"Ας μεινει η αγαπη διχως ορισμο...Τη διεκδικουσε η θαλλασα και η αμμος ...Μα κεινη ξαπλωσε σε ενα βραχο ντυμενη τιποτα...Μια κουρασμενη νεραιδα ...Καταδικασμενη στην ομορφια της...Ο ερχομος ...ακυρωνει την προσμονη , αδικωντας την πολλες φορες ...Μονο το αρωμα σου δεν λεει να χαθει ...Μια με προσπερναει ...Μια με ακολουθει...Τα βηματα οταν ακους και τα γνωριζεις δεμενος μα ελευθερος βαδιζεις...εκει η αγαπη κατοικει ...Οταν η απουσια δεν ειναι χωρισμος τοτε η αγαπη φοραει τα καλα της.....Τι ειναι μια στιγμη μπροστα στην αιωνιοτητα,ειναι οπως μια σταγονα στον ωκεανο...Ναι αλλα μια σταγονα ξεχειλιζει το ποτηρι...Οσο απεχει το μαθαινω απο το διδασκομαιαλλο τοσο απεχει το ξεχνω απο το αρνουμαι...-Τοσος ουρανος φεγγαρι μου παλι τον ιδιο δρομο πηρες? Τον ιδιο ,γιατι ακομα δεν το εμαθα...Αλμυρο το παραπονο του ναυτικου στις ενοχες των στεριανων...Που ακουμπησες τα λευκα σου φτερα και εγιναν γκριζα?ρωτησε το γλαρο μια πεταλουδα.Περασα απο την σκεψη ενος πικραμενου...Ρωτα η ελευθερια την αγαπη ..-Τα φτερα που σου χαρισα τι τα εκανες και ερχεσαι παλι με τα ποδια?-Τα εχω αλλα οποτε τα φορεσα εχασα το δρομο- Κριμα γιατι για το υψος που σου ταιριαζει μονο με τα δικα μου φτερα μπορεις να πας ...
Πεταξε οσο πιο ψηλα μπορεις τα υψη δεν σκοτωνουν. Τα χαμηλοπεταγματα πονανε και πληγωνουν..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου