Η παγωμένη σου ακινησία πόσο με τρομάζει...

Πως η ζεστασιά ενός βουβού έρωτα

να αγγίξει την ψυχή μου..

μακριά απ' τις φωνές κρύφτηκε

η δική μου τώρα αγάπη.

Πως ο ήχος της φωνής μου
να περάσει την αδιάσπαστη σιωπή σου,
κάθε τρόπος μάταιος,
να κερδίσω το άγγιγμά σου...

Πως οι μέρες περνούν βασανιστικά
πάνω στο δικό μου σώμα,
ξένους ήχους από τις ιαχές μίας νέας μάχης
μπαίνουν στην ζωή μου.

Πως οι κραυγές τούτης της μάχης
φανερώνουν τον ερχομό σου
και στολίζομαι ακόμα,
για να ζέψω την αβυσσαλέα σου ψυχή.

Πως ρίχνομαι για ακόμα μια φορά
στο πέπλο της σιωπής σου
και ως άνδρας ερωτευμένος ανοίγω,
πάλι τα πέπλα του καημού μου.

Η παγωμένη σου ακινησία πόσο με τρομάζει
νωχελικά ακουμπώ την αγάπη μου,
στην δική σου πια νωθρότητα
τα αποστάγματα ζωής σε 'σένα βρήκαν το τέλος τους!!

Η παγωμένη σου ακινησία πόσο με τρομάζει...