H ανάγκη μου να γράψω

Ίσως , η ανάγκη μου να γράψω ό,τι τόσο καιρό κρατώ μες στα στενά δρομάκια του μυαλού μου , ίσως πάλι το χθεσινό βράδυ ... Δύσκολο βράδυ . Ο πόνος ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα ξαφνικά και πριν προλάβω να του πω ό,τι δεν ήμουν εκεί μπήκε μέσα απότομα και έφερε βροχή στα μάτια μου και μια φωνή , την δική μου φωνή , να μου λέει σκουπίζοντας με τα τρεμάμενα δάχτυλά μου το δάκρυ που κύλαγε αργά στο παγωμένο δέρμα μου : " 'Έλα , ηρέμησε ... Τι , μου έπαθες τώρα ; Έλα , άσε τις μαλακίες και γέλα όπως τόσο καιρό κάνεις και κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα ... Έλα , πάρε τα 'πάνω σου ... " .

Δεν ξέρω πως άφησα τον εαυτό μου χθες να τρέξει πίσω με τόσο μεγάλη ταχύτητα που όσο κι αν έτρεχα ξωπίσω της φωνάζοντας να γυρίσει στο τώρα μου , εκείνη δεν μ΄άκουγε καν κι ολοένα απομακρυνόταν από ΄μένα αφήνοντας πίσω ένα παράξενο άρωμα , κάτι που θύμιζε παλιό ... κάτι , που θύμιζε εσένα ...

Εσένα , όταν σχολούσες από την δουλειά κι εγώ σε ένιωθα να ανεβαίνεις τις σκάλες και σήκωνα το σώμα μου από τον καναπέ , ανοίγοντας την πόρτα και πέφτοντας με δύναμη στην αγκαλιά σου φωνάζοντας : " Ψυχούλα μου ! " κι ακούγοντας την δική σου φωνή να συμπληρώνει : " Αγάπη μου ! " .

Μα ευτυχώς , δίχως να γνωρίζω το πώς , κατάφερα και έδιωξα τον πόνο μακριά μου βάζοντας ένα μαξιλάρι δίπλα μου στην μοναξιά μου να αισθάνομαι άνετα όπως παλιά που κούρνιαζες μέσα στην αγκαλιά μου . Το συνήθισα βλέπεις το μαξιλάρι. 

Προκόπης....