Σημαδέψτε το φεγγάρι. Ακόμη κι αν αστοχήσετε, θα προσγειωθείτε ανάμεσα στα άστρα

Είναι ίσως ότι ομορφότερο έχω διαβάσει για την αξία των στόχων στη ζωή μας... Γιατί κάποτε κάποιος όταν τον ρωτούσα γιατί έχασε το χαμόγελό του, γιατί δεν χαίρεται με τα μικροπράγματα της ζωής μου απάντησε: "Γιατί δεν κάνω όνειρα πια. Δεν έχω στόχους."... Πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποίησα πόσο σημαντικά είναι τα όνειρα στη ζωή μας και οι στόχοι μας... Το να έχεις κάτι να περιμένεις, να ελπίζεις, να παλεύεις, να μάχεσαι...

Όταν για κάποιους λόγους - διαφορετικούς ο καθένας μας - χάσουμε τη δυνατότητα του να βάζουμε στόχους, είναι σα να παύει να έχει νόημα η ζωή μας... Σα να μην έχουμε λόγο ύπαρξης. Γιατί αν έχεις καταφέρει τα πάντα που ήθελες και έχεις απογοητευτεί τόσο που δεν έχεις τη δύναμη να ονειρευτείς και το επόμενο, τι νόημα έχει η ζωή σου; Τι περιμένεις κάθε μέρα, κάθε πρωί που ξυπνάς;

Για αυτό χάρηκα πάρα πολύ όταν την Κυριακή η πρώτη κουβέντα ενός φίλου όταν συναντηθήκαμε ήταν: "Μέχρι του χρόνου τέτοια εποχή ξέρεις τι θα έχω καταφέρει; Να πάρω ένα σκάφος!" Το έλεγε και έλαμπαν τα μάτια του. Γιατί έχει πιάσει το νόημα της ζωής. Άργησε λίγο, αλλά το έπιασε. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην κάνουμε όνειρα και να τη σπαταλάμε σε μικροπράγματα. Η ζωή έχει νόημα όταν έχουμε κάτι να περιμένουμε.

Τώρα πια, καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί φώναζε ο δάσκαλος κάποτε, "Βάλτε στόχους!Κι όταν τους πετύχετε, να έχετε έτοιμους τους επόμενους!" Γιατί χωρίς στόχους δεν ζεις. Απλά υπάρχεις. Βαλτώνεις. Βυθίζεσαι. Δεν έχει πολύ σημασία τελικά εάν καταφέρεις να πετύχεις το στόχο σου. Σημασία έχει ότι πάντα θα προσπαθείς. Θα έχεις κάτι να κυνηγάς. "Βάλε στόχο και σημάδεψε το φεγγάρι. Ακόμα κι αν αστοχήσεις, θα προσγειωθείς ανάμεσα στα αστέρια"... Γιατί κανείς δεν μπορεί να σου πει πόσο ψηλά μπορείς να πετάξεις, εάν εσύ ο ίδιος δεν αποφασίσεις να ανοίξεις τα φτερά σου... Και πολλές φορές είτε ξεχνάμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να τα ανοίξουμε, είτε πολλές φορές νομίζουμε πως οι καταστάσεις δεν μας επιτρέπουν να το κάνουμε... Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει.

Η δύναμη είναι μέσα μας. Είναι εσωτερική. Ας βάζουμε στόχους, ας σημαδεύουμε το φεγγάρι κι αν δεν τα καταφέρουμε, και τ' αστέρια είναι εξίσου υπέροχα... Κι εξάλλου, αν βρεθούμε κοντά στ' αστέρια, αυτό θα σημαίνει ότι τουλάχιστον πλησιάσαμε πολύ το φεγγάρι....

Ας πληρώσει ο καθένας τις συνέπειες των επιλογών του...

Υπάρχουν στιγμές που απορείς με τον εαυτό σου... Κάποιες άλλες που θαυμάζεις τις αντοχές σου... Κάποιες άλλες που αναρωτιέσαι πόσο ακέραιος χαρακτήρας είσαι όταν αναιρείς τόσο εύκολα αυτά τα οποία έχεις αποφασίσει με πολύ κόπο και πολύ σκέψη, μέσα σε μία στιγμή... Κι εκεί έρχεται μία πολύ σοφή πρόταση που μου είπε μία ψυχή για κάτι άσχετο, αλλά έδεσε πάρα πολύ με την ψυχολογία μου εκείνη τη στιγμή... "... εκεί που έρχονται οι αναμνήσεις χτυπάνε στο κέντρο του συναισθήματος, και χάνεται κάθε ίχνος λογικής..."

Καλές ή κακές αναμνήσεις δεν έχει σημασία... Επαναφέρουν μνήμες ξεχασμένες, θαμμένες για πολύ πολύ καιρό, κι εκεί που νομίζεις πως έχεις ισορροπήσει ως άνθρωπος, συνειδητοποιείς πως μπορεί σε μια στιγμή, με ένα γεγονός, να ξαναβρεθείς εκεί που ήσουνα, χάνοντας όλες τις ισορροπίες σου... Κι εκεί που σκέφτομαι "α ρε δάσκαλε, κάτι δεν δουλέψαμε καλά... θέλει πολύ δουλειά ακόμα..", εκεί αντιλαμβάνομαι πως οι ισορροπίες μου δεν έχουν χαθεί... απλά παραπάτησα... αλλά ξαναστάθηκα πολύ γρήγορα όρθια... Εκλογίκευσα τα πράγματα - όχι συνειδητά, προφανώς γίνεται αυτόματα πια - και επανήλθα, συνειδητοποιώντας πως απλά έτσι είναι η ζωή...!!! Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και δεν είμαι εγώ εδώ για να λύσω τα προβλήματα κανενός! Όλοι ζούμε με τις επιλογές μας. Καλώς ή κακώς. Κι εγώ έχω πληρώσει πολύ ακριβά κάποιες επιλογές μου, αλλά ήταν δικές μου! Δεν είχα την απαίτηση από κανέναν να πληρώσει για τις δικές μου επιλογές. Γιατί απλά εγώ έχω ισορροπήσει σαν άνθρωπος πια - με πολύ κόπο - έχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου και για αυτόν τον λόγο δεν ψάχνω για εξιλαστήρια θύματα... Δυστυχώς υπάρχουν κάποιες φορές που άθελά μας, χωρίς να το έχουμε επιλέξει, μπαίνουμε σε έναν κυκώνα προβλημάτων, τα οποία στα αλήθεια δεν μας αφορούν... Αλλά δεν μας επιτρέπει ούτε η ηθική μας, ούτε τα συναισθήματά μας να απέχουμε... Γιατί τότε γινόμαστε σκληροί. Όχι από πεποίθηση, αλλά από αυτοάμυνα... Και τότε χάνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας κι ίσως τελικά αυτό είναι που μας πονάει περισσότερο...Όπως είπα και σε μία ψυχή όμως, ποτέ δεν μου άρεσε η ευθεία γραμμή, ακόμα κι αν κάποιες φορές την αποζητούσα απεγνωσμένα... Γιατί έτσι είναι η ζωή... Γεμάτη συναισθήματα... Και πονάμε και κλαίμε και γελάμε και πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε...Και σε μία παλαιότερη ανάρτηση "στην απολογία μου", είχα υποσχεθεί σε μία φίλη πως δεν θα την ξαναφήσω έξω από τη ζωή μου ποτέ και εγώ όταν υπόσχομαι κάτι, το τηρώ... Και ξέρεις καλά πως όταν με πρωτοπήρες τηλέφωνο δεν κατάλαβες τίποτα... έχω μάθει να κρύβομαι καλά... αλλά κράτησα την υπόσχεσή μου... Δεν σε άφησα απέξω και να στο πω πιο ψύχραιμα όταν θα μου έχει περάσει... Για αυτό τα έχασες και μου είπες πως δεν με έχεις ξανακούσει έτσι... Γιατί δεν έχω συνηθίσει να εκφράζομαι όταν είμαι σε ένταση... αφήνω να μου περάσει λίγο καιρό και μετά το συζητάω... Αλλά στο είχα υποσχεθεί... Και δεν έχω τίποτα χειρότερο από ανθρώπους που δεν κρατάνε τις υποσχέσεις τους...Τώρα όμως με μία πιο ψύχραιμη ματιά, έχω ήδη ηρεμήσει και βλέπω τα πράγματα όπως ακριβώς είναι... 


Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ... ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ...


Εγώ τις δικές μου τις πληρώνω... Ας πληρώσουν κι οι άλλοι τις δικές τους...

Σχετικά με τη φιλία...

Πολύ λόγος έχει γίνει τώρα τελευταία για την έννοια της φιλίας, κάποιοι πληγώθηκαν από φίλους, κάποιοι προδώθηκαν, κάποιοι ένιωσαν άβολα, κάποιοι νιώθουν απίστευτη τύχη που έχουν ελάχιστους αλλά αληθινούς φίλους... Και επειδή προσπαθούσα χθες με μηνύματα να αναλύσω αυτή την έννοια, αλλά όλοι γνωρίζουμε πως αυτό είναι αδύνατον... Ξύπνησα σήμερα και πριν ξεκινήσω τη μέρα μου σκέφτηκα να γράψω λίγα από αυτά που στριφογύριζαν στο μυαλό μου όλη νύχτα...

