Μόνη σου ξεκίνησες το ταξίδι. Ήθελες να τον βρεις...άρχισες εκεί που πίστευες ότι υπήρχε...στην θύμηση σου...αλλά εκεί βρήκες μόνο ερείπια μιας παλιάς ανάμνησης που είχε ήδη αρχίσει να ξεριζώνεται από το βαθύ έδαφος της μνήμης σου. Αφήνεις τη μνήμη για λίγο...θα γυρίσεις.
Ακολουθείς τον πλατύ δρόμο προς την καρδιά, κάποτε λεωφόρος...τα πελώρια πλατάνια που το σκίαζαν μοιάζουν τώρα με σκελετούς, η πράσινη σάρκα τους σκορπισμένη στις άκρες της στράτας...που πας;...τι θα βρεις εκεί;...και σαν πλησιάζεις σ' αυτό το μέρος που ξεχώριζες πάντα πριν φτάσεις από το άρωμα των ανθών που μοσχοβολούσε σαν γαργαλούσε τρυφερά τη μύτη σου...που σε προετοίμαζε για το βαθύ κόκκινο στρώμα από τριαντάφυλλα το οποίο πάντα σε περίμενε...η μόνη μυρωδιά είναι αυτή της μούχλας....ταξιδεύει στο ψυχρό αεράκι που βγαίνει από αυτό το μέρος...και μέσα σου ξέρεις ότι όλα είναι αλλιώς...τα τριαντάφυλλα δεν υπάρχουν...μόνο αγκάθια τώρα...βγαίνουν σαν νύχια κοφτερά έτοιμα να γδάρουν την απαλότητα σου, την αγνότητα σου μήπως πάρουν λίγο από το μέσα σου να ζωντανέψουν κι αυτά...δεν είναι αυτός ο κήπος που θυμάσαι. Που αλλού να ψάξεις;...που να είναι;....ίσως σε μια ανάσα σκέφτεσαι και βγάζεις φτερά να πετάξεις γρήγορα εκεί....σαν νεράιδα περνάς το κάθε εμπόδιο και φτάνεις γρήγορα...μα εδώ που κάποτε ζέσταινες τα κουρασμένα κρύα σου φτερά, μόνο παγωνιά υπάρχει...και στις κρυστάλλινες σταλαγμίτες φαίνονται παγιδευμένα τα γλυκά σου όνειρα....τώρα φοβάσαι...παντού σκοτάδι...γυρνάς πάλι στο κουτί που φωνάζεις σπίτι....πριν πας σκέφτεσαι λίγο αν υπάρχει άλλο μέρος και εκεί βρίσκεις την απάντηση...γυρνάς ξανά στη θύμηση σου...φωνάζεις τ' όνομα του δυνατά και ακούς κάτι...πίσω από εικόνες του χθες...του προχθές.... εκεί γονατισμένος σκυμμένος σε περιμένει...περιμένει να τον βρεις....και τον βρίσκεις....τον ήχο της φωνής σου....το άλλο σου μισό....τώρα μόνο μπορούν όλα να γίνουν όπως πριν... Ψυχή Μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου