Σκέφτομαι εσένα

Σκέφτομαι εσένα, ναι εσύ... ?

Που κάθεσαι σε μια γωνιά, παρέα μ' ένα κρασάκι
Κάποτε τα είπαμε, τα ήπιαμε μαζί
Μέχρι το ξημέρωμα, ταξίδια στη ζωή

Σκέφτομαι κι εσένα, με κοιτάς... ?

Που κρύβεσαι σ' ένα στενό, το μπουκάλι αγκαλιά
Κάποτε μου φώναζες, «ψυχούλα μου που γυρνάς;»
Σου έκλεινα το μάτι, κυνηγούσα τη ζωή

Σκέφτομαι εσένα, δεν μιλάς... ?

Που στέκεσαι σε μια ακτή, με μάτια βουρκωμένα
Κάποτε μου έλεγες γι' αυτόν που αγαπάς
Τα χέρια σου κρατούσα, ήταν όλη σου η ζωή

Σκέφτομαι κι εσένα, ναι εσύ... ?

Που τώρα στη σιωπή σου ίσως θυμάσαι
Κάποτε σου χάρισα της ψυχής μου το κλειδί
Στα μάτια σε κοιτούσα, εκεί ήταν η ζωή

Σκέφτομαι εσένα ... 

Εσύ ?

Ψάχνεις....Ψυχή Μου.....

Μόνη σου ξεκίνησες το ταξίδι.  Ήθελες να τον βρεις...άρχισες εκεί που πίστευες ότι υπήρχε...στην θύμηση σου...αλλά εκεί βρήκες μόνο ερείπια μιας παλιάς ανάμνησης που είχε ήδη αρχίσει να ξεριζώνεται από το βαθύ έδαφος της μνήμης σου.  

Αφήνεις τη μνήμη για λίγο...θα γυρίσεις.

Ακολουθείς τον πλατύ δρόμο προς την καρδιά, κάποτε λεωφόρος...τα πελώρια πλατάνια που το σκίαζαν μοιάζουν τώρα με σκελετούς, η πράσινη σάρκα τους σκορπισμένη στις άκρες της στράτας...που πας;...τι θα βρεις εκεί;...και σαν πλησιάζεις σ' αυτό το μέρος που ξεχώριζες πάντα πριν φτάσεις από το άρωμα των ανθών που μοσχοβολούσε σαν γαργαλούσε τρυφερά τη μύτη σου...που σε προετοίμαζε για το βαθύ κόκκινο στρώμα από τριαντάφυλλα το οποίο πάντα σε περίμενε...η μόνη μυρωδιά είναι αυτή της μούχλας....ταξιδεύει στο ψυχρό αεράκι που βγαίνει από αυτό το μέρος...και μέσα σου ξέρεις ότι όλα είναι αλλιώς...τα τριαντάφυλλα δεν υπάρχουν...μόνο αγκάθια τώρα...βγαίνουν σαν νύχια κοφτερά έτοιμα να γδάρουν την απαλότητα σου, την αγνότητα σου μήπως πάρουν λίγο από το μέσα σου να ζωντανέψουν κι αυτά...δεν είναι αυτός ο κήπος που θυμάσαι.  Που αλλού να ψάξεις;...που να είναι;....ίσως σε μια ανάσα σκέφτεσαι και βγάζεις φτερά να πετάξεις γρήγορα εκεί....σαν νεράιδα περνάς το κάθε εμπόδιο και φτάνεις γρήγορα...μα εδώ που κάποτε ζέσταινες τα κουρασμένα κρύα σου φτερά, μόνο παγωνιά υπάρχει...και στις κρυστάλλινες σταλαγμίτες φαίνονται παγιδευμένα τα γλυκά σου όνειρα....τώρα φοβάσαι...παντού σκοτάδι...γυρνάς πάλι στο κουτί που φωνάζεις σπίτι....πριν πας σκέφτεσαι λίγο αν υπάρχει άλλο μέρος και εκεί βρίσκεις την απάντηση...γυρνάς ξανά στη θύμηση σου...φωνάζεις τ' όνομα του δυνατά και ακούς κάτι...πίσω από εικόνες του χθες...του προχθές.... εκεί γονατισμένος σκυμμένος σε περιμένει...περιμένει να τον βρεις....και τον βρίσκεις....τον ήχο της φωνής σου....το άλλο σου μισό....τώρα μόνο μπορούν όλα να γίνουν όπως πριν...
                                                                 
                                                                        Ψυχή Μου...

Εκείνη την ημέρα .... θυμάμαι....

Εκείνη την ημέρα θυμάμαι...

Με τόση λαχτάρα είχε γεμίσει η καρδιά μου,

Την ημέρα που στα μάτια σου στάθηκα, μπήκα...χάθηκα

Δεν ήταν σαν αυτή...φθινοπωρινή...

Όχι...ήταν άνοιξη...ο ήλιος έκαιγε, φώτιζε όλο το πρόσωπο σου...Εγώ από μακριά...κοιτούσα...θαύμαζα...άφησα εσένα να πάρεις με το βλέμμα σου την ηρεμία μου...ή την ψυχραιμία μου;....δεν θυμάμαι...

Γνωριστήκαμε...κάθε μέρα άνοιξη θύμιζε...και συνέχισες να παίρνεις...κομμάτια που δεν μπορούσε κανείς άλλος να πάρει...το γέλιο μου...για άλλον δεν γελούσα μέσα από την καρδιά...την πίκρα μου, που χρόνια με βασάνιζε, την άρπαξες...μήπως και την στείλεις μακριά...αχ...το δάκρυ μου...που τόσο δύσκολα εμφανιζόταν...θυμάσαι;

Πήρες και την ανάσα μου λες και δεν μπορούσες να ζήσεις χωρίς αυτήν και με άφησες να ψάχνω την δικιά σου...την καρδιά μου δεν χρειάστηκε ούτε να ψάξεις να την βρεις, δεν κρύφτηκε ποτέ από 'σένα...και με το πρώτο φιλί σου δόθηκε και η ψυχή μου...

Άνοιξη έμοιαζε η κάθε στιγμή μαζί σου...χωρίς συννεφιά....ο αέρας φρέσκος και όλα να έχουν αυτό το λουλουδένιο άρωμα....άνοιξη...και σαν τα πρώτα καραβάκια που άραζαν στο λιμάνι σου ήρθα και εγώ...οι επιβάτες μου όνειρα, όνειρα που ξεμπαρκάρανε εκεί...και εκεί εγκαταστάθηκαν...Καλοκαίριασε, χειμώνιασε...δεν έφυγαν...

Άνοιξη ήταν όταν τα πήρες όλα....πήρες τον εσώτατο μου εαυτό...εκεί βαθιά...εκεί που σ' αγάπησα και σ' αγαπώ...στα γλυκά παραμύθια ...στα ερωτικά τραγούδια...εκεί που μπορώ να είμαι...να είμαι...το άλλο σου μισό...εκεί....εκείνη την ημέρα θυμάμαι....

Σ' αγαπώ

Εδώ....

Είμαι εδώ, δεν έφυγα.

Η σιωπή μου δεν είναι διαμαρτυρία...δεν ζητάει την προσοχή σου...

Είναι απλά σιωπή...πονεμένη όμως όχι πικραμένη...

Προσπαθώ να σε βρω, πίσω από χιλιάδες μορφές που κρύβουν τη δικιά σου...

Μέσα σε σκοτεινές σκιές που ψιθυρίζουν το όνομα σου...

Σκαρφαλώνω στις πιο ψηλές κορυφές ... Εκεί που σ' έχω... εκεί που κάποτε σε έβαλα...

Εκεί που σε άφησα... εκεί που ανήκεις ... εκεί ψηλά...

Είμαι παντού...δεν με βλέπεις;

Είμαι εκείνη η σταγόνα της βροχής που κάθισε απαλά στο δέρμα σου...

Είμαι η ηλιαχτίδα που βγήκε ξαφνικά μια συννεφιασμένη μέρα σου...

