Ίσως κάποιες φορές στη ζωή μας πρέπει να διαλυθούν, να γκρεμιστούν τα πάντα, ώστε να ανοίξει χώρος, για να χτιστεί μια καινούργια ζωή εκ νέου. Και δεν είναι εύκολο, γιατί βρισκόμαστε πεσμένοι ανάμεσα σε χαλάσματα και χάος. Και δεν ξέρουμε από πού να αρχίσουμε. Όλα όμως έχουν να κάνουν με τρόπο που σηκωνόμαστε όταν πέφτουμε.
Πρέπει να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε, σαν να μην έχει γίνει τίποτα, ενώ έχουν συμβεί τα πάντα, έχουν ανατραπεί τα πάντα. Να καταφέρνουμε να ξεπερνάμε τις αναποδιές μας με τρόπο πολεμιστή.
Έτοιμοι να ξεχυθούμε και πάλι στη μάχη, έτοιμοι να ξαναχτίσουμε στις καινούργιες κατακτήσεις μας. Όσο περισσότερο μένουμε πεσμένοι, τόσο πιο εύκολο είναι να μας ποδοπατήσουν. Δεν μπορούμε να μείνουμε πεσμένοι περιμένοντας να μας σηκώσουν.
Μόνοι μας θα σηκωθούμε. Και οφείλουμε να παλέψουμε, να προσπαθήσουμε, να δημιουργήσουμε. Ακόμη και όταν οι γύρω μας δεν πιστεύουν στη δύναμη μας, δεν πιστεύουν στη δημιουργία νέων «ηδονών», νέων ονείρων, εμείς οφείλουμε να τους διαψεύσουμε. Όσο «βουνό» και αν μας φαίνεται το αρχικό χάος μέσα στα χαλάσματα, την στιγμή που θα δημιουργήσουμε κάτι νέο, έστω και μικρό, θα καταλάβουμε, θα νιώσουμε την αξία της προσπάθειας.
Θα έχουμε δει, θα έχουμε βρει τον εαυτό μας μέσα απ’ αυτή την δημιουργία, την προσπάθεια «χτισίματος» μέσα στα χαλάσματα. Θα νιώσουμε πραγματικά δυνατοί. Ας μην επιτρέψουμε σε κανέναν και τίποτα να βάλει φρένο στην ανάγκη δημιουργίας και κυρίως πίστης σε αυτή. Αυτοί που το κάνουν είτε μας φοβούνται , είτε η μη θέληση τους, τους εμποδίζει να δούνε την δική τους δύναμη.
«Το ερώτημα δεν είναι ποιος θα μου επιτρέψει, αλλά ποιος θα με σταματήσει»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου