Και πιο μόνος από πριν…

Πάντα ο πόνος μας μπερδεύει...
και η θλίψη
σχηματίζετε στην ψυχή μας…
και πολλές φορές
από φόβο χανόμαστε,
για να μην βλέπουμε άλλο…

αυτό που αντικρίζουμε η…
αυτό που μας σκοτώνει…
έτσι προτιμούμε να χαθούμε
στο σκοτεινό λαβύρινθο μας..

να κλειστούμε εκεί…
να αναλογιστούμε…
να προβληματιστούμε…
να ζυγίσουμε τα καλά
και τα κακά της ζωής τούτης…

αλλά όταν ξαναβρούμε εμάς...
ξανάρχεται το χαμόγελο

στα χείλη μας...όμως αυτό το χαμόγελο
δεν είναι όπως το προηγούμενο...
κάθε φορά ασχημαίνει...

αλλάζει η όψη του...
ίσως από όλα όσα βιώναμε
κάθε φορά...
πολλές οι φορές που χάθηκα...
πολλές φορές μπερδεύτηκα
στο λαβύρινθο του μυαλού μου...
και άλλες τόσες με βρήκα...
και κάθε φορά που βρίσκω εμένα...
όλα είναι διαφορετικά...

όλα αλλάζουν γύρω μου....
ο φίλος μου και συμπατριώτης μου
μου ευχήθηκε
να ξαναδώ το νερό
να κυλαει στο ποτάμι…

ναι!!

Θα το ξαναδώ καλέ μου φίλε….
αλλά ποτέ δεν θα είναι το ίδιο!!!

Ξέρεις γιατί το λέω???

Γιατί ο κρίκος της οικογένειας χάθηκε
όταν ο πατέρας μου έφυγε…
όλα μου μοιάζουν ξένα πια…
βλέπω παντού όπου και να κοιτάξω,
μια ψύχρα…
ένα κρύο να νιώθω
σε όλο μου το σώμα…

τίποτα πια δεν είναι σαν πρώτα…
ότι μας κρατούσε τόσα χρόνια
ενωμένους με τα αδέλφια…
κόπηκε…
όπως κόπηκε και ομφάλιος λώρος
που μας έδενε με την οικογένεια μας…
από την στιγμή που έφυγε
για το μακρινό του ταξίδι!!!
Χάθηκε πια αυτό το δέσιμο…
και εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι…

απλώς είμαι ένας θεατής όπως πάντα…

με ένα χαμόγελο στα χείλη…
που προσπαθώ και προσπαθώ….

Το ακατόρθωτο!!!

Δεν αντέχω τα δυο μέτωπα
που χωρίστηκαν τα αδέλφια μου!!!
δεν μπορώ να κάθομαι πια
και από τις δυο πλευρές τις τραμπάλας….

Ζαλίζομαι…

Και τώρα νιώθω πιο ξένος από ξένος…


και πιο μόνος από πριν…

Σημαδέψτε το φεγγάρι. Ακόμη κι αν αστοχήσετε, θα προσγειωθείτε ανάμεσα στα άστρα

Είναι ίσως ότι ομορφότερο έχω διαβάσει για την αξία των στόχων στη ζωή μας... Γιατί κάποτε κάποιος όταν τον ρωτούσα γιατί έχασε το χαμόγελό του, γιατί δεν χαίρεται με τα μικροπράγματα της ζωής μου απάντησε: "Γιατί δεν κάνω όνειρα πια. Δεν έχω στόχους."... Πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποίησα πόσο σημαντικά είναι τα όνειρα στη ζωή μας και οι στόχοι μας... Το να έχεις κάτι να περιμένεις, να ελπίζεις, να παλεύεις, να μάχεσαι...

Όταν για κάποιους λόγους - διαφορετικούς ο καθένας μας - χάσουμε τη δυνατότητα του να βάζουμε στόχους, είναι σα να παύει να έχει νόημα η ζωή μας... Σα να μην έχουμε λόγο ύπαρξης. Γιατί αν έχεις καταφέρει τα πάντα που ήθελες και έχεις απογοητευτεί τόσο που δεν έχεις τη δύναμη να ονειρευτείς και το επόμενο, τι νόημα έχει η ζωή σου; Τι περιμένεις κάθε μέρα, κάθε πρωί που ξυπνάς;

Για αυτό χάρηκα πάρα πολύ όταν την Κυριακή η πρώτη κουβέντα ενός φίλου όταν συναντηθήκαμε ήταν: "Μέχρι του χρόνου τέτοια εποχή ξέρεις τι θα έχω καταφέρει; Να πάρω ένα σκάφος!" Το έλεγε και έλαμπαν τα μάτια του. Γιατί έχει πιάσει το νόημα της ζωής. Άργησε λίγο, αλλά το έπιασε. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην κάνουμε όνειρα και να τη σπαταλάμε σε μικροπράγματα. Η ζωή έχει νόημα όταν έχουμε κάτι να περιμένουμε.

Τώρα πια, καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί φώναζε ο δάσκαλος κάποτε, "Βάλτε στόχους!Κι όταν τους πετύχετε, να έχετε έτοιμους τους επόμενους!" Γιατί χωρίς στόχους δεν ζεις. Απλά υπάρχεις. Βαλτώνεις. Βυθίζεσαι. Δεν έχει πολύ σημασία τελικά εάν καταφέρεις να πετύχεις το στόχο σου. Σημασία έχει ότι πάντα θα προσπαθείς. Θα έχεις κάτι να κυνηγάς. "Βάλε στόχο και σημάδεψε το φεγγάρι. Ακόμα κι αν αστοχήσεις, θα προσγειωθείς ανάμεσα στα αστέρια"... Γιατί κανείς δεν μπορεί να σου πει πόσο ψηλά μπορείς να πετάξεις, εάν εσύ ο ίδιος δεν αποφασίσεις να ανοίξεις τα φτερά σου... Και πολλές φορές είτε ξεχνάμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να τα ανοίξουμε, είτε πολλές φορές νομίζουμε πως οι καταστάσεις δεν μας επιτρέπουν να το κάνουμε... Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει.

Η δύναμη είναι μέσα μας. Είναι εσωτερική. Ας βάζουμε στόχους, ας σημαδεύουμε το φεγγάρι κι αν δεν τα καταφέρουμε, και τ' αστέρια είναι εξίσου υπέροχα... Κι εξάλλου, αν βρεθούμε κοντά στ' αστέρια, αυτό θα σημαίνει ότι τουλάχιστον πλησιάσαμε πολύ το φεγγάρι....

Ας πληρώσει ο καθένας τις συνέπειες των επιλογών του...

Υπάρχουν στιγμές που απορείς με τον εαυτό σου... Κάποιες άλλες που θαυμάζεις τις αντοχές σου... Κάποιες άλλες που αναρωτιέσαι πόσο ακέραιος χαρακτήρας είσαι όταν αναιρείς τόσο εύκολα αυτά τα οποία έχεις αποφασίσει με πολύ κόπο και πολύ σκέψη, μέσα σε μία στιγμή... Κι εκεί έρχεται μία πολύ σοφή πρόταση που μου είπε μία ψυχή για κάτι άσχετο, αλλά έδεσε πάρα πολύ με την ψυχολογία μου εκείνη τη στιγμή... "... εκεί που έρχονται οι αναμνήσεις χτυπάνε στο κέντρο του συναισθήματος, και χάνεται κάθε ίχνος λογικής..."

