Σκέφτομαι εσένα

Σκέφτομαι εσένα, ναι εσύ... ?

Που κάθεσαι σε μια γωνιά, παρέα μ' ένα κρασάκι
Κάποτε τα είπαμε, τα ήπιαμε μαζί
Μέχρι το ξημέρωμα, ταξίδια στη ζωή

Σκέφτομαι κι εσένα, με κοιτάς... ?

Που κρύβεσαι σ' ένα στενό, το μπουκάλι αγκαλιά
Κάποτε μου φώναζες, «ψυχούλα μου που γυρνάς;»
Σου έκλεινα το μάτι, κυνηγούσα τη ζωή

Σκέφτομαι εσένα, δεν μιλάς... ?

Που στέκεσαι σε μια ακτή, με μάτια βουρκωμένα
Κάποτε μου έλεγες γι' αυτόν που αγαπάς
Τα χέρια σου κρατούσα, ήταν όλη σου η ζωή

Σκέφτομαι κι εσένα, ναι εσύ... ?

Που τώρα στη σιωπή σου ίσως θυμάσαι
Κάποτε σου χάρισα της ψυχής μου το κλειδί
Στα μάτια σε κοιτούσα, εκεί ήταν η ζωή

Σκέφτομαι εσένα ... 

Εσύ ?

Ψάχνεις....Ψυχή Μου.....

Μόνη σου ξεκίνησες το ταξίδι.  Ήθελες να τον βρεις...άρχισες εκεί που πίστευες ότι υπήρχε...στην θύμηση σου...αλλά εκεί βρήκες μόνο ερείπια μιας παλιάς ανάμνησης που είχε ήδη αρχίσει να ξεριζώνεται από το βαθύ έδαφος της μνήμης σου.  

Αφήνεις τη μνήμη για λίγο...θα γυρίσεις.

Ακολουθείς τον πλατύ δρόμο προς την καρδιά, κάποτε λεωφόρος...τα πελώρια πλατάνια που το σκίαζαν μοιάζουν τώρα με σκελετούς, η πράσινη σάρκα τους σκορπισμένη στις άκρες της στράτας...που πας;...τι θα βρεις εκεί;...και σαν πλησιάζεις σ' αυτό το μέρος που ξεχώριζες πάντα πριν φτάσεις από το άρωμα των ανθών που μοσχοβολούσε σαν γαργαλούσε τρυφερά τη μύτη σου...που σε προετοίμαζε για το βαθύ κόκκινο στρώμα από τριαντάφυλλα το οποίο πάντα σε περίμενε...η μόνη μυρωδιά είναι αυτή της μούχλας....ταξιδεύει στο ψυχρό αεράκι που βγαίνει από αυτό το μέρος...και μέσα σου ξέρεις ότι όλα είναι αλλιώς...τα τριαντάφυλλα δεν υπάρχουν...μόνο αγκάθια τώρα...βγαίνουν σαν νύχια κοφτερά έτοιμα να γδάρουν την απαλότητα σου, την αγνότητα σου μήπως πάρουν λίγο από το μέσα σου να ζωντανέψουν κι αυτά...δεν είναι αυτός ο κήπος που θυμάσαι.  Που αλλού να ψάξεις;...που να είναι;....ίσως σε μια ανάσα σκέφτεσαι και βγάζεις φτερά να πετάξεις γρήγορα εκεί....σαν νεράιδα περνάς το κάθε εμπόδιο και φτάνεις γρήγορα...μα εδώ που κάποτε ζέσταινες τα κουρασμένα κρύα σου φτερά, μόνο παγωνιά υπάρχει...και στις κρυστάλλινες σταλαγμίτες φαίνονται παγιδευμένα τα γλυκά σου όνειρα....τώρα φοβάσαι...παντού σκοτάδι...γυρνάς πάλι στο κουτί που φωνάζεις σπίτι....πριν πας σκέφτεσαι λίγο αν υπάρχει άλλο μέρος και εκεί βρίσκεις την απάντηση...γυρνάς ξανά στη θύμηση σου...φωνάζεις τ' όνομα του δυνατά και ακούς κάτι...πίσω από εικόνες του χθες...του προχθές.... εκεί γονατισμένος σκυμμένος σε περιμένει...περιμένει να τον βρεις....και τον βρίσκεις....τον ήχο της φωνής σου....το άλλο σου μισό....τώρα μόνο μπορούν όλα να γίνουν όπως πριν...
                                                                 
                                                                        Ψυχή Μου...

Εκείνη την ημέρα .... θυμάμαι....

Εκείνη την ημέρα θυμάμαι...

Με τόση λαχτάρα είχε γεμίσει η καρδιά μου,

Την ημέρα που στα μάτια σου στάθηκα, μπήκα...χάθηκα

Δεν ήταν σαν αυτή...φθινοπωρινή...

Όχι...ήταν άνοιξη...ο ήλιος έκαιγε, φώτιζε όλο το πρόσωπο σου...Εγώ από μακριά...κοιτούσα...θαύμαζα...άφησα εσένα να πάρεις με το βλέμμα σου την ηρεμία μου...ή την ψυχραιμία μου;....δεν θυμάμαι...