Το να έχει κάποιος αληθινούς φίλους, είναι μεγάλη υπόθεση. Πότε όμως είναι μια φιλία αληθινή, προορισμένη να αντέξει στις τρικυμίες του χρόνου, και πότε είναι απλά και μόνο μια “παρέα”, που σήμερα είναι και αύριο δε θα είναι; Το βασικό που πρέπει κάποιος να κοιτάξει για να διαχωρίσει αυτές τις δύο καταστάσεις, είναι τα κίνητρα πίσω από το συναπάντημα. Σε μια αληθινή φιλία, βρίσκομαι μαζί με τον άλλο άνθρωπο για να μοιραστούμε την ίδια τη ζωή, τις χαρές και τις λύπες της. Ο αληθινός φίλος είναι συνοδοιπόρος μου, όχι μόνο στις εύκολες και ευχάριστες στιγμές, αλλά επίσης στις αναπόφευκτες περιόδους θλίψης και δυσκολίας. Σε μια γνήσια φιλία υπάρχει ο αμοιβαίος σεβασμός, ώστε να υπάρχει ώρα και χώρος για να εκφραστούν όλοι. Ο καλύτερος φίλος είναι αυτός που δε φοβάται να μας πει την αλήθεια, αν πιστεύει ότι σε κάτι έχουμε παρεκτραπεί. Είναι όμως παράλληλα έτοιμος να σεβαστεί τις επιλογές μας, έστω και αν διαφωνεί, χωρίς να φύγει από το πλευρό μας.

Σε αντίθεση, όταν μιλάμε για “σκέτη παρέα” τα κίνητρα είναι διαφορετικά: Εδώ δεν συναντιόμαστε για να μοιραστούμε τη ζωή στην ολότητά της, αλλά μόνο για να ευχαριστηθούμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα, πρόσκαιρα πράγματα, που τυγχάνει να μας αρέσουν και των δύο. Σε τέτοιες σχέσεις γνωρίζουμε – κατά βάθος – ότι υπάρχουν όρια στο τι μπορούμε να μοιραστούμε με τον άλλο. Όταν πια ο ένας από τους δύο βαρεθεί τη συγκεκριμένη απόλαυση που τους ένωνε, ή αν προκύψει εν τω μεταξύ κάποια διαφωνία, η “φιλία” αυτή εξανεμίζεται.  

Ο Ισοκράτης είπε για τη φιλία: " Στις ευτυχείς περιστάσεις οι φίλοι πρέπει να εμφανίζονται μόνο ύστερα από πρόσκληση, στις στιγμές δυστυχίας, χωρίς κάλεσμα.."

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε άμεσα το σωστό διαχωρισμό.. Οι περισσότεροι "φίλοι" εξαφανίζονται όταν διανύουμε μια περίοδο δύσκολη. Πόσοι είναι αυτοί που μένουν; Αυτοί είναι οι φίλοι μας. Οι αληθινοί φίλοι μας. Ίσως τώρα είναι πιο εύκολο να αντιληφθεί κανείς γιατί εγώ τους ονομάζω 'δοκιμασμένους ανθρώπους' της ζωής μας...

Το να είναι κανείς φίλος δεν σημαίνει ότι μπορεί να μας βοηθήσει πάντα σε κάτι που μας συμβαίνει.. Αυτό που αρκεί είναι να ξέρουμε πως είναι εκεί όταν τον χρειαζόμαστε, απλά να μας ακούσει και να μας κρατήσει στην αγκαλιά του μέχρι να ηρεμήσουμε... Πόσες φορές δεν παίρνουμε έναν φίλο να του πούμε τι μας συμβαίνει απλά για να το βγάλουμε από μέσα μας; Πολλές φορές μας αρκεί να του στείλουμε ένα μήνυμα κι ας ξέρουμε ότι κοιμάται... Είναι η δική μας η ανάγκη απλά να το πούμε σε κάποιον που ξέρουμε ότι θα μας νοιαστεί, θα μας καταλάβει, ότι θα μας πει τη γνώμη του και θα μας ακούσει...Όχι να μας κατακρίνει, ακόμα και στα χειρότερα λάθη μας... Απλά να μας ακούσει και να μας καταλάβει...

Θα μπορούσα με τις ώρες να αναλύω την έννοια της φιλίας, γιατί όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου έχουν περάσει ουκ ολίγοι "φίλοι" και έχω πια μέτρο σύγκρισης... Για αυτό όταν ένα βράδυ συνειδητοποίησα ότι υπήρξε ένας άνθρωπος στη ζωή μας, που πολύ μεθοδικά δημιούργησε έναν "κύκλο εμπιστοσύνης" θέλησα να τον ευχαριστήσω για αυτό... Γιατί μέσα σε αυτόν τον "κύκλο", όσοι βρισκόμαστε νιώθουμε ασφαλείς... Νιώθουμε ελεύθεροι... Μπορούμε να είμαστε απλά ο εαυτός μας... 

Και αυτό είναι φιλία... Να μπορείς να βρίσκεσαι με κάποιους χωρίς να υποκρίνεσαι και χωρίς να φοβάσαι τι θα πεις και τι θα νιώσεις... Για αυτό λοιπόν αυτός ο "κύκλος εμπιστοσύνης" περιλαμβάνει πια τους 'δοκιμασμένους ανθρώπους' της ζωής μου...