Μέρα με τη μέρα…πεθαίνω. Νοιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Το τίποτα σφίγγει τον κλοιό του γύρω από μένα. Όλα κινούνται, όλα προχωράνε και εγώ βρίσκομαι στο ίδιο σημείο με βλέμμα απλανές, χωρίς ελπίδα. Πώς γίνεται να τα έχεις όλα? Πώς γίνεται να έχεις όσα θέλεις και να σου γλιστράνε μέσα από τα χέρια σου? Πώς γίνεται να ξεχάσεις? Πώς γίνεται να αφήσεις ότι αγάπησες πιο πολύ, να χαθεί? Πώς γίνεται να ξεριζώσεις την καρδιά σου και να περιμένεις πως όλα θα πάνε καλύτερα? Πως γίνεται να συγχωρέσεις κάτι τέτοιο? Πώς γίνεται να συγχωρεθείς?
Χριστέ μου, σε αγαπώ. Δίνω τη ζωή μου για σένα. Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω πολύ πιο απλά και μικρά πράγματα. Πεθαίνω για σένα. Αρκεί να ξέρω ότι θα σε ξαναδώ. Θα σε αγγίξω ξανά. Θα ακούσω τη φωνή σου ξανά. Θα νοιώσω τη μυρωδιά σου ξανά. Θα σε έχω ξανά δίπλα μου να κάνουμε όλα αυτά τα μικρά και χαζά πραγματάκια, που όμως ήταν τόσο σημαντικά.
Έχω ανάγκη να πάρω ανάσα, αλλά βλέπω την επιφάνεια να απομακρύνεται δραματικά και εγώ να βυθίζομαι όλο και περισσότερο σε μια επιφανειακή, τρόπον τινά, ζωή. Αγάπη μου, τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρωτοαριθμήσω. Μου λείπουν τόσα πολλά πράγματα. Μου λείπει κάθε αντίδραση σου, κάθε οπτική γωνία σου, κάθε άποψη σου, κάθε ανάσα σου. Πολλά πράγματα για σένα τα πρωτοείδα πρόσφατα και μα το Θεό, ένοιωσα σαν μικρό παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο.
Ήθελα να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου, τόσο σφιχτά, για να μη σε χάσω ποτέ, μέχρις ότου οι σάρκες μας να ενωθούν για να μπορώ να σε έχω μαζί μου και μέσα μου για πάντα. Μακάρι να ήσουν εδώ. Μακάρι να ήμουν εγώ εκεί. Τι να κάνω για να ξανακερδίσω την αγάπη σου? Για να με αγαπήσεις ξανά? Για να μου δείξεις έστω ένα σημάδι, πως θέλεις?
Θεέ μου, βοήθησε με. Δώσε μου τη δύναμη να μην χάσω ότι αγαπώ. Να μπορέσω να ξαναδώ αυτά τα μάτια, να είναι φωτεινά, και να καθρεφτίζεται μέσα σε αυτά, όχι ο πόνος αλλά το πρόσωπο μου. Δώσε μου πίσω τον Αγγελο μου, αυτήν που με αγάπησε και την αγαπώ. Θεέ μου, συγχώρεσε με και πες της πως την αγαπώ και θα την αγαπώ μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.
Χριστέ μου, σε αγαπώ. Δίνω τη ζωή μου για σένα. Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω πολύ πιο απλά και μικρά πράγματα. Πεθαίνω για σένα. Αρκεί να ξέρω ότι θα σε ξαναδώ. Θα σε αγγίξω ξανά. Θα ακούσω τη φωνή σου ξανά. Θα νοιώσω τη μυρωδιά σου ξανά. Θα σε έχω ξανά δίπλα μου να κάνουμε όλα αυτά τα μικρά και χαζά πραγματάκια, που όμως ήταν τόσο σημαντικά.
Έχω ανάγκη να πάρω ανάσα, αλλά βλέπω την επιφάνεια να απομακρύνεται δραματικά και εγώ να βυθίζομαι όλο και περισσότερο σε μια επιφανειακή, τρόπον τινά, ζωή. Αγάπη μου, τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρωτοαριθμήσω. Μου λείπουν τόσα πολλά πράγματα. Μου λείπει κάθε αντίδραση σου, κάθε οπτική γωνία σου, κάθε άποψη σου, κάθε ανάσα σου. Πολλά πράγματα για σένα τα πρωτοείδα πρόσφατα και μα το Θεό, ένοιωσα σαν μικρό παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο.
Ήθελα να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου, τόσο σφιχτά, για να μη σε χάσω ποτέ, μέχρις ότου οι σάρκες μας να ενωθούν για να μπορώ να σε έχω μαζί μου και μέσα μου για πάντα. Μακάρι να ήσουν εδώ. Μακάρι να ήμουν εγώ εκεί. Τι να κάνω για να ξανακερδίσω την αγάπη σου? Για να με αγαπήσεις ξανά? Για να μου δείξεις έστω ένα σημάδι, πως θέλεις?
Θεέ μου, βοήθησε με. Δώσε μου τη δύναμη να μην χάσω ότι αγαπώ. Να μπορέσω να ξαναδώ αυτά τα μάτια, να είναι φωτεινά, και να καθρεφτίζεται μέσα σε αυτά, όχι ο πόνος αλλά το πρόσωπο μου. Δώσε μου πίσω τον Αγγελο μου, αυτήν που με αγάπησε και την αγαπώ. Θεέ μου, συγχώρεσε με και πες της πως την αγαπώ και θα την αγαπώ μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.
Πες της το εσύ, γιατί εμένα δεν με ακούει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου