Κάποτε απλά έτσι είναι.

Κάποτε δεν φταίει κάτι. Κάποτε απλά έτσι είναι. Κι'έτσι πρέπει νά'ναι. Ίσως πάντα. Κανόνες π'ακολουθείς για λίγο, απλά για να παίξεις στο παιχνίδι των άλλων, στη ζωή των άλλων. Κανόνας δικός σου. Παιχνίδι για ζωή. Για ευχαρίστηση όλων σας.Ευχαρίστηση μιας στιγμής. Ακόμα ένας κανόνας. Και η ζωή σου ζωή τους. Κι'η ζωή τους ζωή σου. Με ουλές στην ψυχή και πυροτεχνήματα στο μυαλό. Με αποπνικτική ατμόσφαιρα όταν σβήσουν. Μέχρι το επόμενο παιχνίδι. Η ανάπαυλα ακόμα ένας κανόνας. Να δεις, να σκεφτείς, να θυμηθείς, να συνεχίσεις. Όλ'η ζωή ένα παιχνίδι. Ευχάριστο μεν, με τραυματισμούς δε. Μέχρι να μη μπορείς να παίξεις. Και να μείνεις με τις αναμνήσεις. Μέχρι να μη μπορείς να θυμηθείς. Να μη μπορείς να γελάσεις, να κλάψεις, να χαρείς, να λυπηθείς. Κι'αν δεν θες να παίξεις? Απλά δεν θα ζήσεις. Κι'οι άλλοι δεν θα παίξουν μαζί σου. Το παιχνίδι δεν έχει νικητή. Ούτε ηττημένο. Απλά συνεχίζεται εδώ και αιώνες. Και συ ήρθες για να παίξεις. Μ'όλες τις νίκες ή τις ήττες. Και να χαίρεσαι. Κυρίως απ'τις ήττες. Γιατί τώρα ξέρεις. Οι νίκες πονάνε περισσότερο...