Σαν φωτίζουν τ’ άστρα τις καρδιές των ερωτευμένων, τις ξεβαμμένες ελπίδες τους και τα λιβάδια των ονείρων τους, μια ψυχή, αποκοιμημένη απ’ τις κραυγές τις Μοναξιάς και της θλίψης, σιγοψιθυρίζει το σκοπό της αγάπης… Όταν τ’ αστέρια θα δένονται στο άρμα του ήλιου, όταν η φύση θα θρηνεί τα πλάσματα που την αρνήθηκαν, όταν τα φώτα της πόλης θα τρυπούν τα μάτια των ονείρων μας, δε θα υπάρχουν άνθρωποι σε τούτο τον κόσμο… Δεν θα υπάρχουν στόματα να ψάχνουν το ταίρι τους, δεν θα υπάρχουν χέρια να αγγίζουν τον έρωτα! Σκληρές, άδικες, ψυχρές μηχανές θα γίνουν οι άνθρωποι… Τυφλά, μαύρα σημάδια θα γίνουν τα μάτια… Παγωμένα, απάνθρωπα όπλα θα γίνουν τα χέρια… Η αγάπη, μια μακρινή ανάμνηση… Δε θα υπάρξει κόσμος χωρίς εμάς! Δεν ζει ο άνθρωπος χωρίς αγάπη! Δεν υπάρχει ουρανός δίχως χιλιάδες μικροσκοπικές γαλάζιες σταγόνες, που όσο κι αν προσπαθήσουμε δεν μπορούμε να τον αναγκάσουμε να τις αποχωριστεί!
my place siteCÂND TU NU EŞTI
ΑπάντησηΔιαγραφήCând tu nu eşti să te ating
Sunt trist şi stelele se sting
Mi-e sufletul pustiu deşert
În care te iubesc şi iert...
Eşti oaza mea de fericire
Cu gândul tainic de iubire
De a-mi trimite câte-un dor..
Dar tu te-ascunzi ca luna după nor...
Când tu nu eşti mi-e tare greu.
Plâng florile-n grădini de dorul tău.
Visez să fim doar amândoi
Să ne iubim sub cer de ploi...
La ţărm de mare, jurământ îţi scriu
Nu te mai las să pleci că e târziu!
Rămâi în toamna mea cu ploi şi vânt
Să mă iubeşti când ninge pe pământ!