Το να γραφω αυτα που νιωθω ειναι για μενα ταξιδι..Το ταξιδι ομως της επιστροφης η μηπως της φυγης??? Τα συναισθηματα μου χανουν την εννοια τους οταν γινονται λεξεις... Η μεταφραση χανει. Και η αληθεια ειναι οτι ποτε δεν ημουν ιδιαιτερα καλος στα λογια,τωρα ομως περισσοτερο.. Απλα μεγαλωνουν οι αμφιβολιες μου,γεννιουνται νεα ερωτηματικα και δε θελω αλλα. Ηδη ειναι πολλα. Θελω καθαρα πραγματα. Ξεκαθαρα. Ποιος ειμαι? Ουτε εγω ξερω. Τι με χαλαει? Ουτε εγω ξερω.
Αληθεια,ποιος και τι ειμαι??? Που χαθηκε ο εαυτος μου και ποτε???Αυτες οι ψυχρες λεξεις δεν μπορουν ν'αποτυπωσουν το μεσα μου. Κι οσο δε μπορω να τα βγαλω σωστα απο μεσα μου τοσο πιο πολυ νιωθω να χανομαι. Ποτε θα μαθω να μην τρεχω μακρια??? Να μην υποτασσομαι??? Δεν ειμαι πια παιδι. Αλλα ακομη και να 'μαι θα πρεπει επιτελους να μαθω να παιζω και με αλλους. Αν και μονον αν εγω επιδιωκω αυτο που ειμαι.. Αλλα αληθεια πως γινεται να επιδιωκω κατι που σιχαινομαι τοσο πολυ??? Αυτο φοβαμαι. Και να μη χασω το μυαλο μου. Αλλα οσο παει ολο και χανομαι πιο πολυ. Μπορω να πω πως παραλογιζομαι. Ισως γι'αλλη μια φορα να φοβαμαι υπερβολικα. Γι'αλλη μια φορα ν'αφηνω τις σκεψεις μου να με καταβαλουν.
Ισως φταιω κι εγω που δεν ειδα τοτε την πλανη. Που μπορεσα να πιστεψω πως εχω κι εγω το δικαιωμα να κανω κατι τετοιο. Αλλα ηρθε η μοιρα και μου δειξε απλα τη θεση μου. Μια θεση που εγω ειχα ξεχασει. Το ειχα ξεχασει κι αυτο ηταν η τιμωρια μου. Ετσι κι αλλιως ομως δεν μου αντιστοιχει κατι περισσοτερο. Δεν μου αξιζει γιατι εγω ημουν αυτος που προτιμησα ν α κρυφτω και να κρυψω την αληθεια. Γιατι αρνηθηκα να την κοιταξω καταματα κι επειτα να την πω. Κι εχασα. Εκατσα να περιμενω αυτο που ηξερα πως θα ερχοτα,μα δε θελησα ποτε να το αντιμετωπισω ουσιαστικα. Δε θελησα να δω ποσο δειλος ημουν τελικα μπροστα στην αληθεια. Προτιμησα να ξεχαστω παρα να αναδιοργανωθω.
Τωρα τα πραγματα θα ηταν διαφορετικα. Τουλαχιστον δεν θα χα τετοιο βαρος πανω μου. Οχι,δεν ηθελα να το μοιρασω στα δυο..απλα να απαλυνω την "αμαρτια". Να ξερω πως θα ταν διπλα μου. Μακαρι να ηξερε την αληθεια,μακαρι...
Ναι! Η ζωη εχει πικρη γευση...Επρεπε να το ηξερα ως τωρα...
Αληθεια,ποιος και τι ειμαι??? Που χαθηκε ο εαυτος μου και ποτε???Αυτες οι ψυχρες λεξεις δεν μπορουν ν'αποτυπωσουν το μεσα μου. Κι οσο δε μπορω να τα βγαλω σωστα απο μεσα μου τοσο πιο πολυ νιωθω να χανομαι. Ποτε θα μαθω να μην τρεχω μακρια??? Να μην υποτασσομαι??? Δεν ειμαι πια παιδι. Αλλα ακομη και να 'μαι θα πρεπει επιτελους να μαθω να παιζω και με αλλους. Αν και μονον αν εγω επιδιωκω αυτο που ειμαι.. Αλλα αληθεια πως γινεται να επιδιωκω κατι που σιχαινομαι τοσο πολυ??? Αυτο φοβαμαι. Και να μη χασω το μυαλο μου. Αλλα οσο παει ολο και χανομαι πιο πολυ. Μπορω να πω πως παραλογιζομαι. Ισως γι'αλλη μια φορα να φοβαμαι υπερβολικα. Γι'αλλη μια φορα ν'αφηνω τις σκεψεις μου να με καταβαλουν.
Ισως φταιω κι εγω που δεν ειδα τοτε την πλανη. Που μπορεσα να πιστεψω πως εχω κι εγω το δικαιωμα να κανω κατι τετοιο. Αλλα ηρθε η μοιρα και μου δειξε απλα τη θεση μου. Μια θεση που εγω ειχα ξεχασει. Το ειχα ξεχασει κι αυτο ηταν η τιμωρια μου. Ετσι κι αλλιως ομως δεν μου αντιστοιχει κατι περισσοτερο. Δεν μου αξιζει γιατι εγω ημουν αυτος που προτιμησα ν α κρυφτω και να κρυψω την αληθεια. Γιατι αρνηθηκα να την κοιταξω καταματα κι επειτα να την πω. Κι εχασα. Εκατσα να περιμενω αυτο που ηξερα πως θα ερχοτα,μα δε θελησα ποτε να το αντιμετωπισω ουσιαστικα. Δε θελησα να δω ποσο δειλος ημουν τελικα μπροστα στην αληθεια. Προτιμησα να ξεχαστω παρα να αναδιοργανωθω.
Τωρα τα πραγματα θα ηταν διαφορετικα. Τουλαχιστον δεν θα χα τετοιο βαρος πανω μου. Οχι,δεν ηθελα να το μοιρασω στα δυο..απλα να απαλυνω την "αμαρτια". Να ξερω πως θα ταν διπλα μου. Μακαρι να ηξερε την αληθεια,μακαρι...
Ναι! Η ζωη εχει πικρη γευση...Επρεπε να το ηξερα ως τωρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου