Βάλε την μάσκα σου.

Είναι κάποιες φορές που καθώς βυθίζομαι στις σκέψεις μου αρχίζω να αναρωτιέμαι πως τα πράγματα μπορούν ν' αλλάξουν... Πως εμείς οι ίδιοι τα αλλάζουμε ή αλλάζουν χωρίς την θέληση μας... Έρχονται στο μυαλό μου στιγμές της ζωής μου, εικόνες περνάνε από μπροστά μου σαν κινηματογραφική ταινία...

Βλέπω πόσα είχα και πόσα έχασα, 
πόσα η ίδια μου έδιωξα... 
Πόσα δεν κατάφερα καν να αγγίξω... 
Και πως η καρδία μου πολλά ζητάει πίσω... 

Αρκετές στιγμές δεν είμαι πια εγώ... 
συμβιβάζομε σε ένα ψεύτικο παρόν... 
Αφήνω μέσα μου όλες τις στιγμές μου, 
λόγια που μαχαιρώνουν τις πνοές μου.... 
Ζω σ' ένα κόσμο που δεν μπορώ να δείξω τι είμαι αληθινά , τι νιώθω να με καίει σαν φωτιά... 
Όλα γύρω μου επιφανειακά 
και οι άνθρωποι δεν σου λένε ούτε γεια... 
Ένα ρόλο παίζουμε όλοι 
Και όταν το τελειώσουμε μένουμε πια μόνοι... 
Σαν κλείσει του θεάτρου η αυλαία 
Το ψέμα σβήνει σαν τον προβολέα... 
Η ζωή μας πια μια κωμωδία 
Αυτό ζητά η κοινωνία, 
Ανθρώπους στην υποκριτική να έχουν εμπειρία

Γέλα και εσύ!! ΤΙ;;;; Δεν ξέρεις να το κάνεις;;; 
Πως θα επιβιώσεις; Την ζωή σου θα την χάσεις... 

Κανείς δεν νοιάζεται τι κάνεις πως περνάς 
Φτάνει να σε βλέπει καλά, να του γελάς 

Τώρα που κατάλαβες ο κόσμος τι σου ζητά 

Βάλε την μάσκα σου, Αυτήν που σου γελά...