Τρίτη 17 Μαΐου 2011

H ανάγκη μου να γράψω

Ίσως , η ανάγκη μου να γράψω ό,τι τόσο καιρό κρατώ μες στα στενά δρομάκια του μυαλού μου , ίσως πάλι το χθεσινό βράδυ ... Δύσκολο βράδυ . Ο πόνος ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα ξαφνικά και πριν προλάβω να του πω ό,τι δεν ήμουν εκεί μπήκε μέσα απότομα και έφερε βροχή στα μάτια μου και μια φωνή , την δική μου φωνή , να μου λέει σκουπίζοντας με τα τρεμάμενα δάχτυλά μου το δάκρυ που κύλαγε αργά στο παγωμένο δέρμα μου : " 'Έλα , ηρέμησε ... Τι , μου έπαθες τώρα ; Έλα , άσε τις μαλακίες και γέλα όπως τόσο καιρό κάνεις και κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα ... Έλα , πάρε τα 'πάνω σου ... " .

Δεν ξέρω πως άφησα τον εαυτό μου χθες να τρέξει πίσω με τόσο μεγάλη ταχύτητα που όσο κι αν έτρεχα ξωπίσω της φωνάζοντας να γυρίσει στο τώρα μου , εκείνη δεν μ΄άκουγε καν κι ολοένα απομακρυνόταν από ΄μένα αφήνοντας πίσω ένα παράξενο άρωμα , κάτι που θύμιζε παλιό ... κάτι , που θύμιζε εσένα ...

Εσένα , όταν σχολούσες από την δουλειά κι εγώ σε ένιωθα να ανεβαίνεις τις σκάλες και σήκωνα το σώμα μου από τον καναπέ , ανοίγοντας την πόρτα και πέφτοντας με δύναμη στην αγκαλιά σου φωνάζοντας : " Ψυχούλα μου ! " κι ακούγοντας την δική σου φωνή να συμπληρώνει : " Αγάπη μου ! " .

Μα ευτυχώς , δίχως να γνωρίζω το πώς , κατάφερα και έδιωξα τον πόνο μακριά μου βάζοντας ένα μαξιλάρι δίπλα μου στην μοναξιά μου να αισθάνομαι άνετα όπως παλιά που κούρνιαζες μέσα στην αγκαλιά μου . Το συνήθισα βλέπεις το μαξιλάρι. 

Προκόπης....

Περασμένα μεσάνυχτα

Περασμένα μεσάνυχτα λοιπόν κι εγώ βρίσκομαι γι΄ άλλη μια φορά μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή να αφήνω σκέψεις ... Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ο ήχος από το " Αντίο " μου κάνουν συντροφιά κι αυτό το βράδυ .

Πάνε μόλις λίγες ημέρες από εκείνο το βράδυ που μιλούσα για εσένα ή καλύτερα για εμάς σε κάποιο άτομο ... Θα ΄ταν τέτοια ώρα περίπου αν θυμάμαι καλά . Ίσως λίγο νωρίτερα , ίσως λίγο αργότερα ... Άλλο ένα βράδυ που πέρασε με το κρασί να κυλά στις φλέβες μου και τα χείλη μου να υφαίνουν λέξεις γεμάτες πόνο ενώ το μυαλό γέμιζε από εικόνες εμάς των δυό μαζί ... Με ρώτησαν για εσένα κι εγώ άρχισα να μιλώ ... Θυμάμαι , να λέω " 

Ξέρω , πώς όσος καιρός κι αν περάσει , ακόμη κι αν περάσουν χρόνια ολόκληρα εκείνη θα ψάξει να με βρεί , να μου μιλήσει ... Δεν ξέρω , τον τρόπο που θα το κάνει , μα , θα το κάνει και ξέρω πώς αν δεν το ΄χει κάνει κάνει ακόμη είναι λόγω των οικογενειών μας ίσως αλλά και γιατί μας είναι δύσκολο ... αφάνταστα , τρομαχτικά δύσκολο ... " .

Προκόπης.

Θέλω , να είσαι χαρούμενη

Θέλω , να είσαι χαρούμενη κι ας μη μοιράζεσαι την χαρά σου μαζί μου ... Θέλω , να γελάς ... Να ζείς την κάθε στιγμή της καθημερινότητάς σου λες και πρόκειται να είναι η τελευταία ... 

