Εκείνη την ημέρα .... θυμάμαι....

Εκείνη την ημέρα θυμάμαι...

Με τόση λαχτάρα είχε γεμίσει η καρδιά μου,

Την ημέρα που στα μάτια σου στάθηκα, μπήκα...χάθηκα

Δεν ήταν σαν αυτή...φθινοπωρινή...

Όχι...ήταν άνοιξη...ο ήλιος έκαιγε, φώτιζε όλο το πρόσωπο σου...Εγώ από μακριά...κοιτούσα...θαύμαζα...άφησα εσένα να πάρεις με το βλέμμα σου την ηρεμία μου...ή την ψυχραιμία μου;....δεν θυμάμαι...

Γνωριστήκαμε...κάθε μέρα άνοιξη θύμιζε...και συνέχισες να παίρνεις...κομμάτια που δεν μπορούσε κανείς άλλος να πάρει...το γέλιο μου...για άλλον δεν γελούσα μέσα από την καρδιά...την πίκρα μου, που χρόνια με βασάνιζε, την άρπαξες...μήπως και την στείλεις μακριά...αχ...το δάκρυ μου...που τόσο δύσκολα εμφανιζόταν...θυμάσαι;

Πήρες και την ανάσα μου λες και δεν μπορούσες να ζήσεις χωρίς αυτήν και με άφησες να ψάχνω την δικιά σου...την καρδιά μου δεν χρειάστηκε ούτε να ψάξεις να την βρεις, δεν κρύφτηκε ποτέ από 'σένα...και με το πρώτο φιλί σου δόθηκε και η ψυχή μου...

Άνοιξη έμοιαζε η κάθε στιγμή μαζί σου...χωρίς συννεφιά....ο αέρας φρέσκος και όλα να έχουν αυτό το λουλουδένιο άρωμα....άνοιξη...και σαν τα πρώτα καραβάκια που άραζαν στο λιμάνι σου ήρθα και εγώ...οι επιβάτες μου όνειρα, όνειρα που ξεμπαρκάρανε εκεί...και εκεί εγκαταστάθηκαν...Καλοκαίριασε, χειμώνιασε...δεν έφυγαν...

Άνοιξη ήταν όταν τα πήρες όλα....πήρες τον εσώτατο μου εαυτό...εκεί βαθιά...εκεί που σ' αγάπησα και σ' αγαπώ...στα γλυκά παραμύθια ...στα ερωτικά τραγούδια...εκεί που μπορώ να είμαι...να είμαι...το άλλο σου μισό...εκεί....εκείνη την ημέρα θυμάμαι....

Σ' αγαπώ