και η θλίψη
σχηματίζετε στην ψυχή μας…
και πολλές φορές
από φόβο χανόμαστε,
για να μην βλέπουμε άλλο…
αυτό που αντικρίζουμε η…
αυτό που μας σκοτώνει…
έτσι προτιμούμε να χαθούμε
στο σκοτεινό λαβύρινθο μας..
να κλειστούμε εκεί…
να αναλογιστούμε…
να προβληματιστούμε…
να ζυγίσουμε τα καλά
και τα κακά της ζωής τούτης…
αλλά όταν ξαναβρούμε εμάς...
ξανάρχεται το χαμόγελο
στα χείλη μας...όμως αυτό το χαμόγελο
δεν είναι όπως το προηγούμενο...
κάθε φορά ασχημαίνει...
αλλάζει η όψη του...
ίσως από όλα όσα βιώναμε
κάθε φορά...
πολλές οι φορές που χάθηκα...
πολλές φορές μπερδεύτηκα
στο λαβύρινθο του μυαλού μου...
και άλλες τόσες με βρήκα...
και κάθε φορά που βρίσκω εμένα...
όλα είναι διαφορετικά...
όλα αλλάζουν γύρω μου....
ο φίλος μου και συμπατριώτης μου
μου ευχήθηκε
να ξαναδώ το νερό
να κυλαει στο ποτάμι…
ναι!!
Θα το ξαναδώ καλέ μου φίλε….
αλλά ποτέ δεν θα είναι το ίδιο!!!
Ξέρεις γιατί το λέω???
Γιατί ο κρίκος της οικογένειας χάθηκε
όταν ο πατέρας μου έφυγε…
όλα μου μοιάζουν ξένα πια…
βλέπω παντού όπου και να κοιτάξω,
μια ψύχρα…
ένα κρύο να νιώθω
σε όλο μου το σώμα…
τίποτα πια δεν είναι σαν πρώτα…
ότι μας κρατούσε τόσα χρόνια
ενωμένους με τα αδέλφια…
κόπηκε…
όπως κόπηκε και ομφάλιος λώρος
που μας έδενε με την οικογένεια μας…
από την στιγμή που έφυγε
για το μακρινό του ταξίδι!!!
Χάθηκε πια αυτό το δέσιμο…
και εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι…
απλώς είμαι ένας θεατής όπως πάντα…
με ένα χαμόγελο στα χείλη…
που προσπαθώ και προσπαθώ….
Το ακατόρθωτο!!!
Δεν αντέχω τα δυο μέτωπα
που χωρίστηκαν τα αδέλφια μου!!!
δεν μπορώ να κάθομαι πια
και από τις δυο πλευρές τις τραμπάλας….
Ζαλίζομαι…
Και τώρα νιώθω πιο ξένος από ξένος…
και πιο μόνος από πριν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου