Ψέματα

Του Ανθρώπου σου λέω η καρδιά
Λέει πράγματα πολλά
Τα λόγια του είναι σαν καρφιά
Που θα σου τινάξουν τα μυαλά

Θα το δεις θα σε προδώσει 
Πισώπλατα θα σε καρφώσει
Με τις πληγές σου θα γελά
Και θα λέει ψέματα πολλά

Δεν αντέχω την προδοσία
Την ατέλειωτη μαλακία
Δεν αντέχω την ψευτιά
Του κόσμου την κατινιά

Μοιάζει τόσο με ταξίδι η ζωή..

Μοιάζει τόσο με ταξίδι η ζωή...

Με ένα λεωφορείο που ξεκινάει απότην αφετηρία. Επιβιβάζεσαι και πιάνεις μια θέση, δίπλα στους άλλους επιβάτες. Κρατάς το εισιτήριο σου στο χέρι. Το δείχνεις στον εισπράκτορα. Πληρώνεις το τίμημα των επιλογών σου.Πιάνεις μια θέση όπου βρεις. Αν αργήσεις, τις καλύτερες τις έχουν ήδη πιάσει και εσύ που ήθελες να καθίσεις στο παράθυρο να κοιτάζεις έξω, δεν υπάρχει αυτή η θέση, είναι ήδη πιασμένη.Φορτωμένος αποσκευές κάθεσαι όπου βρεις. Δίπλα στους άλλους επιβάτες. Δεν ξέρουν που πηγαίνεις, δεν ξέρεις που πηγαίνουν.Στο δρόμο μπαίνουν κι άλλοι κι ύστερα κι άλλοι κι άλλοι.Το ταξίδι μακρινό. Κουραστικό.Μεκάποιους πιάνεις κουβέντα. Βλέπεις ότι ταιριάζει η σκέψη σου με τη δικήσου. Ανταλλάζεις σκέψεις, λέξεις, χαμόγελα. Υπόσχεσαι να ξαναβρεθείς μαζί τους.Ο προορισμός σας είναι κοινός. Άρα-σκέφτεσαι-θα ξαναβρεθούμε.Χαμογελάς. Ξεκίνησες μόνος και βρέθηκες με παρέα.Μεάλλους δεν ταιριάζεις καθόλου. Κανένα κοινό. Σε κοιτάνε αγριεμένοι και εχθρικοί κι εσύ ψάχνεις το γιατί. ''Αφού δεν έκανα κάτι'', σκέφτεσαι.Μεάλλους φαινομενικά ταιριάζεις, πιάνεις κουβέντα. Είναι τόσο θερμοί, τόσο φιλικοί. Χαίρεσαι. Χαμογελάς. Ενθουσιάζεσαι. Κι όμως...Κρύβουν το μαχαίρι στην τσέπη.Την κατάλληλη στιγμή θα στο καρφώσουν.......

Και νιώθεις πιο δυνατός...

Μπήκες στην τελική ευθεία. Θα φτάσεις και έχεις πολλά να κάνεις εκεί.Να τακτοποιήσεις το χάος μέσα κι έξω σου.Έχουν μείνει παρά ελάχιστοι δίπλα σου. Οι άνθρωποι που διάλεξαν να είναι δίπλα σου.Από αγάπη. Από συμπάθεια. Επειδή κοιτάζουν τον ΑΝΘΡΩΠΟ. Όχι την εικόνα του στον καθρέπτη, όπως κάνουν όλοι οι υπόλοιποι. Που συμπαθούν την εικόνα και όχι την αλήθεια. Και όταν τους χαλάς την εικόνα αυτή με την αλήθεια σου φεύγουν. Γιατί δεν εκτίμησαν τα δώρα της ψυχής που τους πρόσφερες και έμειναν σε μια φαινομενική ανεπάρκεια σου. Ε, λοιπόν εσύ, δεν δέχεσαι ότι είσαι ανεπαρκής...Δεν δέχεσαι ότι κάτι σου λείπει. Ότι κάτι σε διαφοροποιεί... Σε διαφοροποιεί μόνο ο τρόπος σκέψης σου. Το δόσιμο. Ότι δεν φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου. Ότι δεν φοβάσαι να είσαι διαφορετικός μέσα σε έναν ωκεανό ''ίδιων''.Αυτά μόνο σε διαφοροποιούν. Αλλιώς όλοι τις ίδιες ανάγκες δεν έχουμε; Άσχετα που κανείς δεν θα το παραδεχτεί ότι έχει ανάγκη τους άλλους ανθρώπους δίπλα του και καλύπτεται πίσω από το κυνήγι της ύλης, για να ξεχάσει την άλλη πλευρά, την ευαίσθητη. Να λοιπόν και το τέρμα... Έφτασες...Περιμένεις υπομονετικά στην σειρά σου να κατέβεις.Μόνος ξεκίνησες, με παρέα κατέληξες.Τραβάτε το δρόμο σας. Παράλληλοι δρομοι που λοξοδρομούν κάπου και στη διασταύρωση θα συναντηθείτε πάλι. Θα είσαι εκεί για εκείνους και θα είναι εδώ για σένα.Και νιώθεις καλύτερα...Και νιώθεις πιο δυνατός...

