Σελήνη

Βαθιά μου , είναι η νύχτα που λέει το τραγούδι της;

Σελήνη, κεφάλι ασώματο της νύχτας με την τρομαγμένη αθωότητα της εξόδου σου άγρυπνο μάτι μέσα στους καιρούς, πάνω από τον ύπνο μας μαστέ θεότητας που βγαίνεις απ' το σκοτεινό σου πέπλο.

Φανέρωσε ανάγλυφα, μεγεθυμένα τα χνάρια μου στον απέραντο έρημο χώρο. Είναι η νύχτα που λέει το τραγούδι της βαθιά μου.

Σελήνη, άλλοτε με το σχήμα σου ορίζοντας μια θλίψη πελιδνή - ή , τύψη κάνοντας άλλοτε χρυσόσκονη τη μελαγχολική χαρά σου στάθμισμα της γαλήνης των βουνών - ατσάλινη, κάποτε στάξε το ασήμι σου σε κάθε μου αίσθηση δανεί σου ένα κοντάρι φως από τον ήλιο καθώς τον βλέπεις απ' το ύψος σου - και ρίξε το σ'αυτή την σκοτεινή την ηρεμία της θάλασσας, της πόλης, του ανθρώπου πάντα ερευνητικό εσύ, νύχτιο βλέμα των καιρών.

Σελήνη, απόψε ο πυρετός μου θέλει να σ'αγγίξω .Σελήνη απόψε, επικαλούμαι την έννοιά σου που ομορφαίνει την ποίηση. Σελήνη απόψε οι αισθήσεις, είναι τα μάτια μου.