Είμαι το χρώμα που σε ηρεμεί...ο ήχος που σε νανουρίζει...το όνειρο που σε κρύβει...είμαι παντού...

Είμαι εδώ...από μακριά σε λατρεύω.

Φοβάμαι να σε πλησιάσω...φοβάμαι μη σε χάσω...ξανά...

Μια φορά αρκούσε...

Τώρα θα σε κοιτώ από μακριά...μήπως έτσι σε κρατήσω...

Μήπως έτσι δεν παραμείνω μια ανάμνηση... ένας αντίλαλος, που κάτι σου θυμίζει...

Εδώ...από μακριά... λάτρης... σιωπηλός λάτρης... της ψυχής σου λάτρης.... δικός σου λάτρης...

Εδώ...σε προσέχω...σε προσμένω...από μακριά...

Εδώ...

Ήρθα σαν ξένος στη ζωή...

Τρέμω με την ιδέα ότι δεν θα σε ξαναδώ.
Τα δικά σου βήματα ακολουθώ, αργά... με κόπο ... Είναι τόσο μεγάλα που δεν μπορώ να σε φτάσω, αλλά παλεύω. Είσαι τόσο ψηλά ...φοβάμαι ότι δεν θα σε συναντήσω. Εμπόδια παντού, μα σε βλέπω ...μια σκιά μπροστά μου, πάντα μπροστά μου, πάντα εκεί.

Τρέμω με την ιδέα ότι θα σε χάσω.
Ότι κάποια μέρα θα ανοίξω τα μάτια και δεν θα γνωρίζω ούτε το όνομα σου. Το τόσο γλυκό, μαγικό, μελωδικό όνομα σου. Αυτό τα όνομα που έκανα επικεφαλίδα της ιστορίας μου, που έγινε σύνθημα του καημού μου ...ένα όνομα στα χείλι μου, πάντα εκεί.

Τρέμω με την ιδέα ότι με ξέχασες.
Ότι δεν υπάρχω πια για σένα. Ούτε πίσω σου, ούτε μπροστά ...πουθενά. Κάποιες φορές γονατίζω από τον πόνο ...ένας πυρετός μουδιάζει το σώμα μου ...και ξαφνικά φυσάει ένας άνεμος που με σώζει ...ίσως ο δικός σου άνεμος ...ο ήχος του μοιάζει με την δικιά σου φωνή, και το άρωμα σου τον συνοδεύει ...πάντα γλυκός, πάντα δυνατός.

Τρέμω με την ιδέα ότι δεν θα σε ξαναδώ ...

Είχα κάποτε και 'γω μια τέτοια αγάπη

Είχα κάποτε και 'γω μια τέτοια αγάπη
που της χάρισα τα πάντα στη ζωή.

Μα με άφησε μια μέρα μες στο δάκρυ
και αγάπη αλλού πήγε για να βρει.

Είχα κάποτε και 'γω ένα πιστεύω,
είχα κάποτε και 'γω ιδανικά.

Μα μου έμαθε εκείνη που αγαπούσα
ότι ζουν στα παραμύθια όλα αυτά.

Δεν αξίζει να πονάς και να δακρύζεις,
ότι αγαπάς ποτέ δεν το ορίζεις.

Δεν αξίζει να πονάς και τυρρανιέσαι,
όταν εσύ που αγαπάς δεν αγαπιέσαι.

Εδώ τελειώνει και η δική μου ιστορία
μα με σένα μένει πάντα η απορία.

Άραγε μ' αγάπησες όπως σ' αγάπησα και 'γω
ή όλα είναι μέσα στο δικό μου το μυαλό;

Όχι αγάπη μου δεν θέλω να λυπάσαι
τώρα που έφυγες και είμαι μοναχός,

θέλω μονάχα να θυμάσαι πως κάποτε
σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ακόμα !!

Ένα δειλό σ' αγαπώ.

Η καρδιά που πονά
και στις πίκρες σωπαίνει
στων λυγμών τη γωνιά,
θα τη βρεις ραγισμένη.