Καλές ή κακές αναμνήσεις δεν έχει σημασία... Επαναφέρουν μνήμες ξεχασμένες, θαμμένες για πολύ πολύ καιρό, κι εκεί που νομίζεις πως έχεις ισορροπήσει ως άνθρωπος, συνειδητοποιείς πως μπορεί σε μια στιγμή, με ένα γεγονός, να ξαναβρεθείς εκεί που ήσουνα, χάνοντας όλες τις ισορροπίες σου... Κι εκεί που σκέφτομαι "α ρε δάσκαλε, κάτι δεν δουλέψαμε καλά... θέλει πολύ δουλειά ακόμα..", εκεί αντιλαμβάνομαι πως οι ισορροπίες μου δεν έχουν χαθεί... απλά παραπάτησα... αλλά ξαναστάθηκα πολύ γρήγορα όρθια... Εκλογίκευσα τα πράγματα - όχι συνειδητά, προφανώς γίνεται αυτόματα πια - και επανήλθα, συνειδητοποιώντας πως απλά έτσι είναι η ζωή...!!! Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και δεν είμαι εγώ εδώ για να λύσω τα προβλήματα κανενός! Όλοι ζούμε με τις επιλογές μας. Καλώς ή κακώς. Κι εγώ έχω πληρώσει πολύ ακριβά κάποιες επιλογές μου, αλλά ήταν δικές μου! Δεν είχα την απαίτηση από κανέναν να πληρώσει για τις δικές μου επιλογές. Γιατί απλά εγώ έχω ισορροπήσει σαν άνθρωπος πια - με πολύ κόπο - έχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου και για αυτόν τον λόγο δεν ψάχνω για εξιλαστήρια θύματα... Δυστυχώς υπάρχουν κάποιες φορές που άθελά μας, χωρίς να το έχουμε επιλέξει, μπαίνουμε σε έναν κυκώνα προβλημάτων, τα οποία στα αλήθεια δεν μας αφορούν... Αλλά δεν μας επιτρέπει ούτε η ηθική μας, ούτε τα συναισθήματά μας να απέχουμε... Γιατί τότε γινόμαστε σκληροί. Όχι από πεποίθηση, αλλά από αυτοάμυνα... Και τότε χάνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας κι ίσως τελικά αυτό είναι που μας πονάει περισσότερο...Όπως είπα και σε μία ψυχή όμως, ποτέ δεν μου άρεσε η ευθεία γραμμή, ακόμα κι αν κάποιες φορές την αποζητούσα απεγνωσμένα... Γιατί έτσι είναι η ζωή... Γεμάτη συναισθήματα... Και πονάμε και κλαίμε και γελάμε και πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε...Και σε μία παλαιότερη ανάρτηση "στην απολογία μου", είχα υποσχεθεί σε μία φίλη πως δεν θα την ξαναφήσω έξω από τη ζωή μου ποτέ και εγώ όταν υπόσχομαι κάτι, το τηρώ... Και ξέρεις καλά πως όταν με πρωτοπήρες τηλέφωνο δεν κατάλαβες τίποτα... έχω μάθει να κρύβομαι καλά... αλλά κράτησα την υπόσχεσή μου... Δεν σε άφησα απέξω και να στο πω πιο ψύχραιμα όταν θα μου έχει περάσει... Για αυτό τα έχασες και μου είπες πως δεν με έχεις ξανακούσει έτσι... Γιατί δεν έχω συνηθίσει να εκφράζομαι όταν είμαι σε ένταση... αφήνω να μου περάσει λίγο καιρό και μετά το συζητάω... Αλλά στο είχα υποσχεθεί... Και δεν έχω τίποτα χειρότερο από ανθρώπους που δεν κρατάνε τις υποσχέσεις τους...Τώρα όμως με μία πιο ψύχραιμη ματιά, έχω ήδη ηρεμήσει και βλέπω τα πράγματα όπως ακριβώς είναι... 


Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ... ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ...


Εγώ τις δικές μου τις πληρώνω... Ας πληρώσουν κι οι άλλοι τις δικές τους...

Σχετικά με τη φιλία...

Πολύ λόγος έχει γίνει τώρα τελευταία για την έννοια της φιλίας, κάποιοι πληγώθηκαν από φίλους, κάποιοι προδώθηκαν, κάποιοι ένιωσαν άβολα, κάποιοι νιώθουν απίστευτη τύχη που έχουν ελάχιστους αλλά αληθινούς φίλους... Και επειδή προσπαθούσα χθες με μηνύματα να αναλύσω αυτή την έννοια, αλλά όλοι γνωρίζουμε πως αυτό είναι αδύνατον... Ξύπνησα σήμερα και πριν ξεκινήσω τη μέρα μου σκέφτηκα να γράψω λίγα από αυτά που στριφογύριζαν στο μυαλό μου όλη νύχτα...

Το να έχει κάποιος αληθινούς φίλους, είναι μεγάλη υπόθεση. Πότε όμως είναι μια φιλία αληθινή, προορισμένη να αντέξει στις τρικυμίες του χρόνου, και πότε είναι απλά και μόνο μια “παρέα”, που σήμερα είναι και αύριο δε θα είναι; Το βασικό που πρέπει κάποιος να κοιτάξει για να διαχωρίσει αυτές τις δύο καταστάσεις, είναι τα κίνητρα πίσω από το συναπάντημα. Σε μια αληθινή φιλία, βρίσκομαι μαζί με τον άλλο άνθρωπο για να μοιραστούμε την ίδια τη ζωή, τις χαρές και τις λύπες της. Ο αληθινός φίλος είναι συνοδοιπόρος μου, όχι μόνο στις εύκολες και ευχάριστες στιγμές, αλλά επίσης στις αναπόφευκτες περιόδους θλίψης και δυσκολίας. Σε μια γνήσια φιλία υπάρχει ο αμοιβαίος σεβασμός, ώστε να υπάρχει ώρα και χώρος για να εκφραστούν όλοι. Ο καλύτερος φίλος είναι αυτός που δε φοβάται να μας πει την αλήθεια, αν πιστεύει ότι σε κάτι έχουμε παρεκτραπεί. Είναι όμως παράλληλα έτοιμος να σεβαστεί τις επιλογές μας, έστω και αν διαφωνεί, χωρίς να φύγει από το πλευρό μας.

Σε αντίθεση, όταν μιλάμε για “σκέτη παρέα” τα κίνητρα είναι διαφορετικά: Εδώ δεν συναντιόμαστε για να μοιραστούμε τη ζωή στην ολότητά της, αλλά μόνο για να ευχαριστηθούμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα, πρόσκαιρα πράγματα, που τυγχάνει να μας αρέσουν και των δύο. Σε τέτοιες σχέσεις γνωρίζουμε – κατά βάθος – ότι υπάρχουν όρια στο τι μπορούμε να μοιραστούμε με τον άλλο. Όταν πια ο ένας από τους δύο βαρεθεί τη συγκεκριμένη απόλαυση που τους ένωνε, ή αν προκύψει εν τω μεταξύ κάποια διαφωνία, η “φιλία” αυτή εξανεμίζεται.  

Ο Ισοκράτης είπε για τη φιλία: " Στις ευτυχείς περιστάσεις οι φίλοι πρέπει να εμφανίζονται μόνο ύστερα από πρόσκληση, στις στιγμές δυστυχίας, χωρίς κάλεσμα.."

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε άμεσα το σωστό διαχωρισμό.. Οι περισσότεροι "φίλοι" εξαφανίζονται όταν διανύουμε μια περίοδο δύσκολη. Πόσοι είναι αυτοί που μένουν; Αυτοί είναι οι φίλοι μας. Οι αληθινοί φίλοι μας. Ίσως τώρα είναι πιο εύκολο να αντιληφθεί κανείς γιατί εγώ τους ονομάζω 'δοκιμασμένους ανθρώπους' της ζωής μας...

Το να είναι κανείς φίλος δεν σημαίνει ότι μπορεί να μας βοηθήσει πάντα σε κάτι που μας συμβαίνει.. Αυτό που αρκεί είναι να ξέρουμε πως είναι εκεί όταν τον χρειαζόμαστε, απλά να μας ακούσει και να μας κρατήσει στην αγκαλιά του μέχρι να ηρεμήσουμε... Πόσες φορές δεν παίρνουμε έναν φίλο να του πούμε τι μας συμβαίνει απλά για να το βγάλουμε από μέσα μας; Πολλές φορές μας αρκεί να του στείλουμε ένα μήνυμα κι ας ξέρουμε ότι κοιμάται... Είναι η δική μας η ανάγκη απλά να το πούμε σε κάποιον που ξέρουμε ότι θα μας νοιαστεί, θα μας καταλάβει, ότι θα μας πει τη γνώμη του και θα μας ακούσει...Όχι να μας κατακρίνει, ακόμα και στα χειρότερα λάθη μας... Απλά να μας ακούσει και να μας καταλάβει...

Θα μπορούσα με τις ώρες να αναλύω την έννοια της φιλίας, γιατί όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου έχουν περάσει ουκ ολίγοι "φίλοι" και έχω πια μέτρο σύγκρισης... Για αυτό όταν ένα βράδυ συνειδητοποίησα ότι υπήρξε ένας άνθρωπος στη ζωή μας, που πολύ μεθοδικά δημιούργησε έναν "κύκλο εμπιστοσύνης" θέλησα να τον ευχαριστήσω για αυτό... Γιατί μέσα σε αυτόν τον "κύκλο", όσοι βρισκόμαστε νιώθουμε ασφαλείς... Νιώθουμε ελεύθεροι... Μπορούμε να είμαστε απλά ο εαυτός μας... 

Και αυτό είναι φιλία... Να μπορείς να βρίσκεσαι με κάποιους χωρίς να υποκρίνεσαι και χωρίς να φοβάσαι τι θα πεις και τι θα νιώσεις... Για αυτό λοιπόν αυτός ο "κύκλος εμπιστοσύνης" περιλαμβάνει πια τους 'δοκιμασμένους ανθρώπους' της ζωής μου...

Δε ζητησα ποτε τιποτα παρα μονο την αληθεια

Δε ζητησα ποτε τιποτα παρα μονο την αληθεια για να μην φτιαχνει ιστους αραχνης το μυαλο μου παντα πιστευα στο τελος σε καθε αρχη μα εσυ εστελνες ψυχη να με κρατησει με εκανες να χαμογελω και να ξεχναω ωσπου αρχησε να σε τρομαζει η φωνη μου δοκιμασα να γραψω μηπως καταλαβεις κατω απο τις λεξεις την απελπισια της φωνης μου ενα σαγαπω χαιδευει τα μαλλια μου απομειναρι μιας χαμενης τρυφεροτητας σαν σκια θα σε στιχιωνω μεσα απο παραθυρα κλειστα θα μπαινω γεφυρες παντα θα χτιζω, 

με μουσικη πουλιων θα γεμιζω τις σιωπες 

ενα ΣΑΓΑΠΩ πλημυριζει την ζωη μου παρτο 

για φυλαχτο στα ταξιδια σου ψυχη μου.....

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Μια λέξη
τόσες σκέψεις, τόσες αναμνήσεις
τόσες συγκινήσεις,
απ’ενα ταξίδι που ακόμα διαρκεί
με… τόσες στιγμές βιωμένες
κι ήταν πολλές οι ανηφοριές,
οι πτώσεις, τα σπρωξίματα
και πάλι ξανά ανηφοριές για να διαβώ..
Πολλές χαρές κι στιγμές ευτυχίας,
ποτάμι δάκρυα και πόνος
προσδοκίες, αυταπάτες και όνειρα
σε ένα ταξίδι ζωής που συνεχίζεται..

Ευχαριστώ
για τη ζωή που μου δόθηκε απλόχερα,
για την ζωή που πέρασε..
για τ’αντάμωμα με τους ανθρώπους
γιά όλο το φώς και το σκοτάδι,
για την αναμονή.. και την απόγνωση,
για την γλυκειά ελπίδα…
Για την δύναμη να περπατάμε
στα όμορφα μονοπάτια της ζωής..
να βλέπουμε, να νοιώθουμε την ουσία
και να χαιρόμαστε…
να αναπνέουμε ακόμα
στον καθαρό αέρα της ζωής:
την φιλία και την αγάπη..
και ν’αγγιζουμε την ευτυχία…

Ευχαριστώ ακόμα
για όλα εκείνα που αύριο θα ΄ρθουν.

Ευχαριστώ όλους εσάς
που είστε εδώ και… για μένα
για όλα αυτά που απλόχερα μου δίνετε,
για όλα αυτά που με αγάπη λέτε..
για όλα αυτά που μάθατε
για όλο Αυτό… που Είστε.

Ευχαριστώ..
δεν είναι μόνο μια λέξη
είναι ένα …Νόημα Ζωής!

Θα ‘σαι άνθρωπος

Αν..Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη...Κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό..Αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία..Κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό..Αν μπορείς με μια να παίξεις κάθε τι που έχεις κερδίσει..Στην καταστροφή ν΄αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση..Αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα σώμα και καρδιά......Αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά..Αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα..Και αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σε έχουν αδικήσει..Αν μπορέσεις το όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου..Κι αν μπορέσεις να αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει....Αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη..αν η πίστη στη ψυχή σου μπρος σε τίποτα δε σβήνει..αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δε χάνεις..αν μπορέσεις να χωνέψεις πώς μια μέρα θα πεθάνεις..αν ποτέ δε σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί..αν στα ψέματα των άλλων δε λες ψέματα κι εσύ..αν μπορείς να μη θυμώνεις αλλά μήτε και να κλαις..όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις..Aν μπορείς με ηρεμία δίχως ή δυσφορία και τα ίδια σου τα λόγια να τα ακούς παραλλαγμένα..αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ‘ναι μία δημιουργία και ποτέ σου να μη μένεις με τα χέρια σταυρωμένα..αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δε μπορούν να σε πληγώσουν...αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δε σου σηκώνουν..αν τους πάντες λογαριάζεις , μα …κανέναν χωριστά αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά..Ε!!! ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΟΤΕ …

Θα μπορέσεις να απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου...Θα ‘σαι άνθρωπος ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ, ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΓΗ ΘΑ΄ ΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ!!!!

Είσαι ευτυχισμένος;

Χθες το βράδυ ήρθε ένα Τζινι στο όνειρο μου και μου είπε :"Είσαι ευτυχισμένος;;"Τον κοίταξα και του πα "οχι"..."Μα, τι σου λείπει;" με ρώτησε. "Εκείνος" είπα. "Και γιατί μπορεί να σε κάνει να νιώσεις την ευτυχία; " με ρώτησε . "Γιατί ξυπνάει μέσα μου ότι κοιμάται , γιατί αναστατώνει τις αισθήσεις, μαγεύει το μυαλό και γιατί με κάνει να νιώθω...ζωντανός!" του αποκρίθηκα. Ο μόνος τρόπος για να σε βοηθήσω είναι να σε αφήσω να κάνεις τις τρείς ευχές μού είπε το Τζίνι. Η πρώτη ευχή μου ήταν "το σ'αγαπώ σου" , η δεύτερη " η καρδιά σου" και η τρίτη" να με αγαπάει πάντα η ψυχή σου" γιατί το "σ'αγαπώ του" θα πάψει να ακούγεται όταν η καρδιά του σταματήσει να χτυπά η ψυχή του όμως ...θέλω για πάντα να με αγαπά σκέφτηκα. Ξύπνησα και κατάλαβα γιατί όλοι αγαπούν τα όνειρα ................

Σ' ευχαριστώ που είσαι και εγινες μέρος της ζωής μου.......

Ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι κοντά σου ο Φύλακας άγγελός σου, γι' αυτό πρέπει να δοκιμάζεις .Οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας είτε για κάποιο λόγο, είτε για ορισμένο χρόνο, είτε για πάντα. Όταν ξέρεις αυτό, ξέρεις και τι να κάνεις για τον κάθε άνθρωπο. Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για κάποιο λόγο, συνήθως απαντά σε μία ανάγκη μας που με κάποιο τρόπο έχουμε εκφράσει. Έχει έρθει για να μας βοηθήσει σε μια δυσκολία, να παρέχει καθοδήγηση ή υποστήριξη, για να μας συνδράμει φυσικά, συναισθηματικά ή πνευματικά. Μοιάζει θεόσταλτος και είναι. Είναι εκεί για το λόγο ακριβώς που τον χρειαζόμασταν.. Μετά, χωρίς να κάνουμε κάτι λάθος και ίσως ακόμα σε μια άβολη στιγμή και παρ' ότι μπορεί να πληγωθούμε, η σχέση θα τελειώσει. Κάποιος από τους δύο θα πει ή θα κάνει κάτι που θα βάλει τέλος. Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να πεθάνει. Μπορεί απλώς να φύγει μακριά μας. Κάποιες φορές, μπορεί να ενεργήσει με τέτοιον τρόπο που να μας αναγκάσει να πάρουμε θέση. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι, η ανάγκη μας βρήκε ανταπόκριση, η επιθυμία μας εκπληρώθηκε, οπότε η δουλειά του ανθρώπου αυτού τελείωσε. Η προσευχή μας πήρε απάντηση και είναι ώρα να προχωρήσουμε. Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο, αυτό σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να ωριμάσουμε, να μοιραστούμε και να μάθουμε. Μπορεί να μας φέρει μια ειρηνική εμπειρία, ή να μας κάνει να γελάμε. Θα μας μάθει να κάνουμε κάτι που δεν κάναμε ως τώρα και πάντως η παρουσία του θα μας δώσει μεγάλη χαρά. Παρ' ότι μπήκε στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο, το έργο του ήταν σπουδαίο. Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για πάντα, μας διδάσκει μαθήματα ζωής. Θα μας διδάξει αυτά, πάνω στα οποία πρέπει να χτίσουμε στέρεα συναισθηματικά θεμέλια. Η δουλειά μας είναι να δεχτούμε το μάθημα, να αγαπήσουμε τον άνθρωπο αυτό και να εφαρμόσουμε όσα μάθαμε στη σχέση μας μαζί του, σε όλες τις σχέσεις και όλα τα πεδία της ζωής μας.Λένε ότι, η αγάπη είναι τυφλή, αλλά η φιλία διαισθητική.Είτε είναι για κάποιο λόγο, είτε για κάποιο χρόνο, είτε για μια ζωή,σ' ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία αυτής της εμπειρίας.Σ' ευχαριστώ που είσαι και εγινες μέρος της ζωής μου.......

ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ....

ΚΡΥΨΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ 

ΣΤΙΣ ΧΟΥΦΤΕς ΤΙς ΔΙΚΕς ΣΟΥ

ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΜΕ ΑΠ ΌΤΙ ΒΛΕΠΩ

ΑΠΟ ΑΥΤΟΥς ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΑΓΑΠΗΣΑ 

ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΑ

ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΞΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ 

ΑΠΟ ΑΥΤΟΥς ΠΟΥ ΧΑΡΙΣΑ 

ΤΟ ΑΘΩΟ ΕΚΕΙΝΟ ΒΛΕΜΜΑ

ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΜΕ ΑΠΟ ΟΣΟΥς ΜΥΡΙΣΑΝ

ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΜΟΥ ΑΡΩΜΑ

ΑΠΟ ΟΣΟΥς ΑΚΟΥΣΑΝ ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΜΟΥ 

Σ ΑΓΑΠΩ

ΒΟΥΒΟ ΙΣΩς ΕΙΠΩΜΕΝΟ

ΚΡΥΨΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ 

ΣΤΙς ΧΟΥΦΤΕς ΤΙς ΔΙΚΕς ΣΟΥ

ΚΑΙ ΜΗ Μ ΑΦΉΣΕΙς ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ

ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΖΩ ΜΑΘΕ ΜΕ

ΤΟΝ ΗΧΟ ΤΗς ΦΩΝΗς ΣΟΥ 

ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΜΙΣΕΙς ΤΟΛΜΗΣΕ 

ΜΕ Τ ΑΓΓΙΓΜΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ

ΟΜΩς ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΗ ΜΕ ΔΕΙς

ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΤΑ

Την ψυχή σου να γνωρίσω

Σου μιλώ από μακριά 
Απ' τα όνειρα μου τα θολά 
Σου μιλώ χωρίς φωνή 
Με το βλέμμα της σιωπής 

Στα όνειρα μου σε αντικρίζω 
Σε κοιτώ μα δεν σ' αγγίζω 
Στα όνειρα μου πάλι φεύγεις 
Την αγάπη δεν αντέχεις 

Μα, άλλα όνειρα θα φτιάξω 
Στα ουράνια να πετάξω 
Μα, σ' άλλα όνειρα θα ζήσω 
Την αγάπη να γνωρίσω 

Νέα όνειρα, μεγάλα 
Στην ζωή μου μια στάλα 
Νέα όνειρα θα φτιάξω 
Στην ζωή σου να φωλιάσω 

Μα, άλλα όνειρα θα φτιάξω 
Στα ουράνια να πετάξω 
Μα σ' άλλα όνειρα θα ζήσω 
Την ψυχή σου να γνωρίσω

Είμαι δυνατός......

Έρχονται οι νύχτες και περνάνε αδιάφορα χωρίς μια σου λέξη
Ο άνεμος σφυρίζει κι εγώ..περιμένω από κείνη να ακούσω
Ότι δεν λένε τα χείλη σου..ότι η καρδιά σου κρύβει ..
Ο ήλιος φέρνει στο φως τα ερείπια κάποιων ονείρων..που
Κάνουν τα μάτια μου να δακρύζουν..δάκρυα που πρέπει
να στεγνώσουν πριν στάξουν, και να κρυφτεί η αλήθεια
εκεί που μόνο η ψυχή μου θα νιώθει τον πόνο
αδιαφορώντας για τις αντοχές της..

Είμαι δυνατός..σηκώνω το κεφάλι υψώνω το ανάστημα μου,
ντύνομαι.. χαμογελώ στο είδωλο μου στον καθρέφτη,
και βγαίνω.. Φορώντας το τέλειο χαμόγελο μου..ξεγελώ ακόμα και μένα..
Είσαι μια χαρά μου λες.....ούτε καν εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις;;
Εσύ που ξέρεις;; Η απόγνωση φαίνετε στα μάτια μου..
αλλά δεν μπήκες καν στον κόπο να κοιτάξεις
σε βολεύει η ευτυχία της βιτρίνας μου

Δεν νιώθεις ένοχη;;; όχι ..φυσικά και όχι εσύ δεν φταις..
Δικό μου είναι το λάθος και αυτό όπως και όλα τα άλλα..
Είσαι μια χαρά μου λες ναι είμαι..γιατί μοιάζω με την θάλασσα..
Που άλλοτε ήρεμη και γαλήνια κρύβει την θλίψη στου ονείρου της 
Τον κόσμο..και άλλοτε..φουρτουνιασμένη και αγριεμένη..

Ξεσπά διεκδικώντας μια θέση έστω και μικρή..στο όνειρο της ζωής..
Μέχρι λοιπόν οι θάλασσες των ματιών σου μου δώσουν λόγο
για να είμαι στ' αλήθεια μια χαρά.. μέχρι τότε
εγώ θα είμαι η δική σου θάλασσα ..

Της γαλήνης και της φουρτουνιασμένης σου ζωής...

Μια βραδιά κάτω από τ'αστέρια

Μια βραδιά κάτω από τ'αστέρια ... σε μια παραλία που την αγκαλιάζει..
Κάθησε μόνη, αναπολώντας στιγμές που της λείπουν,ένα δάκρυ κύλησε
Και χάθηκε παίρνοντας μαζί του ότι πιο πολύτιμο.. την ίδια την ψυχή της ...
Της είπαν πως έπρεπε να είναι δυνατή ...;και αυτό προσπαθούσε να είναι ...
Αφήνοντας πίσω τον εαυτό της ...
Κοιτούσε το είδωλο της στον καθρέφτη και μονολογούσε ...είμαι δυνατή..θα τα καταφέρω..αγνοώντας πεισματικά τα δάκρυα, που δεν μπορούσε να ελέγξει
καμία δύναμη..
<Θυμάμαι> ...ψέλλισε η καρδιά της ...
<Ξέχνα> ... της υπαγόρευσε η λογική της..δεν σου επιτρέπεται ούτε καν αυτό..
Όταν εσύ θυμάσαι ...ο νους τρέχει πίσω,σε λάθη που πονάνε ... και τότε δεν μπορείς να μ'ακούσεις ... κι εγώ θέλω να σε σώσω.. εσένα.. ή.. ότι απέμεινε από σένα ...
Μην αφήσεις εσένα στη σκιά κανενός ...
Μα η καρδιά της πάντα θα θυμάται ... τα φιλιά, τα χαμόγελα, τα πειράγματα,
Την αγκαλιά, τη μορφή του ... και πιο πίσω ... τον πόνο ... το δάκρυ ...
Και μπορεί να ξεχάσει τα πάντα ... εκτός απ'την μορφή του ...
Ξέρει ... μα αυτό δεν την εμποδίζει να τον αγαπάει ...
Αυτό είναι δύναμη ...
Είναι δυνατή τελικά ...επέλεξε να τον κρατήσει στην καρδιά της ... 
αφήνοντας τον πίσω ...όσο κι αν πονάει ...

Κάποιοι ... θα έλεγαν πως είναι θύμα ....

Εγώ λέω ... πως έχεις ψυχή ...

Αφιερωμένο.......Για σένα ...... Ξέρεις εσύ ......

Μη φύγεις ποτέ απ'τα όνειρα μου ...

Δώδεκα και μισή το βράδυ, ο ήχος του κουδουνιού 
εκκωφαντικός στη σιωπή της νύχτας ... 
Ανοίγω δειλά την πόρτα και το βλέμμα μου 
πέφτει στην ανθοδέσμη που αφημένη προσεκτικά 
στη πόρτα μπροστά περιμένει τον παραλήπτη της!! 

Κίτρινα τριαντάφυλλα δεμένα αρμονικά με λευκά, 
δημιουργούν μια υπέροχη σύνθεση ... 
Η καρτούλα που το συνοδεύει ...; Άγγιγμα ψυχής !!!! 
«Κίτρινα γιατί είναι το χρώμα που μου αρέσει ... 
Λευκά γιατί μοιάζουν με την ψυχή σου ... 
Όμορφα και αγνά ... 

Σ'ευχαριστώ για ότι η παρουσία σου με έκανε να ζήσω!! 
Σ'ευχαριστώ που υπάρχεις κι έχω λόγο να ονειρεύομαι!! 
Απόψε τα όνειρα σου ας ενωθούν με τα δικά μου 
και ας δώσουμε ζωή σ'εκείνο το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ 
που τότε δεν τηρήσαμε ... Σ'αγαπάω!!» 
Λόγια που φωτίζουν τις εικόνες της ψυχής μου ... 

Η αγάπη μου απάντηση σε πράξεις 
και τα γιατί που με στοιχειώνουν ... 
Εγώ σ'ευχαριστώ που έγινες ελπίδα 
στο ψεύτικο χαμόγελο μου.. 
Σ'ευχαριστώ που ξεπρόβαλλες σαν ουράνιο τόξο 
στον ουρανό μου κι έδιωξες μακριά τα σύννεφα 
που μαύριζαν την ψυχή μου ... 

Μη φύγεις ποτέ απ'τα όνειρα μου ... 
Να είσαι πάντα εδώ να στολίζεις το είναι μου 
Με την μαγεία της αλήθειας σου!! 
Όπως τότε που σου είπα αγάπησε με 
Κι εσύ διέλυσες την σιωπή με πράξεις 
Που φώναζαν ....Σ'αγαπάω!!!

Αν μπορείς ....

Είναι φορές που μιλάς και δεν ακούγεσαι .... 
Δεν είναι γιατί δεν έχει δύναμη η φωνή σου ... 
Ούτε γιατί είναι αδύναμα τα θέλω σου ... 
Είναι γιατί ...;. Κανείς δεν νοιάζεται ... 
Για όσα λες και όσα θέλεις ... 
Και είναι πιο εύκολο να μην σε ακούν ... 
Από το να σου πουν τα ψέματα που ζητάς ... 
Και τότε εσύ τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις;;; 
Να μαζέψεις όσα σκόρπισες .... 
Να σκορπίσεις όσα ένιωσες ... 
Να κρατήσεις ένα χαμόγελο.. 
Από εκείνα που σου χάρισε ... 
Να αφήσεις στα χέρια της ... 
Την δανεική ελπίδα ... 
Και απλά να φύγεις ... 
Να εξαφανιστείς .... 

Αν μπορείς ....

H ανάγκη μου να γράψω

Ίσως , η ανάγκη μου να γράψω ό,τι τόσο καιρό κρατώ μες στα στενά δρομάκια του μυαλού μου , ίσως πάλι το χθεσινό βράδυ ... Δύσκολο βράδυ . Ο πόνος ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα ξαφνικά και πριν προλάβω να του πω ό,τι δεν ήμουν εκεί μπήκε μέσα απότομα και έφερε βροχή στα μάτια μου και μια φωνή , την δική μου φωνή , να μου λέει σκουπίζοντας με τα τρεμάμενα δάχτυλά μου το δάκρυ που κύλαγε αργά στο παγωμένο δέρμα μου : " 'Έλα , ηρέμησε ... Τι , μου έπαθες τώρα ; Έλα , άσε τις μαλακίες και γέλα όπως τόσο καιρό κάνεις και κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα ... Έλα , πάρε τα 'πάνω σου ... " .

Δεν ξέρω πως άφησα τον εαυτό μου χθες να τρέξει πίσω με τόσο μεγάλη ταχύτητα που όσο κι αν έτρεχα ξωπίσω της φωνάζοντας να γυρίσει στο τώρα μου , εκείνη δεν μ΄άκουγε καν κι ολοένα απομακρυνόταν από ΄μένα αφήνοντας πίσω ένα παράξενο άρωμα , κάτι που θύμιζε παλιό ... κάτι , που θύμιζε εσένα ...

Εσένα , όταν σχολούσες από την δουλειά κι εγώ σε ένιωθα να ανεβαίνεις τις σκάλες και σήκωνα το σώμα μου από τον καναπέ , ανοίγοντας την πόρτα και πέφτοντας με δύναμη στην αγκαλιά σου φωνάζοντας : " Ψυχούλα μου ! " κι ακούγοντας την δική σου φωνή να συμπληρώνει : " Αγάπη μου ! " .

Μα ευτυχώς , δίχως να γνωρίζω το πώς , κατάφερα και έδιωξα τον πόνο μακριά μου βάζοντας ένα μαξιλάρι δίπλα μου στην μοναξιά μου να αισθάνομαι άνετα όπως παλιά που κούρνιαζες μέσα στην αγκαλιά μου . Το συνήθισα βλέπεις το μαξιλάρι. 

Προκόπης....

Περασμένα μεσάνυχτα

Περασμένα μεσάνυχτα λοιπόν κι εγώ βρίσκομαι γι΄ άλλη μια φορά μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή να αφήνω σκέψεις ... Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ο ήχος από το " Αντίο " μου κάνουν συντροφιά κι αυτό το βράδυ .

Πάνε μόλις λίγες ημέρες από εκείνο το βράδυ που μιλούσα για εσένα ή καλύτερα για εμάς σε κάποιο άτομο ... Θα ΄ταν τέτοια ώρα περίπου αν θυμάμαι καλά . Ίσως λίγο νωρίτερα , ίσως λίγο αργότερα ... Άλλο ένα βράδυ που πέρασε με το κρασί να κυλά στις φλέβες μου και τα χείλη μου να υφαίνουν λέξεις γεμάτες πόνο ενώ το μυαλό γέμιζε από εικόνες εμάς των δυό μαζί ... Με ρώτησαν για εσένα κι εγώ άρχισα να μιλώ ... Θυμάμαι , να λέω " 

Ξέρω , πώς όσος καιρός κι αν περάσει , ακόμη κι αν περάσουν χρόνια ολόκληρα εκείνη θα ψάξει να με βρεί , να μου μιλήσει ... Δεν ξέρω , τον τρόπο που θα το κάνει , μα , θα το κάνει και ξέρω πώς αν δεν το ΄χει κάνει κάνει ακόμη είναι λόγω των οικογενειών μας ίσως αλλά και γιατί μας είναι δύσκολο ... αφάνταστα , τρομαχτικά δύσκολο ... " .

Προκόπης.

Θέλω , να είσαι χαρούμενη

Θέλω , να είσαι χαρούμενη κι ας μη μοιράζεσαι την χαρά σου μαζί μου ... Θέλω , να γελάς ... Να ζείς την κάθε στιγμή της καθημερινότητάς σου λες και πρόκειται να είναι η τελευταία ... 

Και , να με σκέφτεσαι που και που εκεί τα βράδια της μοναξιάς σου ή τα πρωινά που θα ξυπνάς και το μαξιλάρι θα είναι άδειο από εμένα ... Το καλοκαίρι , πέρασα από το σπίτι σου ... Πέρασα από εκείνη την μεγάλη ευθεία που περνούσαμε μαζί με το αμάξι ... Την τελευταία φορά σου είπα πως ένοιωθα λες και δεν θα περνούσα από ΄πάνω της ποτέ ξανά κι εσύ μου είπες πως θα την περάσω πολλές φορές ακόμη ... 

Και την πέρασα δυο φορές ... μα δίχως εσένα ... Μακάρι , να με έβγαζες ψεύτη κάποτε ... Μακάρι , τα όνειρα που κάναμε μαζί να γίνουν κάποτε μια μικρή - μεγάλη αλήθεια σε εκείνο το σπίτι που λέγετε γραφείο μου ... Σε εκείνο το μικρό σπιτάκι να μείνει μια αγάπη μεγάλη σαν και την δική μας γιατί είναι μεγάλη παραδέξου το όσο κι αν πονάει ... 

Είδες ; Ακόμη , ελπίζω κι ας είπα στο Άγγελο πως πέθανες για εμένα ... Λένε , πως υπάρχει ζωή μετά θάνατον ... Ελπίζω , λοιπόν πως εάν δεν είναι σ΄ αυτή θα είναι σε εκείνη ... Θα είναι σε εκείνη η φορά που θα έρθεις να με ρωτήσεις σε ένα κατάστρωμα ενός πλοίου αν κρυώνω κι εγώ αυτή τη φορά δεν θα σου πω απλά ένα " ναι " μα θα σου ζητήσω να με ζεστάνεις γιατί πέρασε καιρός και κρύωσα μακριά σου ... 

Καλά να περνάς και συ και η οικογένεια σου ... Ξέρεις, πως οι φωτογραφίες σου θα υπάρχουν πάντα στην καρδιά μου ,και σου λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ που υπήρξες στην ζωή μου ...

Προκόπης.

Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι

Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι τώρα που δεν σε κρατώ ; Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι να σε έχω μέσα μου και να μη σε έχω δίπλα μου ; Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι σχεδόν ένα χρόνο να προσπαθώ να σε ξεριζώσω από μέσα μου και να πονάω που το κάνω κι εσύ να έρχεσαι έτσι ξαφνικά κι απρόσκλητα όπως πάντα και να μου λές με τον τρόπο σου πως είσαι ακόμη εδώ ... ; 

Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι ένα χρόνο να με κρατάει στη ζωή μια ελπίδα κι εσύ να μου λές πως δεν ελπίζω ;;; Απόψε , θέλω να σου πώ όλη μου την αλήθεια ... Μα , δεν θα το κάνω ... Όχι , απόψε ... 

Θα το κάνω την επόμενη φορά που θα νοιώσω πως θέλω να γράψω ... να αδειάσω ... και θα είναι εκείνη η τελευταία μου ... Θα είναι η τελευταία φορά που θα αδειάσω γιατί δεν είναι δίκαιο να ξέρεις και να μη ξέρω ...

Γιατί , πονάει η αλήθεια για να την πώ τόσο εύκολα ... πονάει όπως και τούτος ο χρόνος μακριά σου ...

Προκόπης...

Έλα στην σκέψη μου ξανά

Έλα στην σκέψη μου ξανά 
Σαν ένα δώρο της καρδιάς 
Μείνε εκεί παντοτινά 
Να μην φοβάμαι άλλο πια

 
Να θυμηθώ τα όνειρα 
Που κάναμε μαζί 
Την μέρα που μου έλεγες 
Σ' αγαπώ πολύ.

 
Την νύχτα που καθόμασταν 
Κοιτώντας το φεγγάρι 
Και έλεγες παντοτινά μαζί 
Κανείς δεν θα σε πάρει....

Ποτέ στη ζωή μου

Ποτέ στη ζωή μου, δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να αγαπήσω τόσο πολύ έναν άνθρωπο. Δεν ήταν η πρώτη ματιά, αλλά ένα εκατομμύριο μικρές λεπτομέρειες, που έκαναν το κάθε δευτερόλεπτο μαζί σου ξεχωριστό.
Πολλές φορές γελάσαμε, κλάψαμε, θυμώσαμε, αλλάξαμε. Από τότε που η αγάπη μας δυνάμωσε και δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο αλλά κάτι το διαφορετικό, κάτι το αλλιώτικο. Σου προσέφερα απλόχερα την αγάπη μου, μοιράστηκα μαζί σου, τις σκέψεις μου και τα προβλήματα μου και δε δίστασα να σου εκφράσω τα συναισθήματα μου.

Εσύ, τους έδωσες αξία και μου έδειξες πόσο ωραία μπορεί να είναι η ζωή. Περάσαμε από πολλές δοκιμασίες και στεναχώριες όμως η αγάπη μας άντεξε! Μαζί σου έμαθα να εκτιμώ αυτό που έχω.

Τώρα πια ξέρω, μια αγκαλιά κι ένα χαμόγελο, είναι αρκετά να με κάνουν να νιώσω υπέροχα, μοναδικά!

Κι αν οι καιροί έχουν αλλάξει ,αφου έφυγες μακρυά μου , θα μας μείνουν οι αναμνήσεις. Σε αγαπώ με όλη την έννοια της λέξης. Σε έχω ανάγκη. Πραγματικά σε χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ. Σε παρακαλώ μην αργήσεις και με αφήσεις να περιμένω πολύ......

Σ΄αγαπώ έτσι όπως είσαι

Σου γράφω αυτό το γράμμα στο πάτωμα, για να μπορώ να βλέπω γύρω μου όλα τα δικά μας πράγματα που σε φέρνουν νοσταλγικά, ρομαντικά, αισθησιακά στο μυαλό μου. Στο μυαλό μπαινοβγαίνουν σκέψεις και αναμνήσεις, όνειρα, όνειρα που έκανα μικρός και μαζί σου τα νιώθω για πρώτη φορά. Νιώθω ότι αυτό που κάποτε ήταν για μένα φαντασία απλησίαστη, αυτό που σαν μικρό παιδί έμοιαζε αδύνατο, αυτό που θα με έκανε να νιώσω ότι όλος ο κόσμος είναι δικός μου.τότε δεν ήξερα πως λεγόταν, ήξερα απλά ότι υπήρχε. Και δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τον έρωτα, τον απόλυτο έρωτα. Εσύ μου πρωτοέμαθες τι σημαίνει, εσύ μου έδειξες τον δρόμο για να καταφέρω να τον βρω.

Από τη πρώτη στιγμή που σε είδα, ακόμα έχω στο μυαλό μου το πρώτο βλέμμα, τότε που νόμιζα ότι κάπου σε είχα ξαναδεί(τώρα κατάλαβα που, στα όνειρα μου) έως το τελευταίο μας φιλί.πάντα σε αγαπούσα. Ποτέ δεν έχω πάψει να σε αγαπάω.

Σου γράφω αυτό το γράμμα και ήδη έχω βουρκώσει. Μπροστά στο τζάκι θυμάμαι «εκείνη» τη φορά που κάναμε έρωτα. Τότε που είχα βάλει τα κλάματα, ενώ εσύ αγκάλιαζες με πάθος στο κορμί μου. Τότε που κατάλαβα ότι όλα όσα αισθανόμουν δεν ήταν ενθουσιασμός. Ήταν η ζεστασιά σου μέσα στην καρδιά μου, ήταν το κορμί σου που γινόταν ένα με το δικό μου. Ήταν η απόλυτη ευτυχία, έτσι όπως λίγοι άνθρωποι στη γη έχουν την τύχη να τη ζουν. Και όταν είμαι μαζί σου, αισθάνομαι ότι ανήκω σε αυτούς τους λίγους. Με κάνεις να αισθάνομαι μοναδικός, σαν το ηλιοβασίλεμα που χαζεύαμε αγκαλιά στη βεράντα σου, όταν ερχόταν το ξημέρωμα και δεν νυστάζαμε, γιατί θέλαμε να ζήσουμε όλη τη στιγμή.

Σ΄αγαπώ γι' αυτό που είσαι, σε αγαπώ γι' αυτό που είμαι εγώ όταν είμαι μαζί σου, σ' αγαπώ γιατί μέσα από εσένα ανακάλυψα εμένα. Σ΄αγαπώ έτσι όπως είσαι............

Η ζωη εχει πικρη γευση

Το να γραφω αυτα που νιωθω ειναι για μενα ταξιδι..Το ταξιδι ομως της επιστροφης η μηπως της φυγης??? Τα συναισθηματα μου χανουν την εννοια τους οταν γινονται λεξεις... Η μεταφραση χανει. Και η αληθεια ειναι οτι ποτε δεν ημουν ιδιαιτερα καλος στα λογια,τωρα ομως περισσοτερο.. Απλα μεγαλωνουν οι αμφιβολιες μου,γεννιουνται νεα ερωτηματικα και δε θελω αλλα. Ηδη ειναι πολλα. Θελω καθαρα πραγματα. Ξεκαθαρα. Ποιος ειμαι? Ουτε εγω ξερω. Τι με χαλαει? Ουτε εγω ξερω.
Αληθεια,ποιος και τι ειμαι??? Που χαθηκε ο εαυτος μου και ποτε???Αυτες οι ψυχρες λεξεις δεν μπορουν ν'αποτυπωσουν το μεσα μου. Κι οσο δε μπορω να τα βγαλω σωστα απο μεσα μου τοσο πιο πολυ νιωθω να χανομαι. Ποτε θα μαθω να μην τρεχω μακρια??? Να μην υποτασσομαι??? Δεν ειμαι πια παιδι. Αλλα ακομη και να 'μαι θα πρεπει επιτελους να μαθω να παιζω και με αλλους. Αν και μονον αν εγω επιδιωκω αυτο που ειμαι.. Αλλα αληθεια πως γινεται να επιδιωκω κατι που σιχαινομαι τοσο πολυ??? Αυτο φοβαμαι. Και να μη χασω το μυαλο μου. Αλλα οσο παει ολο και χανομαι πιο πολυ. Μπορω να πω πως παραλογιζομαι. Ισως γι'αλλη μια φορα να φοβαμαι υπερβολικα. Γι'αλλη μια φορα ν'αφηνω τις σκεψεις μου να με καταβαλουν.
Ισως φταιω κι εγω που δεν ειδα τοτε την πλανη. Που μπορεσα να πιστεψω πως εχω κι εγω το δικαιωμα να κανω κατι τετοιο. Αλλα ηρθε η μοιρα και μου δειξε απλα τη θεση μου. Μια θεση που εγω ειχα ξεχασει. Το ειχα ξεχασει κι αυτο ηταν η τιμωρια μου. Ετσι κι αλλιως ομως δεν μου αντιστοιχει κατι περισσοτερο. Δεν μου αξιζει γιατι εγω ημουν αυτος που προτιμησα ν α κρυφτω και να κρυψω την αληθεια. Γιατι αρνηθηκα να την κοιταξω καταματα κι επειτα να την πω. Κι εχασα. Εκατσα να περιμενω αυτο που ηξερα πως θα ερχοτα,μα δε θελησα ποτε να το αντιμετωπισω ουσιαστικα. Δε θελησα να δω ποσο δειλος ημουν τελικα μπροστα στην αληθεια. Προτιμησα να ξεχαστω παρα να αναδιοργανωθω.

Τωρα τα πραγματα θα ηταν διαφορετικα. Τουλαχιστον δεν θα χα τετοιο βαρος πανω μου. Οχι,δεν ηθελα να το μοιρασω στα δυο..απλα να απαλυνω την "αμαρτια". Να ξερω πως θα ταν διπλα μου. Μακαρι να ηξερε την αληθεια,μακαρι...

Ναι! Η ζωη εχει πικρη γευση...Επρεπε να το ηξερα ως τωρα...

Η ζωη ειναι ολο επιλογες.

Η ζωη ειναι ολο επιλογες.
 

Δεν υπαρχει σωστο και λαθος φτανει να ξερεις οτι το παρελθον χτιζει το μελλον.
Μια σπιθα κανει φλογες και μια σταγονα βροχη.
Μια μονο επιλογη αλλαζει ολη την πορεια της ζωης μας.
Και σιγουρα δεν υπαρχει πεπρωμενο οσο εμεις παιρνουμε αποσπασματα απο το τραγουδι της ζωης.
Πεπρωμενο σημαινει απραξια στις αποφασεις.
Ο δρομος μου εισαι εσυ,σωστος η λαθος,πυρκαγια η πλημμυρα.
Εγω σε ψαχνω στα τραγουδια μου.
Σ'αυτα που βαζουμε στο δισκο της ζωης για να γινουμε σταρ της αγαπης.
Μαζι αλλα και χωρια θ'αγαπιομαστε για παντα......

...γινεται ν'αγαπας χωρις να εξαρτασαι ???...
...γινεται ν'αγαπας χωρις να τρεμεις να μη χασεις ???...
...γινεται ν'αγαπας χωρις να λαχταρας να σ'αγαπαει κι ο αλλος ???...

Ξέρεις γιατί σ'αγαπάω?

Ξέρεις γιατί σ'αγαπάω?
 
Για την καλοσύνη στα μάτια σου και τη ζεστασιά στη φωνή σου...
Για την ειλικρίνεια των λέξεών σου και τη σιωπή του χαμόγελού σου...
Για όλα εκείνα που ταιριάζουμε και για όλα αυτά που είμαστε διαφορετικοί...
Για την κατανόηση και την καρδιά σου...
Για την απλότητα του αγγίγματος σου και τη δύναμη της υπόσχεσής σου...
Για το χιούμορ και την αποφασιστικότητά σου...
Γιατί είσαι ο μοναδικός άνθρωπος σ'αυτόν τον κόσμο με τον οποίο θελω
να περάσω τη ζωή μου!!! τις λύπες μου, τις επιτυχίες μου και τα όνειρά μου!!!

Σ'αγαπώ για χίλιους άλλους λόγους!

Ο πιό σημαντικός όμως απ'όλους είναι γιατί: απλά γιατί είσαι ΕΣΥ!!!

Όνειρα ξενιτεμένα...

Δεν θα χαθώ, θα σου μιλώ,
Μέσα από τις ώρες της σιωπής,
μέσα από την θλίψη της ψυχής
μέσα από όνειρα θολά
από χάδια πια παλιά ...

Ποτέ δεν θα χαθούμε,
σε στιγμές του παρελθόντος θα ζούμε.
Στιγμές που το χάδι γινόταν φωτιά
και στο σώμα μας κυλούσε, έκαιγε,
μας έπαιρνε μακριά.
Σε μονοπάτια που μόνο ο έρωτας γνωρίζει
και με αγάπη τις ψυχές γεμίζει.
Σε βράδια που τα κορμιά μας ήταν ένα
και τα φιλιά μας παθιασμένα.
Σε νύχτες που η ανάσα μας ακουγότανε βαριά
και η αγκαλιά σου με έστελνε μίλια μακριά.

Σε χίλιες στιγμές θα ζω,
από αυτές θα σου μιλώ ...
Από τα χάδια τα φθαρμένα,
από όνειρα πια ξενιτεμένα.

Χωρίς Αγάπη θα χαθείς

Βλέμματα καρφωμένα στην ζωή σου 
Κρίνουν θέλουν την ψυχή σου 
Σε σκοτώνουν σε απειλούν 
Για το μέλλον σου δεν ρωτούν

Άλλοι παίρνουν αποφάσεις 
Κι η ζωή σου αλλάζει φάσεις 
Μπαίνεις, βγαίνεις και ρωτάς 
Που είναι ο εαυτός μου να τον βρω; 

Αυτοί κρατάνε τα σχοινιά σου 
Και μαχαιρώνουν την καρδιά σου 
Άλλοι ελέγχουν την ζωή σου 
Την θαμμένη παιδική ψυχή σου

Άγνωστοι στο έργο σου πρωταγωνιστούν 
Τα ηνία του εαυτού σου τα κρατούν

Κομπάρσα στην δική σου την ζωή 
Αναζητάς τρόπους διαφυγής...

Χωρίς Αγάπη θα χαθείς....

Αφιερωμένο ....

Όλα υποκρισίες

Έφυγες και εσύ σαν άνεμος, σαν περαστικός αγέρας, σαν μια βροχή στα ξαφνικά, σαν έρωτας στο ψέμα... Και η φυγή με σκότωσε, με έκανε κομμάτια, σαν τότε που χανόμουνα μες τα γλυκά σου μάτια... 

Μα τον χρόνο πίσω δεν γυρνάς, βλέπεις το παρόν σου, μ' άφησες πίσω και νικάς το άσχημο παρελθόν σου... Κάθε στιγμή που πέρναγε την έβλεπες σαν ψέμα, ποτέ σου δεν κατάλαβες τι ένιωθα για εσένα...

Ποτέ σου δεν μ' άφησες να ζήσω εγώ κοντά σου και μόνο μια στιγμή να κλέψω τα όνειρα σου. Μια τρέλα η αγάπη μου που έφτανε για δυο, και μέσα σε μια νύχτα την έκανες κομμάτια... 

Την πέταξες σαν να 'τανε σκουπίδι, σαν ένα λάθος της στιγμής, σαν ψέμα στο σανίδι. 

Μα θέατρο δεν έπαιζα, σ' ήθελα κοντά μου, μα το μαχαίρι στην καρδιά, έδιωξε τα όνειρα μου... Το μόνο που κατάφερες ήταν να με πληγώσεις και μια αγάπη δυνατή σε ερείπια να τελειώσεις...

Και για φινάλε όμορφο χωρίς ευαισθησίες,

"ποτέ σου δεν μ' αγάπησες, όλα υποκρισίες."

Έψαξα μέσα μου βαθιά

Άλλη μια νύχτα στο ταξίδι των αναμνήσεων και τα θέλω μου αυτή την φορά πιο προσιτά, πιο λίγα, πιο εύκολα...

Η ζωή μου , 'συναισθηματικά' έντονη... και τώρα κουρασμένος από ερωτικά μπερδέματα θέλω να βρω και πάλι τον εαυτό μου.... 

Αυτόν που έχασα στις σχέσεις που έδινα ότι είχα, στις σχέσεις που με πλήγωσαν, σ' αυτές που η μόνη εικόνα που έμεινε ήταν μια πόρτα να κλείνει, σ' εκείνες που μου έκλεψαν τα όνειρα και μπροστά μου τα ποδοπάτησαν λες και δεν ήτανε τίποτα. Μα πιο πολύ σ' εκείνες που με καταπίεσαν, με βίασαν, με χτύπησαν...συναισθηματικά... 

Θέλω να χτίσω και πάλι τα όνειρα μου, με χρώμα να ζωγραφίσω την χαρά μου. Πίσω μου ν' αφήσω τις σχέσεις της 'στιγμής', σχέσεις που έδινα όσα είχα, όσα μπορούσα αλλά ποτέ γι' ένα ευχαριστώ δεν αρκούσαν... Πολλές φόρες η ειλικρίνεια μου τους πονούσε, τους τρυπούσε και για όσα έλεγα, τίποτα δεν τους αρκούσε...

Η αγάπη μου για σένα μ' άφησε στάσιμο για χρόνια και οι σχέσεις μου έφευγαν σαν τα πουλιά...Δεν μετάνιωσα, στ' αλήθεια... Η καρδιά μου έμαθε να αγαπά σαν στα παραμύθια... 

Τώρα άλλη μια αρχή θα κάνω... Εσένα μοναχά στην ζωή μου θ' αφήσω και ήρεμα θα ζήσω... Δεν θα κάνω σχέσεις περαστικές, ψεύτικες, ύπουλες, μικρές...

Θα ζήσω μ' εσένα στην καρδιά μου, με το χαμόγελο σου συντροφιά μου...

Έψαξα μέσα μου βαθιά κι είδα μονάχα ερημιά...

Έστω και αν είσαι ΑΠΩΝ

Δεν έχω να πω πολλά απλά νιώθω την ανάγκη να μιλήσω... 

Τις τελευταίες ώρες δεν νιώθω και πολύ καλά... Αλήθεια... 

Ο κόσμος μου καταρρέει ή μάλλον έχει ήδη καταρρεύσει ... Σήμερα είδα ανθρώπους που θεωρούσα σημαντικούς για μένα να με απογοητεύουν... Να μου γυρνούν την πλάτη για ακόμη μια φορά ... Αλλά αυτή η φορά θα είναι και η τελευταία ... 

Δεν μπορώ να συγχωρώ ανθρώπους που δεν αξίζουν την συγχώρεση μου... 

Τώρα απλά τους έχω διαγράψει απ' την ζωή μου κι αυτό ίσως είναι και το καλύτερο...

Απόψε, μετά απ' όλα αυτά σ' έχω ανάγκη ... Έχω ανάγκη να σ' ακούσω, να σου μιλήσω, να σε δω... Είσαι η μόνη με την όποια θέλω να μιλήσω, η μόνη που μπορεί να με κάνει να ξεχάσω και να ξεχαστώ... Δεν σε νιώθω κοντά μου όμως και αυτό με φοβίζει... Δεν ανταποκρίνεσαι πια στα σ' αγαπώ μου και κάθε φορά τρέμω ... Είσαι εδώ αλλά απών ... Τα σ' αγαπώ σου πιο απών και απ' το απών ...

Λόγια δίχως νόημα ... Λόγια χαμένα ... Δεν ξέρω τι πληκτρολογώ ... Όλα πάνε από μόνα τους, όλα κυλάνε κάπως διαφορετικά .... 

Θέλω να προσπαθήσω να κοιμηθώ... Έχει μέρες που δεν μπορώ να κοιμηθώ ήρεμα, καλά... Θέλω να κοιμηθώ και αύριο όταν ξυπνήσω να είναι όλα καλά 

Όλα καλά έστω μαζί σου... Δεν αντέχω και την δική σου απουσία ... Σε θέλω εδώ ... 

Σ' αγαπώ κι αυτό τίποτα δεν θα το αλλάξει...

Να προσέχεις.... Σε χρειάζομαι...

 

Έστω και αν είσαι ΑΠΩΝ ...........