Το άρωμα

Θέλω να με αφήσεις να σου φτιάξω ένα άρωμα. Δεν θα βάλω μέσα ούτε σφένδαμο,ούτε βανίλια, ούτε γιασεμί, ούτε κανέλλα.. Θα βάλω μέσα εσένα και εμένα,εμάς.. Τους πόθους και τα πάθη μας.. Τον έρωτα και την αμαρτία μας.. Τα λάθη και τα σωστά μας.. Τα θέλω και τα δίνω μας.. Θα αφήσω εκτός, τα πρέπει και τα παίρνω μας.. Τις υποχωρησεις... Δείτε περισσότερα και τις κακίες μας.. Θα σου φτιάξω ένα άρωμα προσαρμοσμενο στο κορμί σου,οικειο και ζωντανό. Να ευωδιαζει στη χαρά σου, να γλυκαινει τον πόνο σου, να βοηθά το βλέμμα σου, να ορίζει το μέλλον σου. Θα σου φτιάξω ένα άρωμα να το φορας τα πρωινά, όταν θα ξυπνάς από τον ύπνο σου,όταν θα κοιτάς στο πλάι σου και θα βλέπεις εμένα δίπλα σου. Θέλω να σου φτιάξω ένα άρωμα, να το φορας τη νύχτα πριν πέσεις για ύπνο στην αγκαλιά μου, πριν τα χάδια μου να συνταραξουν το κορμί σου, πριν τα σώματα μας να γίνουν ένα και να αναταραξουν τον κόσμο μας. Πριν το χάραμα μας βρει αγκαλιασμενους και αποκαμωμενους από τον έρωτά μας. Θα το ονομάσω με το όνομά σου, το μοναδικά ειπωμενο από τα χείλη σου. Όπως το είπες εκείνη,την πρώτη φορά που μιλήσαμε. Όπως το κατέγραψε το μυαλό μου και το μιλάει η ψυχή μου. Θέλω να με αφήσεις να σου φτιάξω ένα άρωμα,για να είναι μοναδικό δικο σου,όπως ΕΣΥ!!

Να προσέχεις...

Αρκετές φορές, ξαφνικά, εισχωρούν στο μυαλό μου οι πιο κακές σκέψεις, σκέψεις που με φοβίζουν μόνο και μόνο στην ιδέα πως μια μέρα μπορεί να συμβούν ...; Πιο πολύ απ' όλα όμως φοβάμαι να μην χάσω τα πρόσωπα που αγαπώ πολύ... Η ιδέα αυτή με τρελαίνει... Θα ήθελα να μπορούσα να τους προστατέψω, να βρίσκομαι συνέχεια κοντά τους , να ζω κάθε λεπτό της ζωής τους, κάθε τους χαρά αλλά και κάθε τους λύπη, να μπορώ να τους δώσω την βοήθεια μου όταν την χρειάζονται, να μπορώ να εμποδίσω 'κάποιους τρίτους' να τους στεναχωρήσουν, να τους πονέσουν , να τους πληγώσουν... Θα ήθελα πιο απλά περισσότερο χρόνο μαζί τους...
Εσύ, βρίσκεσαι στα άτομα που δεν θέλω να χάσω... Οι στιγμές μαζί σου ελάχιστες... Σχεδόν ανύπαρχτες ... Νιώθω σαν όλα να μας κυνηγάνε... Δυστυχώς για μας ο χρόνος πάντα ήταν ελάχιστος και η απόσταση κάτι το αναπόφευκτο ...
Πριν μια βδομάδα βρήκαμε αυτό τον χρόνο μετά από μήνες... Βρήκαμε λίγες ώρες... 'Για μας' ... Ήτανε ξημερώματα... Είχες εξαντλητική μέρα... Μετά από ώρες αποκοιμήθηκες... Έμεινα ξύπνιος... Δεν ήθελα να χάσω ούτε ένα λεπτό δίχως να σε κοιτάω... Ήμουνα πολύ κουρασμένος αλλά έμεινα εκεί κοντά σου... Ήξερα πως σε λίγο θα έφευγες και η επόμενη φορά που θα σε έβλεπα θα αργούσε πολύ... Δεν ήθελα να χάσω λεπτό γιατί κάθε φορά που σε κοιτώ φοβάμαι ότι μπορεί να είναι και η τελευταία... Φοβάμαι πολύ ... Η επόμενη φορά πάντα αργεί και εγώ φοβάμαι , φοβάμαι γιατί ο χρόνος παίζει περίεργα παιχνίδια...
Σ' αγαπώ πολύ... Το μόνο που θέλω είναι να προσέχεις...