Απ' τις φλόγες του ηλίου,
θα καούν τα φτερά της,
στην αρχή του απείρου,
θα πας για να 'ρθεις κοντά της.

Κι η αληθινή αγάπη,
τη φωτιά της θα σβήσει,
θα της δώσει ζωή,
τις γκρι στάχτες θα φυσήξει.

Ζεστασιά και γαλήνη,
στην αγκαλιά του θα βρει,
η κραυγή και η συμπόνοια,
θα πνιγούν το πρωί.

Μια χαραυγή θα φωτίσει,
ένα χαμόγελο ζεστό,
και την πίκρα θα σβήσει

ένα δειλό σ' αγαπώ.

Δύσκολο να ζεις χωρίς καρδιά αλλά όχι ακατόρθωτο .....

Σε γνώρισα τόσο ξαφνικά που μέχρι και η καρδιά μου τα έχασε. Άρχισε να σε ερωτεύεται και να με κάνει να εξωτερικεύω τα συναισθηματά μου. Δε την ένοιαζε αν θα πληγωθεί ήθελε μόνο να είναι μαζί σου.

Μου άρεσε η παρέα σου και σιγά σιγά άρχισες να μου είσαι απαραίτητη. Ήθελα να βρίσκομαι συνέχεια μαζί σου και ξέχασα πολές απ΄τις ασχολίες μου για να συμβαίνει αυτο. Εσένα σου άρεσε αυτό και έτσι πηγαίναμε μαζι παντού. Είχαμε γίνει ο περίγελος της παρέας αλλά δε μας ένοιαζε. Είχαμε ο ένας τον άλλον και περισσότερο είχαμε την αγάπη μας που μας κρατούσε ζωντανούς.

Γρήγορα εσύ βαρέθηκες να είμαστε συνέχεια μαζί. Ήθελες να μείνεις και λίγο μόνη σου για να ξεκουραστείς. Εγώ στεναχωριόμον αλλά δε σου έφερνα αντίρρηση. Σε άφηνα μόνη σου παρόλο που πονούσα που ήμουνα μακριά σου.

Όμως όλο και πιο συχνά ήθελες να μένεις μόνη σου και εγώ ανησυχούσα για το τι μας συμβαίνει. Φοβόμουνα πως είχες πάψει να μ' αγαπάς και τελικά δεν είχα πέσει και τόσο έξω.

Όταν σε ρώτησα την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου τι μας συνέβει η απαντησή σου μου ράγισε την καρδιά. Είχες ερωτευτεί κάποιον άλλο και δεν μπορύσες να ήμαστε μαζί. δεν ήθελες να με πληγώσεις αλλά δυστυχώς το έκανες. Δεν ήξερα τι να πω.

Έφυγα από την ζωή σου και προσπάθησα να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς καρδιά μια που μου την είχες κλέψει.

Δύσκολο να ζεις χωρίς καρδιά αλλά όχι ακατόρθωτο .....

Αφού θα είμαι πια μαζί σου...

Σωπαίνω στην ιδέα του τέλους.
Δεν μου αρέσει να με απορρίπτουν, όμως όταν σκέφτομαι εσένα
δεν κάνω τίποτε άλλο από το να χαίρομαι.

Το πιάνο παίζει.
H μέρα αφήνει το δρομολόγιο της στη νύχτα.
- "Μήπως ξέρεις να μου πεις, που πηγαίνεις, ποιόν θα βρεις;"
Δεν πηγαίνω πουθενά εκτός από ένα μέρος
και δεν βρίσκω κανένα εκτός από ένα.
Πηγαίνω στα όνειρα σου σα λαθρεπιβάτης και βρίσκω εσένα.

Οι επιθυμίες μας διαφορετικές, προφανώς και οι δρόμοι μας.
Αλλά, πίστεψέ με, ούτε στιγμή δεν έπαψα να τους ενώνω
και να δημιουργώ ένα δρόμο που οδηγεί στην αγάπη.

Αν τύχαινε οι δρόμοι μας να συναντηθούν, ίσως να έφευγα.
Αν μου δινόταν η ευκαιρία να σε νιώσω, ίσως να σώπαινα.

