Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Ας μεινει η αγαπη διχως ορισμο

"Ας μεινει η αγαπη διχως ορισμο...Τη διεκδικουσε η θαλλασα και η αμμος ...Μα κεινη ξαπλωσε σε ενα βραχο ντυμενη τιποτα...Μια κουρασμενη νεραιδα ...Καταδικασμενη στην ομορφια της...Ο ερχομος ...ακυρωνει την προσμονη , αδικωντας την πολλες φορες ...Μονο το αρωμα σου δεν λεει να χαθει ...Μια με προσπερναει ...Μια με ακολουθει...Τα βηματα οταν ακους και τα γνωριζεις δεμενος μα ελευθερος βαδιζεις...εκει η αγαπη κατοικει ...Οταν η απουσια δεν ειναι χωρισμος τοτε η αγαπη φοραει τα καλα της.....Τι ειναι μια στιγμη μπροστα στην αιωνιοτητα,ειναι οπως μια σταγονα στον ωκεανο...Ναι αλλα μια σταγονα ξεχειλιζει το ποτηρι...Οσο απεχει το μαθαινω απο το διδασκομαιαλλο τοσο απεχει το ξεχνω απο το αρνουμαι...-Τοσος ουρανος φεγγαρι μου παλι τον ιδιο δρομο πηρες? Τον ιδιο ,γιατι ακομα δεν το εμαθα...Αλμυρο το παραπονο του ναυτικου στις ενοχες των στεριανων...Που ακουμπησες τα λευκα σου φτερα και εγιναν γκριζα?ρωτησε το γλαρο μια πεταλουδα.Περασα απο την σκεψη ενος πικραμενου...Ρωτα η ελευθερια την αγαπη ..-Τα φτερα που σου χαρισα τι τα εκανες και ερχεσαι παλι με τα ποδια?-Τα εχω αλλα οποτε τα φορεσα εχασα το δρομο- Κριμα γιατι για το υψος που σου ταιριαζει μονο με τα δικα μου φτερα μπορεις να πας ...

Πεταξε οσο πιο ψηλα μπορεις τα υψη δεν σκοτωνουν. Τα χαμηλοπεταγματα πονανε και πληγωνουν..."

Μέρα με τη μέρα…πεθαίνω.

Μέρα με τη μέρα…πεθαίνω. Νοιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Το τίποτα σφίγγει τον κλοιό του γύρω από μένα. Όλα κινούνται, όλα προχωράνε και εγώ βρίσκομαι στο ίδιο σημείο με βλέμμα απλανές, χωρίς ελπίδα. Πώς γίνεται να τα έχεις όλα? Πώς γίνεται να έχεις όσα θέλεις και να σου γλιστράνε μέσα από τα χέρια σου? Πώς γίνεται να ξεχάσεις? Πώς γίνεται να αφήσεις ότι αγάπησες πιο πολύ, να χαθεί? Πώς γίνεται να ξεριζώσεις την καρδιά σου και να περιμένεις πως όλα θα πάνε καλύτερα? Πως γίνεται να συγχωρέσεις κάτι τέτοιο? Πώς γίνεται να συγχωρεθείς?
Χριστέ μου, σε αγαπώ. Δίνω τη ζωή μου για σένα. Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω πολύ πιο απλά και μικρά πράγματα. Πεθαίνω για σένα. Αρκεί να ξέρω ότι θα σε ξαναδώ. Θα σε αγγίξω ξανά. Θα ακούσω τη φωνή σου ξανά. Θα νοιώσω τη μυρωδιά σου ξανά. Θα σε έχω ξανά δίπλα μου να κάνουμε όλα αυτά τα μικρά και χαζά πραγματάκια, που όμως ήταν τόσο σημαντικά.
Έχω ανάγκη να πάρω ανάσα, αλλά βλέπω την επιφάνεια να απομακρύνεται δραματικά και εγώ να βυθίζομαι όλο και περισσότερο σε μια επιφανειακή, τρόπον τινά, ζωή. Αγάπη μου, τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρωτοαριθμήσω. Μου λείπουν τόσα πολλά πράγματα. Μου λείπει κάθε αντίδραση σου, κάθε οπτική γωνία σου, κάθε άποψη σου, κάθε ανάσα σου. Πολλά πράγματα για σένα τα πρωτοείδα πρόσφατα και μα το Θεό, ένοιωσα σαν μικρό παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο.
Ήθελα να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου, τόσο σφιχτά, για να μη σε χάσω ποτέ, μέχρις ότου οι σάρκες μας να ενωθούν για να μπορώ να σε έχω μαζί μου και μέσα μου για πάντα. Μακάρι να ήσουν εδώ. Μακάρι να ήμουν εγώ εκεί. Τι να κάνω για να ξανακερδίσω την αγάπη σου? Για να με αγαπήσεις ξανά? Για να μου δείξεις έστω ένα σημάδι, πως θέλεις?
Θεέ μου, βοήθησε με. Δώσε μου τη δύναμη να μην χάσω ότι αγαπώ. Να μπορέσω να ξαναδώ αυτά τα μάτια, να είναι φωτεινά, και να καθρεφτίζεται μέσα σε αυτά, όχι ο πόνος αλλά το πρόσωπο μου. Δώσε μου πίσω τον Αγγελο μου, αυτήν που με αγάπησε και την αγαπώ. Θεέ μου, συγχώρεσε με και πες της πως την αγαπώ και θα την αγαπώ μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.

Πες της το εσύ, γιατί εμένα δεν με ακούει…

Τις στιγμές που μου πήρες

Τις στιγμές που μου πήρες κράτησέ τις για σένα..να θυμάσαι πώς κάποτε κάποιος σ'αγάπησε αληθινά..κι αν ποτέ σου θα νοιώσεις μόνη και πληγωμένη μη διστάσεις σε μένα να γυρίσεις ξανά ..'Ετσι είναι η αγάπη μάτια μου πληγώνεσαι.. πονάς..κι εκείνον που σε πλήγωσε δεν παύεις ν'αγαπάς ..'Ετσι είναι η αγάπη μάτια μου σε κάνει και πετάς και όταν σου κόβουν τα φτερά ακόμα αγαπάς ... 

Τις στιγμές που μου πήρες θα κρατήσω για μένα..να θυμάμαι πως κάποτε κάποιος μου έδωσε τόση χαρά ..κι αν ποτέ στη ζωή μου χρειαστεί να πετάξω στην καρδιά μου θα βάλω τα δικά σου φτερά....

Ίσως να ξέχασα να μιλώ

Ότι μου πεις μικρός καημός, ότι μου ψιθυρίσεις έρωτας..Είσαι εσύ.Είσαι η αγάπη π' ερωτοτροπεί με το καλοκαίρι..Τώρα είσαι εδώ..Που θα ' σαι αύριο, όταν τα φύλλα βάψουν πολύχρωμη την γη..Που θα ' σαι αύριο, όταν πέσουν χιόνια μέσα στην καρδι...ά μου,στ’ άγγιγμα του Χειμώνα.. Θυμήσου τη συμβουλή μου..Σκάλισε όσο μπορείς το άνεμο πιο δυνατά, γράφοντας τ' όνομά μου,δίπλα στο δικό σου και έλα ξανά να μ' ανταμώσεις..Όταν σκεφτείς τ' αδειανά μου χέρια που γέμιζαν με τα δικά σου.Όταν θα ' ναι μόνη η καρδιά σου κι οι λέξεις χτυπάνε στους τοίχους αντιλαλώντας στο κενό..Όταν σκιές θα στολίζουν τις γωνιές σου και βήματα θ' ακούγονται στο πάτωμα, να σου χορεύουν ρυθμικά..Κι έρχονται οι ερινύες πλημμυρίζοντας το χώρο φωνές, ψιθυρίσματα κι αγγίγματα ψυχής όταν σε πλαισιώνουν..Θα ' μαι κι εγώ εκεί κοντά, με μάτια ανοιχτά, κοιτάζοντάς σε στα τυφλά, μια λευκή σελίδα όλα γύρω μου, θα σου φωνάζω .. μα τίποτα δεν θα ‘χει πια ηχώ..

Ίσως να ξέχασα να μιλώ..

Το όνειρο μου...


Σ' είδα χθες... Πρώτη φορά...Την στιγμή που έκλεισα τα μάτια... Ήρθες ξαφνικά... Δεν σε γνώριζα, αλλά στο όνειρο μου ήσουνα τα πάντα για εμένα -Έτσι και τώρα στην πραγματικότητα μου -... θέλω να σε βρω....Ήσουνα στο πλάι μου, μ' αγαπούσες όσο κανείς, μου έδωσες απίστευτη τρυφερότητα... Ήσουνα -είσαι- πανέμορφος, τα μάτια σου γεμάτα λέξεις, υποσχέσεις... Έλα και απόψε...Γύρνα... Όταν ξύπνησα δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως ήταν όνειρο...Πως χάθηκες... Χάθηκαν τα τρυφερά σου λόγια οι τρυφερές σου πράξεις... Οι δικές μας στιγμές... Το ξέρω θα 'ρθεις και πάλι... Απόψε... Θα σε περιμένω... Το ξέρω θα γυρίσεις...

Δεν είναι ένα απλό όνειρο... Θα 'ρθεις....

Έρωτες που ουρλιάζουν

Μπρος μου πάλι ξεπροβάλλουν
Έρωτες που ουρλιάζουν
Μια αγάπη μες την μάχη
Πληγωμένη από λάθη

Μες το δάκρυ μου πνιγμένος
Προχωράω μα χαμένος
Αφήνω πίσω ουρλιαχτά
Την αγάπη στην νυχτιά

Την Ακούω.. μου φωνάζει
Μα λέω δεν με νοιάζει
Ένα ψέμα και αυτό
Μέσα στον παραλογισμό

Δεν αντέχω μα συνεχίζω
Την καρδιά μου πίσω αφήνω
Μου φωνάζει να γυρίσω
Τα ουρλιαχτά να αγνοήσω

Τρελαίνομαι, Πονάω
Την ψυχή μου δεν ακουμπάω
Χίλιες λέξεις τριγυρνάνε
Στα αυτιά μου τραγουδάνε

Αρχή στο τέλος που να βρω
Σταματάω και κοιτώ
Την μάχη όλο να φουντώνει
Και η ψυχή μου πια παγώνει

Τρέχω και πάλι πίσω
Στην αγάπη να μιλήσω
Την σώζω απ' τα ουρλιαχτά
Του έρωτα την φωτιά

Δεν κατάφερα να φύγω
Την αγάπη να αφήσω
Είμαι και πάλι ξανά εδώ
Ακόμη μια φορά πονώ.

Όνειρα σε αμμουδιές χαμένα


Ριγμένη στις σιωπής τα μονοπάτια
Αναζητούσα του έρωτα Παλάτια
Κρυμμένη τώρα στο σκοτάδι
Ουρλιάζω για μια αγάπη

Χαμένη αγάπη στην σιωπή
Τώρα πια μόνη η ψυχή
Σπαράζει από πόνο η καρδιά
Πεσμένη στην φωτιά

Δάκρυα σε θάλασσες πεσμένα
Όνειρα σε αμμουδιές χαμένα
Βλέμματα κομματιασμένα
Από πόνο μουδιασμένα

Πως να ζήσω μόνος στην σιωπή


Λες να 'σαι καλά όπου κι αν πας
Λες να μην φοβάσαι να γελάς
Και αν κάποτε πονέσεις να κρατάς
Στο αύριο να αντέχεις, μην πονάς

Πως να ζήσω μόνη στην σιωπή
Πως να σ' αγαπώ δίχως φωνή
Να μην σ' έχω αγκαλιά
Και να φωνάζω είμαι καλά

Λες να φύγω να βρω άλλη αγκαλιά
Που θα είναι δίπλα μου φωτιά
Που θα μου λέει "ότι θες"
Θα μου χαρίζει όμορφες στιγμές
Θα μ' αγκαλιάζει τρυφερά
Που θα με καίει μια ματιά

Λες να σε ξεχάσω πάει πια
Πέρασε η αγάπη μας πολλά
Δεν έχει διέξοδο η ιστορία
Χάθηκε η ευκαιρία

Μα εγώ θα σ' αγαπώ... κρυφά
Και ας πέρασε η αγάπη μας πολλά
Καμένη τώρα στην φωτιά
Θα της μιλώ για μας

Το αύριο κυβερνάται απ’ το χθες


Η ζωή δεν προχωράει
Στο άγνωστο δεν πάει
Το βλέμμα πίσω μου κοιτάει
 και η καρδιά μου πια πονάει.

Γύρω εικόνες και κραυγές
Λόγια όμορφα, φωνές
Στα μάτια το δάκρυ μου κυλά
Το παρελθόν μου με πονά.

Η ζωή μου ένα ψέμα
Που πονάει μ' ένα βλέμμα
Η ζωή μου μια θυσία
Για ότι έζησα η ουσία.

Δεν έχω άλλες αντοχές
Το αύριο κυβερνάται απ’ το χθες
Δεν έχω άλλες πια στιγμές
Μόνο αναμνήσεις μου παλιές.

ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ


Δεν ξερω αν φταιει...ο ηλιος,η θαλασσα...η μαγικη εικονα που αντικρυζω οταν σε κοιταζω...το χρωμα της θαλασσα που μοιαζει με τα ματια σου...ο ηχος απ'τα κυματα που μου θυμιζει την καρδια σου....αλλα οτι και αν αντικρυζω σε θυμιζει...σε φερνει στη σκεψη μου...εισαι η ζωη μου εισαι ο κοσμος ολος...ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΨΥΧΗ ΜΕ 1000...ΧΡΩΜΑΤΑ....ΤΟΣΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ...ΑΡΑ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ.................

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ ....

Δεν ζει ο άνθρωπος χωρίς αγάπη

Σαν φωτίζουν τ’ άστρα τις καρδιές των ερωτευμένων, τις ξεβαμμένες ελπίδες τους και τα λιβάδια των ονείρων τους, μια ψυχή, αποκοιμημένη απ’ τις κραυγές τις Μοναξιάς και της θλίψης, σιγοψιθυρίζει το σκοπό της αγάπης… Όταν τ’ αστέρια θα δένονται στο άρμα του ήλιου, όταν η φύση θα θρηνεί τα πλάσματα που την αρνήθηκαν, όταν τα φώτα της πόλης θα τρυπούν τα μάτια των ονείρων μας, δε θα υπάρχουν άνθρωποι σε τούτο τον κόσμο… Δεν θα υπάρχουν στόματα να ψάχνουν το ταίρι τους, δεν θα υπάρχουν χέρια να αγγίζουν τον έρωτα! Σκληρές, άδικες, ψυχρές μηχανές θα γίνουν οι άνθρωποι… Τυφλά, μαύρα σημάδια θα γίνουν τα μάτια… Παγωμένα, απάνθρωπα όπλα θα γίνουν τα χέρια… Η αγάπη, μια μακρινή ανάμνηση… Δε θα υπάρξει κόσμος χωρίς εμάς! Δεν ζει ο άνθρωπος χωρίς αγάπη! Δεν υπάρχει ουρανός δίχως χιλιάδες μικροσκοπικές γαλάζιες σταγόνες, που όσο κι αν προσπαθήσουμε δεν μπορούμε να τον αναγκάσουμε να τις αποχωριστεί!

Ψυχή και σώμα

Τη νύχτα που λουλούδια σ' άφησα στο μπαλκόνι ...Ποτέ τη μοναξιά μην νιώσεις, μη μείνεις μόνη ..Με πέπλο λαμπερό σε κάλυψα μην πονέσεις.. Μες΄την βροχή μαζί μου έλα να χορέψεις.. Να νιώσεις πάλι απ' την αρχή τον έρωτα.. λέω Να γράψεις ένα ποίημα καθώς εγώ κλαίω ..Κράτα με, τραγούδα μου κι αγκάλιασε με ..Κι αν πονέσω μίλα μου, παρηγορησέ με.. Σ' αγαπώ και το φωνάζω το, διασκεδάζω... Σ' αγαπώ ...λιγάκι ακόμα βάλε λίγο χρώμα ..Κράτα με να γίνουμε ένα Ψυχή και σώμα.. Σε θάλασσα πλατιά με βάρκα την καρδιά μου.. Θα σε ξεναγήσω λαμπερή Παναγιά μου... Ηρέμησε και νιώσε λίγο πιο δυνατά ..Ο ουρανός μεγάλος, τα άστρα φωτεινά... Κλάψε μην φοβάσαι, νιώσε τώρα τον πόνο... Βελούδινα χαλιά μόνο για σένανε στρώνω... Αγάπα με και πέταξε στα άστρα μαζί μου... Σε σένα δίνω έρωτα κι όλη τη στοργή μου.. Σ' αγαπώ και το φωνάζω, το διασκεδάζω... Σ' αγαπώ λιγάκι ακόμα.. βάλε λίγο χρώμα ...Κράτα με να γίνουμε ένα Ψυχή και σώμα.........