , που μπορούσα να αφουγκραστώ το τέλος να μας πλησιάζει. Ντυμένο στα μαύρα να προχωρά αγριεμένο και αυτή την φορά να καταλαβαίνω πως τίποτα δεν θα το σταματήσει. Εσύ εκεί αμίλητη και απαθής να κοιτάζεις με ένα απλανές βλέμμα την κάθε μου προσπάθεια για εξόντωση του χωρίς όμως να νοιάζεσαι . Δεν τα κατάφερα, έφτασε και πήρε μαζί της κάθε στιγμή που ζήσαμε κάθε στιγμή που νιώσαμε λες και ήτανε δικά της Μέσα στον πόνο και τα ουρλιαχτά μου το μόνο που κατάφερα να δω , ήταν να φεύγεις... Να φεύγεις χωρίς πίσω σου να κοιτάξεις Χωρίς να μου σκουπίσεις πρώτα ένα δάκρυ ..... Και εγώ μέσα απ' τα θολά μου μάτια να σε βλέπω απλά ... να φεύγεις...
Περπάτησα πάρα πολύ και τα φτερά μου τα'χω χάσει
μα εσύ που δεν πατάς στη γη καν'τη ψυχή μου να πετάξει
μ'ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι, ένα αεράκι να μας πάρει
φωτιά και αέρας να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας...
Είναι η καρδιά μου μια αυλή σε ένα κελί που όλο μικραίνει
μα εσύ που έχεις το κλειδί έλα και πες μου το γιατί
σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει το όνειρο μου ξαποσταίνει
νερό και αρμύρα να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας...
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό και μια θηλιά που όλο στενεύει
έλα και κάνε μουσική την τρέλα που με διαφεντεύει
και αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς τραγούδησέ τες να χαρείς
μ'ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας...
ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΙΜΟΥΝ ,ΕΙΜΑΙ , ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΕΙΛΙΚΡΗΝΗ ,ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ ,ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΔΙΝΩ ΟΤΙ ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΧΩ ,ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΤΟΥΣ
ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ, ΣΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΟΥ ΤΟ ΖΗΤΗΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ.
ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΤΗΚΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ .ΟΥΤΕ ΑΓΑΠΗ ΖΗΤΗΣΑ ,ΟΥΤΕ ΦΙΛΙΑ ,ΟΥΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΝΟΙΩΘΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ.
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΜΕ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΓΙΑ ΟΤΙ ΕΧΩ ΠΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΟΤΙ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ , ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΟΛΙΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ.
ΑΝ ΕΧΩ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΘΑ ΜΕ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΩΣΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ ΜΟΥ... ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗΝ... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΒΑΖΩ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΜΟΥ ΣΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ.
Έχω σπουδάσει Σιάτσου , Αρωματοθεραπεία , Ρεφλεξολογία , Βοτανοθεραπεία ,
Χειρομάλαξη ( Μασάζ ) και έχω μυηθεί στην Συμπαντική Ενέργεια ( Reiki ) .
Απότο 2001 μέχρι και Σήμερα έχω αφιερώσει την Ζωή του στην υπηρεσία του Ανθρώπινου
πόνου και προσπαθω να Θεραπεύω τον κόσμο μόνο με τα Χέρια μου και την Ενέργεια μου προσφέροντας Αληθινή Αγάπη στον Συνάνθρωπό μου.
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΣΤΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ. ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΔΕ ΧΩΡΑΕΙ ΟΥΤΕ ΜΙΣΟΣ ΟΥΤΕ ΕΧΘΡΕΣ ΟΥΤΕ ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΕΣ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ. ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΤΙΜΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ... ΕΓΩ Σ,ΑΓΑΠΑΩ
ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΙ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΠΑΡΑ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΚΙΑ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ...
ΜΕ ΑΓΑΠΗ
ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ...
Σου έδωσα σώμα ψυχή και καρδιά
σου έδωσα τα πάντα
σου χάρισα την φιλία μου
και την συντροφιά μου
και στα χάρισα για πάντα
Μου χάρισες λίγες ώρες
από τη μίζερη ζωή σου
και τους έδωσα χρώμα
τους έδωσα ζωή
σε έκανα να ζήσεις ξανά
Δεν άντεξες το χρώμα στη ζωή σου
γιατί ολόκληρη η ζωή σου μαυρόασπρη ήταν
δεν άντεξες να ζεις και να αναπνέεις
γιατί πάντα στο φόβο ζούσες
και ποτέ δεν χόρτασες την αναπνοή σου
Έφυγες να βρεις γαλήνη
κρύφτηκες ξανά στο καβούκι σου
για να ικανοποιήσεις άλλους
για να πονάς εσύ
να είναι ευτυχισμένοι άλλοι
Μα στη ζωή ευτυχία δεν είναι
να είναι καλά οι άλλοι
ευτυχία στη ζωή είναι
να ζω και να αναπνέω
για μένα και κανέναν άλλο
Copyright Prokopis Prokopiou (6/4/2011)
Σ΄αγάπησα τρελά
μ΄αγάπησες με πάθος
κάθε μέρα το φώναζες
κάθε μέρα σου το έδειχνα
με λόγια και με πράξεις
Στην αγκαλιά μου ένιωθες
σαν μικρό παιδί που ήθελε αγάπη
και κούρνιαζες με τις ώρες
γιατί ποτέ αγάπη δεν γνώρισες
αληθινή και πραγματική.
Μια ζωή γεμάτη ψέμα και φόβο
μια ζωή να σκέφτεσαι τους άλλους
μια ζωή να κάνεις ότι θέλουν οι άλλοι
μια ζωή να βασανίζεσαι μέσα στη βιοπάλη
για σένα και τα παιδιά σου
Και ήρθε η ώρα που ο θεός σου έδωσε
την αληθινή αγάπη
μα εσύ δεν την κράτησες
γιατί δεν ήξερες
τι είναι αληθινή αγάπη
Την σκότωσε η λογική σου
θρύψαλα την έκανε ο εγωισμός σου
γιατί ποτέ δεν πίστεψες και δεν δέχτηκες
την τόση αγάπη που σε βρήκε
Γιατί Αγάπη μου δεν ήξερες
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ......
Copyright Prokopis Prokopiou (6/4/2011)
Δεν Μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωή σου.
Ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου.
Όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ΄ αγαπώ όπως είσαι
Και να είμαι φίλος σου.