Αυτό που θέλω να κάνω είναι να σε πάω αυτή τη βόλτα στ' αστέρια,
εκεί όπου δε θα περνάς άλλες πύλες, δε θα αλλάζεις συναισθήματα,
δε θα χρειάζεται να φθείρεσαι, αλλά θα ζεις για την αγάπη
και θα υπάρχεις μ' αυτήν.

Και τότε θα πάρω πίσω το διαμάντι που σου έδωσα.
Και τότε θα κάνω το χρόνο να σταματήσει.
Και τότε θα ανοίξω το μπαούλο να διώξω τα όνειρα...

Αφού θα είμαι πια μαζί σου...

Λίγο μαζί της, άφησε με χρόνε...

Κάπου άκουσα να λένε πως καλός ταξιδιώτης

δεν είναι αυτός που δεν ξέρει από που ξεκίνησε,

αλλά εκείνος που δεν ξέρει που πηγαίνει.

Γι' αυτό ίσως να μη θεωρηθώ σαν "καλός ταξιδιώτης"

καθώς η αφετηρία μου σε αυτό το ταξίδι ήσουν εσύ.

Από κάπου απέναντι φαίνεται το χέρι τ' ουρανού

σαν μια κιθάρα στην ομίχλη του ονείρου.

Λίγο θέλω να την αγγίξω,

να φτιάξω τις μελωδίες των ματιών σου

που παίζουν μια αλλόκοτη μουσική.

Αν μπορούσα να σ' έχω για μια στιγμή δική μου,

θα χάριζα στο χρόνο το ίδιο το νόημα του,

χάνοντας την αίσθηση του.

Άφησέ με να έρθω μαζί σου.

Έλα εσύ αν θέλεις, αλλά μη μου στερήσεις

αυτό που νομίζω πως αξίζω.

Μη μου στερήσεις αυτή τη βόλτα στ' αστέρια.

Θα σου χαρίσω μόνο ένα από τα άπειρα διαμάντια μου,

τα δάκρυα, καθένα με τη δική του αξία.

Θέλω να σου δείξω το μπαούλο που έχω κλείσει τα όνειρά μου,

θέλω να σου δείξω τις παγίδες που στήνω για τους εφιάλτες,

θέλω να ακούσεις το χτύπο της καρδιάς μου όταν μου μιλάς,

θέλω να δεις τις σκέψεις μου για σένα.

Οι ευχές μου πολλές, οι στόχοι μου κι αυτοί πολλοί.

Αλλά μία είναι η ευχή που κάνω πάντα,

εκεί ψηλά στα σύννεφα της επιθυμίας:

- "Λίγο μαζί της, άφησε με χρόνε..."

Αυτό δε μπορείς να μου το απαγορέψεις.

Δεν πίστευα πως μπορούσες να μη πιστέψεις τα λόγια μου.

Σ' αγάπησα ναι και Σ' αγπάησα πολύ.
Όμως δε μπορούσα να περιμένω το ένα σου λόγο.
Εσύ είπες πρώτη πως δε μ' αγάπησες ποτέ.
Εσύ είπες πως δε θες να με δεις.

Εγώ ήμουνα τόσο γλυκός για σένα.
Σου έκανα όλα τα χατήρια και εσύ τίποτα.
Μπορεί η καρδιά μου να είναι σαν μελιτζάνα
Αλλά δε παύω να Σ' αγαπώ.

Μπορεί να θέλω να σε ξαναδώ αλλά το έχω ανάγκη.
Δε το κάνω από πείσμα.
Δε θα σε παρακαλέσω όμως.
Κάνε ότι εσύ πιστεύεις καλύτερο.
Δεν μου αρέσει να παρακαλάω και ούτε τώρα θα το κάνω.
Δε θα σε ξαναενοχλήσω αλλά θα γράφω για σένα.

Αυτό δε μπορείς να μου το απαγορέψεις. 

Προκόπης..

Ξύπνησα ευτυχισμένος σήμερα

Ξύπνησα ευτυχισμένος σήμερα

Μετά από τόσο καιρό είμαι και χαρούμενος.
Το χαμόγελο έχει ζωγραφιστεί στα χείλη μου.
Δεν φεύγει με τίποτα από εκεί.
Είμαι ευτυχισμένος και νομίζω πως ποτέ δεν έπαψα.

Στο είπα και με κοίταξες με μια καχυποψία.
Σαν να μου έλεγες τι λες τώρα.
Ναι είμαι ευτυχισμένος και έχω πολλούς λόγους γι' αυτό.

Μέτρα για να μη τους χάσεις.

1. Είμαι ευτυχισμένος γιατί σε έχω στο πλευρό μου φιλαράκι μου καλό.

2. Είμαι ευτυχισμένος γιατί έχω μια ζουζούνα που με αγαπάει.

3. Είμαι ευτυχισμένος γιατί ΕΣΥ με αγαπάς.

4. Είμαι ευτυχισμένος γιατί με προσέχεις και με σκέφτεσε συνέχεια.

Θες και άλλους λόγους μικρούλλα μου;

Δεν νομίζω να χρειάζονται αλλά εγώ θα σου δώσω ακόμα ένα το σημαντικότερο.

Είμαι ευτυχισμένός γιατί υπάρχεις στη ζωή μου και την κάνεις ομορφότερη . 

Προκόπης...

Είμαι άδειος

Είμαι άδειος δεν ξέρω τι να γράψω.

Νιώθω τόσο χάλια.
Εσύ δεν είσαι κοντά μου
Και εγώ προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου.
Πόσο ωραία περνάγαμε όταν ήμασταν μαζί.

Έψαχνα να βρω τον έρωτα και έχασα εσένα.
Τώρα μόνο κατάλαβα τι ήσουν για μένα.

Τώρα που σε έχασα και πρέπει να 
κάνω κάτι για να σε ξανακερδίσω.

Χθές συνειδοποίησα πόσο ακόμα Σ’ αγαπώ.
Πως δεν έπαψα ποτέ να Σ’ αγαπώ.
Εγώ ο χαζός που νόμιζα πως ποτέ δεν Σ’ αγάπησα.

Τι χαζός ήμουν .

Πως γίνεται να μη Σ’ αγάπησα ποτέ αφού
Εγώ πέθαινα για σένα.
Χρειαζόμουν το αγγιγμά σου.
Χρειαζόμουν το φιλί σου.
Χρειαζόμουν την αγκαλιά σου.
Τα χρειαζόμουν και εσύ μου τα έδινες ανοιχτόχερα.

Σ' αγαπούσα τώρα το ξέρω καλά.

Με πλήγωσες όταν μου είπες αντίο.

Ήξερα πως θα γίνει αυτό αλλά είδα κάτι 
στα μάτια σου που ποτέ δε θα το ξεχάσω.

Είδα λύπη και πόνο και όχι θυμό που περίμενα να δω.
Φεύγω μου είπες γυρεύω κάτι άλλο στη ζωή μου.
Φεύγω μακριά μου είπες από σένα γιατί ήταν λάθος.

Δεν θέλεις να με ξαναδείς ούτε και να θελήσω εγώ να σε δω.

Φοβήθηκα τον θυμό σου αλλά εσύ με άκουγες τόσο ύπουλα.

Δεν περίμενα αυτή την αντίδραση.
Έφυγα και προσπαθώ να σε ξεχάσω.

Ξέχασα τη ζωή μαζί σου.
Ξέχασα τα μάτια σου που όταν με 
κοιτούσες φαινόταν πόσο μ’ αγαπούσες.

Τώρα πονάω δεν μπορώ χωρίς εσένα.

Αγάπη μου τώρα κατάλαβα πόσο μαύρη είναι η ζωή μου χωρίς εσένα.

Θέλω να γυρίσεις πίσω αλλά φοβάμαι είναι πλέον αργά.

Σ’ αγαπάω πάντα σου το έλεγα και δεν θα πάψω να το λέω.

Προκόπης.