Γνωριστήκαμε...κάθε μέρα άνοιξη θύμιζε...και συνέχισες να παίρνεις...κομμάτια που δεν μπορούσε κανείς άλλος να πάρει...το γέλιο μου...για άλλον δεν γελούσα μέσα από την καρδιά...την πίκρα μου, που χρόνια με βασάνιζε, την άρπαξες...μήπως και την στείλεις μακριά...αχ...το δάκρυ μου...που τόσο δύσκολα εμφανιζόταν...θυμάσαι;

Πήρες και την ανάσα μου λες και δεν μπορούσες να ζήσεις χωρίς αυτήν και με άφησες να ψάχνω την δικιά σου...την καρδιά μου δεν χρειάστηκε ούτε να ψάξεις να την βρεις, δεν κρύφτηκε ποτέ από 'σένα...και με το πρώτο φιλί σου δόθηκε και η ψυχή μου...

Άνοιξη έμοιαζε η κάθε στιγμή μαζί σου...χωρίς συννεφιά....ο αέρας φρέσκος και όλα να έχουν αυτό το λουλουδένιο άρωμα....άνοιξη...και σαν τα πρώτα καραβάκια που άραζαν στο λιμάνι σου ήρθα και εγώ...οι επιβάτες μου όνειρα, όνειρα που ξεμπαρκάρανε εκεί...και εκεί εγκαταστάθηκαν...Καλοκαίριασε, χειμώνιασε...δεν έφυγαν...

Άνοιξη ήταν όταν τα πήρες όλα....πήρες τον εσώτατο μου εαυτό...εκεί βαθιά...εκεί που σ' αγάπησα και σ' αγαπώ...στα γλυκά παραμύθια ...στα ερωτικά τραγούδια...εκεί που μπορώ να είμαι...να είμαι...το άλλο σου μισό...εκεί....εκείνη την ημέρα θυμάμαι....

Σ' αγαπώ

Εδώ....

Είμαι εδώ, δεν έφυγα.

Η σιωπή μου δεν είναι διαμαρτυρία...δεν ζητάει την προσοχή σου...

Είναι απλά σιωπή...πονεμένη όμως όχι πικραμένη...

Προσπαθώ να σε βρω, πίσω από χιλιάδες μορφές που κρύβουν τη δικιά σου...

Μέσα σε σκοτεινές σκιές που ψιθυρίζουν το όνομα σου...

Σκαρφαλώνω στις πιο ψηλές κορυφές ... Εκεί που σ' έχω... εκεί που κάποτε σε έβαλα...

Εκεί που σε άφησα... εκεί που ανήκεις ... εκεί ψηλά...

Είμαι παντού...δεν με βλέπεις;

Είμαι εκείνη η σταγόνα της βροχής που κάθισε απαλά στο δέρμα σου...

Είμαι η ηλιαχτίδα που βγήκε ξαφνικά μια συννεφιασμένη μέρα σου...

Είμαι το χρώμα που σε ηρεμεί...ο ήχος που σε νανουρίζει...το όνειρο που σε κρύβει...είμαι παντού...

Είμαι εδώ...από μακριά σε λατρεύω.

Φοβάμαι να σε πλησιάσω...φοβάμαι μη σε χάσω...ξανά...

Μια φορά αρκούσε...

Τώρα θα σε κοιτώ από μακριά...μήπως έτσι σε κρατήσω...

Μήπως έτσι δεν παραμείνω μια ανάμνηση... ένας αντίλαλος, που κάτι σου θυμίζει...

Εδώ...από μακριά... λάτρης... σιωπηλός λάτρης... της ψυχής σου λάτρης.... δικός σου λάτρης...

Εδώ...σε προσέχω...σε προσμένω...από μακριά...

Εδώ...

Ήρθα σαν ξένος στη ζωή...

Τρέμω με την ιδέα ότι δεν θα σε ξαναδώ.
Τα δικά σου βήματα ακολουθώ, αργά... με κόπο ... Είναι τόσο μεγάλα που δεν μπορώ να σε φτάσω, αλλά παλεύω. Είσαι τόσο ψηλά ...φοβάμαι ότι δεν θα σε συναντήσω. Εμπόδια παντού, μα σε βλέπω ...μια σκιά μπροστά μου, πάντα μπροστά μου, πάντα εκεί.

Τρέμω με την ιδέα ότι θα σε χάσω.
Ότι κάποια μέρα θα ανοίξω τα μάτια και δεν θα γνωρίζω ούτε το όνομα σου. Το τόσο γλυκό, μαγικό, μελωδικό όνομα σου. Αυτό τα όνομα που έκανα επικεφαλίδα της ιστορίας μου, που έγινε σύνθημα του καημού μου ...ένα όνομα στα χείλι μου, πάντα εκεί.

Τρέμω με την ιδέα ότι με ξέχασες.
Ότι δεν υπάρχω πια για σένα. Ούτε πίσω σου, ούτε μπροστά ...πουθενά. Κάποιες φορές γονατίζω από τον πόνο ...ένας πυρετός μουδιάζει το σώμα μου ...και ξαφνικά φυσάει ένας άνεμος που με σώζει ...ίσως ο δικός σου άνεμος ...ο ήχος του μοιάζει με την δικιά σου φωνή, και το άρωμα σου τον συνοδεύει ...πάντα γλυκός, πάντα δυνατός.

Τρέμω με την ιδέα ότι δεν θα σε ξαναδώ ...