Και , να με σκέφτεσαι που και που εκεί τα βράδια της μοναξιάς σου ή τα πρωινά που θα ξυπνάς και το μαξιλάρι θα είναι άδειο από εμένα ... Το καλοκαίρι , πέρασα από το σπίτι σου ... Πέρασα από εκείνη την μεγάλη ευθεία που περνούσαμε μαζί με το αμάξι ... Την τελευταία φορά σου είπα πως ένοιωθα λες και δεν θα περνούσα από ΄πάνω της ποτέ ξανά κι εσύ μου είπες πως θα την περάσω πολλές φορές ακόμη ... 

Και την πέρασα δυο φορές ... μα δίχως εσένα ... Μακάρι , να με έβγαζες ψεύτη κάποτε ... Μακάρι , τα όνειρα που κάναμε μαζί να γίνουν κάποτε μια μικρή - μεγάλη αλήθεια σε εκείνο το σπίτι που λέγετε γραφείο μου ... Σε εκείνο το μικρό σπιτάκι να μείνει μια αγάπη μεγάλη σαν και την δική μας γιατί είναι μεγάλη παραδέξου το όσο κι αν πονάει ... 

Είδες ; Ακόμη , ελπίζω κι ας είπα στο Άγγελο πως πέθανες για εμένα ... Λένε , πως υπάρχει ζωή μετά θάνατον ... Ελπίζω , λοιπόν πως εάν δεν είναι σ΄ αυτή θα είναι σε εκείνη ... Θα είναι σε εκείνη η φορά που θα έρθεις να με ρωτήσεις σε ένα κατάστρωμα ενός πλοίου αν κρυώνω κι εγώ αυτή τη φορά δεν θα σου πω απλά ένα " ναι " μα θα σου ζητήσω να με ζεστάνεις γιατί πέρασε καιρός και κρύωσα μακριά σου ... 

Καλά να περνάς και συ και η οικογένεια σου ... Ξέρεις, πως οι φωτογραφίες σου θα υπάρχουν πάντα στην καρδιά μου ,και σου λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ που υπήρξες στην ζωή μου ...

Προκόπης.

Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι

Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι τώρα που δεν σε κρατώ ; Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι να σε έχω μέσα μου και να μη σε έχω δίπλα μου ; Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι σχεδόν ένα χρόνο να προσπαθώ να σε ξεριζώσω από μέσα μου και να πονάω που το κάνω κι εσύ να έρχεσαι έτσι ξαφνικά κι απρόσκλητα όπως πάντα και να μου λές με τον τρόπο σου πως είσαι ακόμη εδώ ... ; 

Ξέρεις , πόσο δύσκολο είναι ένα χρόνο να με κρατάει στη ζωή μια ελπίδα κι εσύ να μου λές πως δεν ελπίζω ;;; Απόψε , θέλω να σου πώ όλη μου την αλήθεια ... Μα , δεν θα το κάνω ... Όχι , απόψε ... 

Θα το κάνω την επόμενη φορά που θα νοιώσω πως θέλω να γράψω ... να αδειάσω ... και θα είναι εκείνη η τελευταία μου ... Θα είναι η τελευταία φορά που θα αδειάσω γιατί δεν είναι δίκαιο να ξέρεις και να μη ξέρω ...

Γιατί , πονάει η αλήθεια για να την πώ τόσο εύκολα ... πονάει όπως και τούτος ο χρόνος μακριά σου ...

Προκόπης...

Έλα στην σκέψη μου ξανά

Έλα στην σκέψη μου ξανά 
Σαν ένα δώρο της καρδιάς 
Μείνε εκεί παντοτινά 
Να μην φοβάμαι άλλο πια

 

Να θυμηθώ τα όνειρα 
Που κάναμε μαζί 
Την μέρα που μου έλεγες 
Σ' αγαπώ πολύ.

 

Την νύχτα που καθόμασταν 
Κοιτώντας το φεγγάρι 
Και έλεγες παντοτινά μαζί 
Κανείς δεν θα σε πάρει....